Hoe dan ook, mijn leeftijd is 27. Nu vind ik zelf dat dat nog bar jong klinkt. 'In the prime of her life' zelfs!
Maar helaas ben ik de afgelopen week meermaals op het feit gedrukt dat ik toch echt niet meer bij 'de jongste generatie' hoor..
Het begon vorig weekend, toen ik met mijn moeder naar het Gemeentemuseum in Den Haag ging. Altijd leuk, die moeder-dochter-uitstapjes. Maakt ook niet uit hoe oud je bent!
Het was het laatste weekend dat de expositie over Coco Chanel bezocht kon worden en die wilden we toch nog wel even zien. Leuke expositie met mooie originele kledingstukken en wat algemene informatie over het leven van. We misten helaas wel wat écht persoonlijke informatie, die niet ook al via Google te vinden is, maar dat gemis werd gelukkig gecompenseerd door de mogelijkheid typische Chanel-jasjes aan te passen en daarmee jezelf of de ander maf op foto te zetten.
Toen we de Chanel-expositie gezien hadden, liepen we het Gemeentemuseum nog even verder in en kwamen we terecht in de 'Wonderkamers'. Een mix van verschillende kamers, met verschillende thema's en zeer diverse objecten erin. Ik zocht naar een op-de-muur-beplakte-beschrijving-van-wat-er-in-die-kamertjes-te-zien-is, maar ik zag niks staan.
Wat is dit nou? Ik ga al jaren naar musea en was er aan gewend dat ik dan, zodra ik een kamer binnenloop, op een muur kan lezen wat er te zien is. Ik wist dus even niet zo goed wat-te-doen.
Nu kon ik me gelukkig herinneren dat het Gemeentemuseum een keer uitgelicht werd bij (ja, ik kijk dat soms) Koffietijd. Er was me iets bijgebleven over tablets.
Ik dus naar een medewerker en vroeg hoe deze kamers werkten. We kregen een tablet in onze handen gedrukt. En ja, ook al werk ik thuis en op werk regelmatig met een tablet; ik voelde me oud. Want ik wist niet direct wat ik ermee moest doen, ging überzorgvuldig met het ding om, omdat het in mijn ogen toch een waardevol iets is en keek wat hulpeloos rond, zoekend naar medewerkers. Die pikten mijn wanhoop echter niet op, dus moesten we zelf ondervinden hoe het werkte.
En leuk dat het was! We huppelden van kamertje naar kamertje, losten grappige puzzels op en eindigden met zowaar ons eigen digitale mini-museumpje met daarin kunst die we zelf hadden uitgekozen!
Ha, stiekem ben ik dus nog niet zo oud, dacht ik! Tablets hebben voor mijn geen geheimen!
Maar enkele dagen geleden op werk mocht ik me weer verbazen over hoeveel tijd er al verstreken is sinds mijn jeugd. Het ging over 'knutselmiddagen' op school. Blijkbaar wordt van de nieuwe moeders tegenwoordig verwacht dat ze zich minimaal één keer per maand inzetten als ondersteuning tijdens 'knutselmiddagen' op de basisschool.
Ik was nieuwsgierig en vroeg wat zo'n knutselmiddag nou precies inhield. "De klas wordt opgedeeld in groepjes van 5 à 6 kinderen en bij elk groepje zit een moeder". (Nu kon ik de discussie beginnen over waarom er geen váder bij zit, maar dat deed ik niet.) Wat ik wel deed was schrikken. Een begeleider per 6 kinderen?! Ik kan me herinneren dat knutselmiddagen 'in mijn tijd' (oei, dit zijn ernstig oud-klinkende woorden..) bestonden uit: "Maak maar iets wat hier op lijkt; hier liggen wat scharen en papier en daar wat Prit: Succes!" Tuurlijk ging er dan wel eens een kind naar huis met half lang en half kort haar, stukken papier aan zijn kleding geplakt of in het ergste geval met een hand vol met pleisters, maar daar leerde je dan weer van! Goede aanpak was dat: Houd kinderen niet té strak, maar laat ze zelf op ontdekkingstocht gaan!
Nu vraag ik me af, zullen de 'kinderen van nu' op ontdekkingstocht gaan naar dingen die ze niet begrijpen, puur omdat dat dingen zijn van 'voor hun tijd'? Zal een kindje, geboren in de afgelopen tien jaar, zich afvragen wat het rare vierkante blokje is in onder andere Word, waarmee je documenten kan opslaan? Of als het met z'n mobieltje belt naar het mobiele nummer van z'n vriendje en moeders vraagt: "Wie heb je aan de lijn?", vraagt een kind zich dan af over welke 'lijn' z'n moeder het heeft?
Ach, misschien dat als wij het straks over een smartphone en whats-appen hebben, dan kijkt de nieuwste generatie óns weer raar aan. Sterker nog, de woorden 'smsen' en 'chatten' zijn nu al ouderwets!
Dat doet me denken; waarom gebruiken we het woord 'schrijven' nog steeds, terwijl iedereen tegenwoordig vrijwel alleen nog maar typt..? Ja, van zo'n ontdekking breekt je klomp! Euh... je wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten