maandag 30 december 2013

Hallo...? Huisarts...?

Sinds eerste Kerstdag ziek. Ontstoken iets in m'n keel. Gezwel ter grootte van een golfbal. Eten en drinken doet zeer. En dat met Kerst..

Maaaar we hebben allemaal geleerd niet meteen te piepen, dus ik wacht het eerst wat daagjes af. De pijn kan immers na een nachtje slapen opeens minder worden! Niet dus.
Dus besloot ik vandaag mijn huisarts maar eens te bellen. Helaas, die heeft vakantie. 'Bel 0900-1515' staat er op de website. Op dat nummer neemt niemand op. Na 20 keer bellen ook niet. Ik probeer tóch het originele nummer even.
"We zijn op vakantie; u moet 0900-1515 bellen". Nja, ok.. Voel ik me naast ziek, ook nog eens beetje dom..

Uit wanhoop Google ik naar andere huisartsen in de buurt. Ja, er is er één níet op vakantie!

"Goedemiddag, met praktijk X".
"Hallo, met Paula. Ik wil graag een afspraak maken omdat ik een receptje voor een kuurtje behoef, gezien ik al een kleine week op Ibuprofen leef en de ontsteking/het gezwel in mijn keel er niet minder op wordt".
"Prima, dat kan geregeld worden!"
Dat valt me mee!
"Wat is uw geboortedatum?"
"12 december 1986"
...
"Ik kan u niet vinden in ons bestand.."
"Dat kan kloppen; ik zit normaal bij huisartsenpraktijk Klarendal, maar zij zijn op vakantie en er neemt niemand op bij hun vervangend nummer, dus vandaar dat ik het bij u probeer."
"Oh, maar zo werkt dat niet. Huisartsenpraktijk Klarendal valt onder een andere groep dan wij, dus wij helpen u niet."
??
"...Maar ik ben ziek..."
"Dat is dan erg jammer, maar wij hebben geen relatie met huisartsenpraktijk Klarendal, dus ook niet met u."

Aaaarrgh!

Dus toch maar weer het 0900-nummer bellen.
Na wederom een groot aantal keer 'in gesprek' te horen, neemt er eindelijk iemand op!

"Goedemiddag, met praktijk Y".
"Hallo, met Paula. Ik wil graag een afspraak maken omdat ik een receptje voor een kuurtje behoef, gezien ik al een kleine week op Ibuprofen leef en de ontsteking/het gezwel in mijn keel er niet minder op wordt".
"Dat wordt donderdag."
"Niet eerder?"
"Nee, dat kan niet, wij hebben het druk hoor, het is het eind van het jaar, wat denk je?!"
"..Euh.. Maar echt niet een klein momentje ergens tussendoor?"
"Nee..."
"Echt niet?"
...
"Oh wacht, morgen, om 16.00 uur, zie ik nog een plekje staan..."

Dit geloof je toch niet? Wat is er met de zorg gebeurd hier in Nederland?!

Nu zijn er een hoop mensen die trots zijn op 'onze' zorg. Op dat je, in tegenstelling tot in het buitenland, overal geholpen wordt en dat wij zo'n fijne verplichte zorgverzekering hebben en wat al niet meer..

Nou, ik weet nu wel beter. Ik ga me haast schuldig voelen dat ik naar de dokter moet, ik moet me zowat extra aanstellen voor een heel klein beetje aandacht, ik word uiterst onvriendelijk toegesproken als ik gewoon een afspraak wil maken en moet haast tegen het brutale aan geregeld zien te krijgen de dokter te ontmoeten voor een simpel kuurtje..

Ze zorgen er zo in elk geval wel voor dat ik nu heeeel gezond blijf proberen te leven; alles zolang ik maar niet naar de huisarts hoef!
Voorkomen is beter dan genezen.. Nu snap ik hem...

dinsdag 24 december 2013

Kerstwens

Oef, na 3 weken weer eens een blog schrijven blijkt niet zo makkelijk. Nu loop ik normaliter over van inspiratie en ideeën, maar nu.. niks! De enige inspiratie die ik lijk te hebben komt van, jawel, Disney.. In de afgelopen 3 weken ben ik namelijk 5 dagen aaneengesloten in Disneyland Parijs geweest en ik moet je zeggen: het was geweldig! Zeker aan te raden, zo net voor Kerst. Alles mooi in Kerstsfeer en zo..

Maar goed, dan kom je terug van die sprookjesachtige wereld en dan begint werk weer even, afgezien van de vrije Kerstdagen dan. En dat is zwaar, dat contrast. Alles in Disneyland Parijs is mooi en leuk en kleurrijk en lief en zacht en dan opeens zit je weer in je kantoor; alles is kaal en wit en strak en stil en zakelijk. Ja, dat is even wennen ja.. Maar die stilte geeft ook wel weer even tijd om na te denken. Terwijl ik naar de hagelwitte muren kijk, valt mijn oog op een - nog witter - whiteboard. Tussen wat pseudo-intelligente-maar-uiteraard-knetterzakelijke kriebels erop, hangt een blaadje met daarop de tekst: "No one is busy in this world, It's all about priorities".

Dat doet me denken aan goede voornemens. Welke prioriteiten stel je in 2014? Nu heb ik al wat mensen daarover gesproken; de meeste daarvan roepen heel stellig dat ze daar ab-so-luut niet aan doen, maar ik denk dat iedereen wel minstens een béétje nadenkt over 'wat volgend jaar te doen'. Daar hoeft natuurlijk niet direct het label 'goed voornemen' op geplakt te worden, maar toch. Een beetje bewustzijn kan nooit kwaad.

Het ergste is echter als mensen goede voornemens van je verwáchten, of eisen haast! "Goh, wat ga jij volgend jaar doen; meer sporten, minder eten?"

Die krijgt dus geen kerstkaart dit jaar van mij...

Nu vind ik dat sporten sowieso een beetje een wassen neus vaak. Kijk, nou zijn er mensen die echt goed bezig zijn, maar de meesten, tja, die neig ik toch een beetje te bestempelen als ietwat hypocriet. "Ik sport elke week minstens 1,5 uur, jij niet, en dat is slecht!", terwijl ze de 4 kilometer die ze van hun werk afwonen met de auto pakken en - nog erger - niet de trap pakken naar de tweede verdieping waar we werken, maar nee, de lift!

Maar nee, ik ga daar niet over zeuren, want het is Kerst. Kerst is een tijd van bezinning, vriendschap, samenzijn, etcetera. En daarmee is het ook een hele emotionele tijd. Zo heb ik al vele tissues weggesnoven bij het kijken naar It's a Wonderful Life, diverse Christmas Carols en gister de nieuwe Disneyfilm Frozen. En jawel, we zijn weer bij inspiratiebron Disney aangekomen..


Maar let wel, het zijn niet alleen de films van Disney die emoties bij me oproepen, maar vooral de mooie herinneringen aan de prachtige vakantie(s) in Disneyland Parijs.. Het samenzijn aldaar met mensen die onbeschrijfelijk veel voor me betekenen. Mensen met wie je kunt lachen, huilen, (écht) praten, noem maar op!

Inspiratie haal je dus niet uit een merk, maar uit de magie van vriendschap. Ik stel hierbij dus voor: kies maar één goed voornemen voor volgend jaar: koester je vriendschappen en schenk ze voldoende aandacht.

Fijne Kerst familie, vrienden, collega's en overige lezers!
Op naar een mooi en magisch 2014!

(zucht.. ik moet volgens mij echt stoppen met het kijken naar tissue-kerstfilms...)

zaterdag 30 november 2013

Kaasplankje samenstellen bij Delekkerstekaas.nl

Als er iets is waar mijn wenkbrauwen van gaan fronsen dan zijn het Bekende Nederlanders in reclames. Mensen die, omdat ze nou eenmaal een grappig bekend snoetje hebben, al tonnen verdienen en dan ook nog eens met een electriciteitskabel, een hip nieuw drankje, een heel kek jurkje van een bestelsite of een mobiele telefoon van een specifieke aanbieder, in een reclame gaan staan. Ik vraag me dan altijd af: waarom?

Is het echt nodig jezelf te verkopen aan een bedrijf voor een extra 3 ton? Ik heb mijn 'vertrouwen' in diverse Bekende Nederlanders op deze manier al verloren. In programma's vond ik sommige BN'ers echt wel leuk, vooral ook omdat ik een link zag tussen de persoon en het programma: 'die creatieve vrouw, in dat leuke creatieve programma'. Maar als ze mij vervolgens heel serieus duidelijk gaat proberen te maken dat ik écht die soort tandenborstel moet kopen, dan denk ik: Tandenborstels? Jij? Please...

Toen ik via über-hip-modern-kanaal Twitter werd benaderd door een kaasbestelwebsite met de vraag of ik een blog over dat bedrijf zou willen schrijven, gingen mijn alarmbellen dus meteen af. Ik heb mijn eigen smaak, maak mijn eigen keuzes; ik ben niet voor elk karretje te spannen! Dus ik wil nu eerlijk bekennen; mijn eerste gedachte was 'zoek het maar lekker uit met je kaas'.

Maar direct daarna dacht ik: ík ben toch helemaal geen Bekende Nederlander? Ik verdien geen tonnen en heb geen bekend snoetje. Is het dan heel erg verkeerd om voor een gratis kaasplankje een blogje op te stellen? Nee, besloot ik.
Dus bij deze: een blog van mij, op verzoek van www.delekkerstekaas.nl.

Uiteraard is dit wel een eerlijk blog; ik ga niet iets schrijven waar ik niet achter sta. Nu sta ik gelukkig al heel snel achter iets dat met kaas te maken heeft, want ik ben een heuse kaasliefhebber.
Toen ik besloten had het blog te gaan schrijven, kreeg ik de mooie opdracht: 'zoek het maar lekker uit, de kaas'.
En echt waar; een kaasplankje samenstellen is echt heel erg leuk!
Uit de website vol met binnen- en buitenlandse kaasjes kozen we zes stukken kaas die ons lekker leken. Bij de kazen staat handige informatie als 'hoe smaakt deze kaas', 'welke wijn is er lekker bij' en 'mag je deze kaas eten als je zwanger bent' (jawel, daar zijn de baby's weer...). Érg handig!

De kaas werd bezorgd in een doos van piepschuim met koelelementen erin. Het openen van de doos is al een feest. En de kazen, waarvan we er inmiddels drie geprobeerd hebben, zijn érg lekker! Dus ja, ik ben enthousiast over de website.
Één noot van kritiek moet ik echter wel maken; de meeste kazen kunnen pas besteld worden vanaf 200 à 300 gram. Leuke kleine gezellige porties worden het helaas dus niet.
Maar desalniettemin vind ik het dus helemaal geen ramp dit blog-op-verzoek te schrijven. En een leuke bijkomstigheid: ik voel me nu stiekem nét een Bekende Nederlander..!

dinsdag 26 november 2013

Mooie woorden

Mijn vorige blog ging over de onbevangen wereld van kinderen.
Na wat opvallende reacties als "Ben je zwanger?!" heb ik besloten het nóg een keer over kinderen te gaan hebben!
(En nee, ik ben niet zwanger).

De reden waarom ik wederom op kinderen uitkom (nee, ik heb ook geen rammelende eierstokken), is omdat mij de laatste tijd wat woorden opvielen die ik als kind heel anders interpreteerde dan wat ze eigenlijk betekenen..

Neem nou het werkwoord chinezen. Als kind heb ik dat ook wel eens gehoord, maar toen dacht ik dat dat 'Chineesje spelen' betekende, inclusief het 'laal platen' en met je wijsvingers van je ogen kleine streepjes trekken. Nu bleek dat later dus om een heel andere vorm van streepjes trekken te gaan..
Maar goed dat niemand mij vroeger heeft gevraagd te 'chinezen'..!

Nog zo'n mooie is het woord bakvis. Nu ligt de origine van dat 'scherts'woord ook wel in de echte viswereld, maar dat snap je als kind nog niet. Als iemand dan wordt uitgemaakt voor bakvis ga je zoeken: heeft diegene soms vinnen, of een puilende vissenmond, of stinkt diegene soms?
Maar goed dat ik de origine van het woord kende toen ik zélf ging puberen..

Een woord als 'bestekschrijver' zullen veel volwassenen op zich ook niet uit kunnen leggen, maar ze snappen nu wel dat het in elk geval niet iemand is die pakkende verkoopverhaaltjes schrijft over een mooi zilveren bestek.. Al zou dat wel een mooie baan zijn, denk ik zo..
Maar goed dat ik nooit gereageerd heb op een vacature van bestekschrijver..

Een ander woord waarvan ik hoop dat de betekenis stiekem toch ooit wordt wat ik er vroeger uit interpreteerde is 'kantoortuin'. Geen kaal kantoor om je heen, maar tussen de struiken en bomen en watervalletjes en beekjes en vogels en misschien zelfs een rendiertje hier en daar zakelijke documenten opstellen.. Hoe heerlijk is dat...

Heisessie, die sluit daar mooi op aan. Wederom wordt hier geen leuke outdoorvergadering 'op de hei' bedoeld; nee, er zit eigenlijk altijd weer zo'n kil kantorencomplex omheen.. Zonde..

Wat ook leuk is, is om sommige samengestelde woorden los te koppelen. Dat levert grappige wijzigende emoties op.

Koeien
, leuk... Vlaai, mmmm... Koeienvlaai, ieuw!

Zo ook het woord moederkoek. 'Moeder' is een fijn woord, 'koek' is een fijn woord, maar van het woord 'moederkoek' word ik nou niet bepaald warm van binnen. Misschien een beetje misselijk zelfs..
Dus nee, mocht je je na dit stuk wederom afvragen hoe dat zit met mij en 'de jongere mens':
Ik heb nog ab-so-luut geen kinderwens!

woensdag 20 november 2013

Mensenkinderen!

Het maakt niet uit waar: tijdens de lunch op werk, in een lukraak vrouwenblad en inmiddels ook al tussen mijn eigen vriendinnen (met wie ik nota bene ook gewoon zélf nog kind ben geweest (al beschouwden we onszelf natuurlijk nooit zo..)): kinderverhalen.

Vandaag weer een geboortemelding in mijn zakelijke mail ontvangen, terwijl er nog twee andere met een bolle buik door de gang strompelen. Ik begin me haast een beetje de vreemde eend in de bijt te voelen, zonder kinderen en zelfs (nog) zonder enige kinderwens. Maar nu vraag ik me af: is dat echt zo vreemd? De meeste verhalen die ik lees in de vrouwenbladen gaan namelijk over die oh zo moeilijk te behouden 'balans': "Werk, sociaal leven, m'n partner, de tennisclub, de leesclub, de hond uitlaten en-dan-ook-nog-die-kinderen!"

'Die kinderen'.

Het lijkt in de huidige tijd een behoorlijke last. Volgens mij vangt iedereen wel eens zinnen op (of spreekt ze godverhoede wel eens uit..) als "Eindelijk de kinderen een week bij opa en oma gedumpt; tijd voor mezelf en ons tweetjes!" of "Ik was zoooo blij dat ik met vriendinnen er eens een weekendje op uit kon; mag meneer eens even de kinderen opvoeden!" of de allermooiste "Het zijn schatten hoor, maar oef, wat ben ik blij dat ik eindelijk eens kan slápen nu ze oud genoeg zijn! Heb jaren van m'n leven verloren!"

Nee, dat zijn toch niet de beelden die de Neutral- en Pamperreclames ons zo mooi voorschetsen. Lachende, lieve, prachtige kinderen met een nog mooiere, gelukkige en vooral onbespuugde moeder. Yeah right...

Nu ga ik binnenkort naar Disneyland Parijs. Hét paradijs voor kinderen. En voor mij. Afgezien van alle kinderen..
Nou heb ik echt geen hekel aan kinderen of zo (nee, echt niet), maar de sfeer wordt er mijns inziens gewoonweg niet altijd leuker op.
Lieve stelletjes die het naar hun zin hebben in attracties versus huilende kinderen in de wachtrij omdat ze niet durven/de rij te lang vinden/honger hebben/etc.
Gezellige groepen vrienden die genieten van een mooie spannende show versus ouders die chagrijnig vroegtijdig de zaal moeten verlaten omdat hun koter moe is/jengelig doet/bang is/etc.
En ja, dat vind ik soms jammer. Jammer, omdat mijn totally-happy-feeling even onderbroken wordt of omdat ik ergens medelijden voel voor de ouders die niet de vakantie ervaren die hen voorgespiegeld werd door die, daar zijn ze weer, ellendige euforische reclames!

Maar toch ben ik graag in Disneyland Parijs. En waarom? Vooral omdat ik me dan weer lekker even, jawel, kind voel.
Ik mag dan weer even kind zijn, lachen om grappige tekenfilmfiguren, me verwonderen om mooie shows en me even geen zorgen hoeven maken om volwassen dingen als deadlines, professioneel overkomen of zal-ik-dit-wel-of-niet-in-mijn-blog-zetten-stress..
En dat is denk ik juist de kracht van kind zijn: het je niets uitmaken dat je als een kleuter staat te schreeuwen in een wachtrij en er niet bij stilstaan dat je ouders de show niet kunnen afkijken omdat jij moe bent. Dit klinkt negatief, maar deze kracht heeft ook een mooie kant.
Want wie wil nou niet zonder enige schaamte verwondering tonen? Tranen niet weg hoeven te slikken tijdens prachtige shows en scènes? Zonder vreemde blikken hand in hand met tekenfilmfiguren op de foto kunnen staan?
Wat dat betreft hebben kinderen het zo gek nog niet..

En stiekem begrijp ik die ouders van tegenwoordig dan ook wel weer: Ok, dan mis je misschien de show, moet je de wachtrij van de attractie verlaten, moet je snel-even-tussendoor-tennissen, is het rondje met de hond even wat korter dan normaal, maar als je dan thuiskomt weet je weer waarom: het onbeschrijfelijke onbevangen 'vrij zijn' van je kleine.
En dat maakt die moeilijke balans of die spuugvlekken in je kleren denk ik opeens een stuk minder erg!

woensdag 13 november 2013

Ik spendeer mijn centjes aan...

Storm op de Filipijnen. Veel slachtoffers. Vreselijk nieuws.
Vanochtend op tv, bij dat journaalachtige praatprogramma'tje 'Vandaag de Dag', waren Nederlandse 'ouders' aan het woord over 'hun Filipijntje'. "We dachten meteen 'Oh nee toch, wat nu?!' Onze Joekiwaki woont op de Filipijnen! Geen idee waar ergens precies, maar toch..." Ach, die mooie adoptie-ouderliefde..

Een kindje 'adopteren' in het buitenland. Een mooie daad, zou je denken. Nu werd een paar maanden geleden al bekend dat veel van die kindjes niet eens meer in levende lijve op deze aardbol blijken rond te lopen. En doen ze dat gelukkig nog wel, dan krijgen ze er wellicht weinig van mee dat er lieve vrijgevige mensen bestaan die elke maand geld naar hen overmaken..

Maar of dit goede doel nou deugt of niet; deze ramp komt, qua tijd van het jaar, wel 'precies op het juiste moment'. Want het is niet alleen de verkoop van pepernoten en chocoladeletters die elk jaar rond deze tijd plaatsvindt, ook het commercieel inspelen op onze charitatieve zelf begint voor mijn gevoel elk jaar eerder. Reclames vol met zielige kindjes met vliegen op de ogen, poezelige ijsbeertjes die überschattig in de camera kijken of Bekende Nederlanders die zich weer voor een enorm bedrag laten zien in een reclame over een goed doel. De ironie..

Nu moet ik eerlijk bekennen: mij spelen ze niet op mijn meelevende zelf, die reclames, maar op mijn zenuwen..
Nee, ik ben echt geen gevoelloze hork en vind het ook echt wel erg wat er allemaal voor een narigheid in de wereld gebeurt, maar als ik ergens niet aan mee wil doen, dan is het aan de goede-doelen-december-gekte.

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik hier kwade reacties op kan krijgen, maar ik zeg het maar eerlijk: ik ben gewoonweg geen goede-doelen-mens. Óf ik vertrouw niet wat de hoge bazen van het 'goede' doel met mijn centjes doen, óf ik ben ervan overtuigd dat je mensen of dieren niet moet helpen met kleine luttele donaties, maar problemen bij de kern moet aanpakken, óf ik ervaar steeds de vieze nasmaak dat men alleen maar schenkt aan goede doelen om er zelf een beter mens door te lijken. Al is het maar in je eigen ogen.

Over een goed mens zijn gesproken; ik voelde me afgelopen weekend plots een heel goed mens. De treinverbinding tussen Driebergen-Zeist en Utrecht lag eruit; er waren NS-bussen ingezet. In de trein en op de stations werd herhaaldelijk omgeroepen dat je wel gewoon moest in- en uitchecken op je begin- en eindhalte. Dus als je van Arnhem naar Utrecht wilde en je moest in Driebergen-Zeist de trein uit en de bus in, mocht je nog niet uitchecken, maar moest je wachten tot je in station Utrecht was aangekomen.

Werkelijk waar: iedereen checkte uit in Driebergen-Zeist en pakte zonder gene de NS-bus verder. Ik niet, ik ging netjes met een per kilometer doorrekenende OV-chipkaart in de NS-bus zitten. En ja, ik voelde me goed daardoor! Het enige wat me een minder fijn gevoel gaf, was dat er in de bus geen conducteur rondliep..


Dat zou nog eens mooi zijn geweest: een hele bus vol met mensen die zich niet aan de regels hebben gehouden. Die een paar euro voor een treinreisje al te veel vonden.

Allemaal een boete. Veel slachtoffers. Prachtig nieuws.

vrijdag 8 november 2013

Beste Sinterklaas...

Beste Sinterklaas,

Ik heb lang nagedacht over of ik je zou schrijven,
maar ik doe het toch maar wel, gezien mijn vragen beklijven..
Het zit namelijk zo, mijn beste vrind,
Ik ben uiterst nieuwsgierig hoe het leven je afgaat, als de welbekende Sint.

Want een oude man die van alle kinderen houdt,
klinkt dat niet een beetje, euh, tja, stout?
Toch lijkt niemand daarover te vallen,
en mag je kinderen elk jaar weer verblijden met poppen en ballen.

Je bent daarnaast niet gewoon een eeuwenoude man,
nee, een bisschop, die wonderen verrichten kan!
Dat staat in elk geval in jouw legende geschreven,
ja, jij leefde een zeer vroom leven.

Zo hielp je arme jonge meiden door hen goude munten te schenken,
waardoor ze konden trouwen en niet naar onbekende mannen hoefden te wenken..
Dan ben je ook nog de heilige van de zeevaart,
Wat een mooi gezicht is dat; jij op een boot met die lange baard!

Maar bisschoppen stonden vroeger niet heel goed bekend,
dus bén jij wel echt zo vroom, of juist een vieze vent?!
Kortom, ik kan er met mijn kop niet bij,
dat niemand daar vragen over stelt, maar wel.. over mij!

Mijn broeders en ik, wij zijn dankbare hardwerkende mensen,
is het dan zo gek dat we een beetje rust en respect wensen?
Waarom laat men ons dus niet gewoon leuk ons werk doen, wij helpen jou zo graag,
dat iedereen daarover discussieert doet mij pijn in m'n maag.

Maar helaas heeft men wel gedeeltelijk gelijk volgens de oeroude legende,
Ik was inderdaad een slaaf, maar... jij bracht dat tot een ende!
Jij hebt mij en mijn broeders vrijgekocht,
en ik bleef jou als dank vrijwillig helpen toen je hulpjes zocht.

Nu wil ik dus voor eens en altijd dat het voorbij is met dat gedoe,
anders - zoals het in de traditie behoort - krijgt men ervan langs met m'n roe!
En wees eerlijk; een Sinterklaasfeest zonder mij en mijn broeders is een zwaar gemis,
zowaar mijn naam Zwarte Piet is.

Met vriendelijke groeten,
Zwarte Piet

maandag 4 november 2013

Vakantie in Spanje


Bij de melding 'vakantie in Spanje' denken veel Nederlanders al snel aan een all-inclusive reis van minstens 2 weken naar een 'luxe' resort vol andere Nederlanders: een vakantie waarin vooral het strand en de buffetbar in het hotel gretig bezocht worden. Dat men daar aan denkt is niet voor niks; Ik denk dat 'vakantie in Spanje' voor de gemiddelde Nederlander ook echt zoiets inhoudt. Toen ik gevraagd werd met wat vriendinnen een 'vakantie naar Spanje' te boeken, gingen mijn alarmbellen dus vrijwel direct af.

Want als ik ergens niet van houd, dan is het van lange all-inclusive reisjes in het hoogseizoen. Op al je wenken bediend worden, zonder ook maar íets te hoeven doen. Op vakantie gaan, 'samen met' vele andere Nederlanders die het dan ook nog eens heel erg leuk vinden jou aan te spreken. Puur en alleen omdat je allebei Nederlands bent. De hel. Een vakantie waarin het eten en drinken verzorgd wordt door het hotel en waar je dan ook maar gebruikt van maakt, omdat dat 'veel voordeliger is', en ik dus de échte lokale keuken nog niet eens kan ruiken. Een vakantie waarin je, áls je dan een keer verder dan 20 meter van je hotel verwijderd bent, een snack besteld bij 'Friet van Piet'. Een vakantie waarin ik na dag één niet meer kan zitten of liggen, omdat zowel mijn rug, heupen, voeten en elk ander lichaamsdeel dat ook maar een beetje zon heeft gevangen, tot op het bot toe verbrand is. Gelukkig zijn er dan altijd nog die andere Nederlanders die gezellige grappen gaan roepen, zoals 'lekker weertje hè', 'zo'n mooi kleurtje krijg je bij ons in de (noem een lukrake plek in Nederland) niet' en 'pas op met die rode kleur hoor, straks komen er nog stieren op je af rennen, gnahgahgnagah!'

Je begrijpt het; mijn interpretatie van 'vakantie in Spanje' was niet écht het beeld van lekker ontspannen, mooie bezienswaardigheden bekijken, gezellig tijd doorbrengen met leuke mensen, etc. Maar eerlijk is eerlijk: ik zat er volledig naast!
Ik ga hier nu geen recensie schrijven over de prachtige en prima-uit-te-houden-qua-zon Costa del Sol in oktober, of over de leuke en heerlijke lokale restaurantjes in de bergdorpjes nabij Málaga of over ons prachtige en van-allen-gemakken+zwembad-voorzien vakantiehuis (www.laestrelladecompeta.com).
Nee, dat ga ik niet doen. Maar ik wil wél even stilstaan bij het feit dat 'het dus ook anders kan'. En dan bedoel ik niet alleen de soort vakantie. Tussen de bergen, waar ons vakantiehuisje zich bevond, hadden we namelijk sporadisch tot geen mobiel bereik. Vijf jonge vrouwen, van de generatie waarin alles snel en direct via mobieltjes verstuurd, ontvangen, opgezocht en bekeken wordt, zaten een week lang zonder mobiel bereik.

Nu hoor ik je denken: NOOOOO! Maar nee hoor, het ging ons prima af! Uiteraard was ik een beetje verrast door mijn dit-gaat-me-eigenlijk-prima-af-houding, maar ik was vooral opgelucht en blij. Ik denk zelfs dat het non-bereik me juist éxtra deed ontspannen. Geen berichten van werk, geen zorgelijke telefoontjes vanuit of naar Nederland over heftige stormen, geen informatie tot je beschikking om direct van alles op de hoogte te zijn..

Dus: heb je geen vakantiedagen meer op te nemen, maar toch écht even behoefte aan ontspanning? Zet dan gewoon even je mobiel uit. Even niks aan je hoofd, even geen informatievoorziening, even geen bliepjes, piepjes en belletjes om je heen, maar gewoon terug naar de basis. Niets. Puur op jezelf aangewezen zijn. Of zoals ik het graag zou willen noemen: eventjes kiezen voor 'non-inclusive'.
Geniet ervan!

woensdag 23 oktober 2013

Being Fair about yourself

Dure auto's, jassen van alpacabont, exclusieve - fusion - hapjes en drankjes. Het was een waar feest.
Afgelopen zaterdag ben ik met mijn schoonfamilie naar de Mookerheide Fair geweest. De crème de la crème van (outdoor) living.

Naast alle prachtige hebbedingetjes die er te bewonderen (en uiteraard te koop) waren, werden er ook diverse demonstraties gegeven. Schapendrijven, Jack Russeltjes die met een sneltreinvaart een parcourtje afrennen, vliegvissen (hopelijk ben ik niet de enige die dacht dat dat vissen zijn die heel hoog uit het water kunnen springen waardoor het lijkt alsof ze vliegen..), een paard-en-wagen-parade, roofvogels: vervelen hoefde je je er zeker niet!

Maar eerlijk is eerlijk; het allerleukst om te aanschouwen tijdens zo'n fair zijn toch echt de bezoekers zelf.
Gekleed alsof ze naar een trouwerij gaan, liepen ze op hun meest chique hakschoentjes en slangenlederenlaarsjes door de modder, kritisch oordelend over de stands en de andere bezoekers. Want uiteraard is zo'n fair geplaatst rond een mooi landgoed, en tja, daar kan het nog wel eens drassig zijn.. Terwijl de op-hun-mooist-gekleedde-upperclass bijna onverstaanbaar wat mompelde in wannabe Gooisch tijdens het afdingen bij één van de stands - want dat doen ze, mensen met heel veel geld, afdingen - giechelde ik van binnen, dit mooie schouwspel gadeslaand.

Nu vind ik het soms lastig hoe ik de-mensen-met-veel-te-veel-geld moet interpreteren. Moet ik bewonderenswaardig zijn? Jaloers? Of juist neerbuigend? En geïrriteerd? Het beste is denk ik gewoon: ze niet als meer of minder beoordelen dan anderen. Klinkt logisch en het meest ethisch, maar stiekem blijkt dit best lastig..

Nu wil ik dit niet bekijken vanuit hoe ík anderen aanschouw, interpreteer en vervolgens in een hokje plaats (want ja, dat doen we stiekem allemaal écht wel), maar vanuit hoe anderen mij of jou beoordelen. In dit blog wil ik daarnaast geen moraal of wijze les overbrengen, maar jullie lezers een klein testje laten doen. Een in-hoeverre-beïnvloedt-de-manier-waarop-je-overkomt-op-anderen-de-manier-waarop-anderen-jou-beoordelen-testje.

Het gaat als volgt: draag de ene week je wat gemakkelijkere, niet te strak zittende kleding en trek je sneakers aan.
Ga hiermee naar werk, de kledingwinkel, de kapper, de dagopvang en doe in deze kleding je boodschappen.
Doe deze zelfde activiteiten de week erop ook, maar kleed je dan ontzettend netjes. Trek je hakjes aan, kies leuke bij-je-outfit-passende sieraden uit, sla een hip sjawltje om en kies voor nette, stijlvolle kleding.

Je zult merken dat je compleet anders behandeld wordt. En jawel, daar is tóch de beoordeling: hoe chiquer je gekleed gaat, hoe beter men je behandelt. Nu kun je dit natuurlijk ook wijten aan andere variabelen. Zo ga je onbewust automatisch rechterop en gracieuzer lopen op hakjes in nette kleding en ben je geneigd je wat slobberiger te gedragen in je spijkerbroek met sweatshirt. Maar dan nog; wil je beter behandeld worden, speel dan het spel mee van de upperclass.


Nee, mijn blog is nog niet voorbij. Ik merk dat ik het tóch niet kan laten er een moraal achter te plakken.
Dat spel móet je namelijk niet willen spelen. Blijf lekker jezelf en zorg dat je met ándere eigenschappen aanzien en respect verkrijgt; niet door je dure auto en bontkraagje. Laat alle uiterlijke opsmuk van je afvallen en laat de ander de echte jou kennen. Natuurlijk kun je dan nog steeds naar chique fairs en dergelijke, maar dan wel als jezelf! Pas dan voel je je echt zo vrij als een vis in de lucht (want ik blijf er stiekem toch in geloven dat vliegvissen bestaan)!

vrijdag 18 oktober 2013

Er was eens...

Er was eens...
Als ik ooit een biografie ga schrijven (wat tegenwoordig helemaal niet zo'n gek idee is: zie blog 1), dan begin ik hem met 'Er was eens...' Als je deze zin hoort wéét je gewoon dat er een mooi, diepgaand en boeiend verhaal achteraan komt. En niet zomaar een verhaal, nee, een sprookje.. Ik kan er uren naar luisteren. Ze zijn volgens mij altijd indrukwekkend, spannend, bevatten een overduidelijke moraal en eindigen altijd goed. Toch?


Nu blijkt dat de sprookjes waarmee ik ben opgegroeid, zoals De Kleine Zeemeermin, in de originele versie helemaal niet altijd een happy end hebben! Zo eindigt het meisje met de schelpenbikini niet gelukkig getrouwd met de prins, nee, ze lost op in zeeschuim omdat meneer de prins achter een ander vrouwtje aangaat! De klootzak...
Maar nee, ik wil geen verbitterd iemand zijn die niet meer gelooft in sprookjes. Sprookjes geven hoop en vreugde en zetten je aan tot nadenken of soms zelfs veranderingen in je (kijk op) leven.


Gelukkig zijn er ook nog genoeg mensen die er met mij net zo over denken. Zoals Arnhem. Of Arnerijntje moet ik dan eigenlijk zeggen; het prinsesje van het Sprookjesfestival in Arnhem.


Afgelopen zaterdag zijn mijn vriend en ik de stad Arnhem ingewandeld om 'op zoek te gaan naar de puntmuts van de kabouter': een gratis activiteit in het kader van dit Sprookjesfestival. Jawel, dé kabouter (?) was zijn puntmuts kwijt en diverse winkels hadden er één voor hem gemaakt en in hun etalage gezet. Aan ons de taak om de mooiste uit te kiezen voor meneer mini.
Nu waren de puntmutsen groot. Dan bedoel ik: past-op-een-gewone-mensen-hoofd-groot. Dit zorgde voor de nodige, grappige, verwarring bij de winkeliers. Enkelen beschouwden de standaard aangeleverde piepschuim cone niet als muts, maar als huisje van de kabouter! Dus werden er deurtjes en raampjes (met van die poezelige gordijntjes uiteraard, want die hebben kabouters) opgeplakt/ingevreesd/opgeverfd/etc. Maar de creaties waren over het algemeen heel mooi, origineel en winkelgerelateerd; het was een leuk dagje!

Dichtbij sprookjesstad Arnhem bleek ook zusje Nijmegen niet vreemd van sprookjes te zijn. Eergisteren bezocht ik samen met mijn moeder het poëziefestival Onbederf'lijk Vers, en ook hier maakten vele dichters verwijzingen naar onder andere Vrouw Holle en Repelsteeltje (uiteraard wel de ietwat meer 'sophisticated' sprookjes dus). Mijn eerste gedachte was: leuk, nóg meer mensen die net als ik ook van sprookjes houden! Maar meteen daarna realiseerde ik me.. Nee, al deze mensen houden niet gewoon van sprookjes, ze zijn op zóek naar sprookjes.

Want waar ís die wereld waarin prinsen op witte paarden vrouwen redden? Waar mensen wijze woorden van uilen, leeuwen of vissen aannemen? Je bij de eerste ontmoeting met iemand weet dat je voor elkaar gemaakt bent?
Die wereld lijkt er niet te zijn.

Tijdens de zoektocht naar een nieuwe puntmuts voor de kabouter liepen we ongeveer eenzelfde route als een 'gezinnetje': twee kinderen en een ietwat troosteloze vader die zich niet zo goed een houding wist te geven..

Sprookjes van nu: gescheiden ouders die er dan maar het beste van proberen te maken, door kinderen mee te nemen naar werelden die mooier lijken..

Maar nee, ik zou niet verbitterd gaan schrijven. Met dit blog wil ik geen treurig beeld oproepen, maar juist een ode brengen aan sprookjes. En echt waar, als je heel goed kijkt en heel goed luistert, is de wereld om je heen niets minder dan een sprookje. Elke dag wakker worden met de zon in je gezicht of een frisse herfstbries door je haar, lachende kinderen om je heen, oude, wijze mensen met mooie anekdotes van vroeger, huisdiertjes die je met één blik een heel verhaal kunnen vertellen.

Ook mijn komt-er-misschien-ooit-biografie zal dus zeker de term sprookje mogen hebben. Een mooi en spannend verhaal over een jong meisje dat heel veel meemaakt en toen gered werd door haar prins in z'n witte Seat.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

zaterdag 5 oktober 2013

Fun with Fabrics - part 2

Gisteren een bezoekje aan de Woonbeurs in de Rai te Amsterdam gebracht. Denk er al jaren aan daar eens heen te gaan, want ik ben altijd wel benieuwd naar hippe meubels, nieuwe trends in interieur en creatieve ideeën voor mijn eigen paleisje.

Dit jaar was het ook wel erg lastig er níet heen te gaan. De gratis kaarten werden met bosjes weggegeven bij woonbladen. Meteen handig; want nu kon ik me, voordat ik op de Woonbeurs zelf was, al een beetje inlezen in de nieuwe trends. Nu moet ik zeggen.. ik hou niet zo van trends. Kant-en-klare 13 in een dozijn tijdelijke dingen die iedereen dan opeens in zijn huis heeft, terwijl men eigenlijk niet eens weet hóe de trends echt in huis verwerkt moet worden..

Neem nou de 'decoratieve tape'. Het idee is: plak foto's en printjes met leuke teksten met decoratief tape 'heel nonchalant' op de muur. Nou volgen velen deze trend. Maar ze lijken niet door te hebben dat die tape alleen tot zijn recht komt, als de rest van je huis superdesign, zeer strak en übernetjes is! Zo niet, dan is het meer een kwestie van "Goh, moet je nog lijstjes kopen...?"

Heel genant dus. Snel over naar de volgende trend: versletenheid. Heb je net met moeite je meubels, waarvan de bekleding zo goed als weggevaagd, stug en verdwenen is, verkocht of zelfs weggegeven via Marktplaats, komt het weer in de mode! En dat brengt ons bij het tweede stofje dat we gaan behandelen: vintage velours.
 
Nu vind ik de term 'vintage' sowieso al een beetje lastig. Je weet namelijk niet altijd of het écht tweedehands betreft of een gemaakte vintage-look. Zelfde probleem heeft de term 'brocante'.
Gelukkig is er dan altijd nog de prijs, die vaak wat meer duidelijkheid geeft..
 
Maar goed, terug naar vintage velours. Vintage velours (naar de Franse naam voor fluweel) wordt geweven in 2 lagen waarbij het poolgaren de twee lagen aan elkaar linkt. Scheiding van de 2 lagen gebeurt op weefgetouwen door een vlijmscherp mes. Hierdoor voelt het weefseloppervlak zacht aan en heeft een matte glans. De grondstof kan katoen, wol, mohair of synthetisch zijn. (Bron: Wikipedia)
Hoe ze nu precies dat velours weer oud en versleten maken weet ik niet, maar - om weer even terug te komen op de prijs - het is blijkbaar reden genoeg om wat extra nulletjes achter de prijs te plaatsen.. Inderdaad, ik ben gister (afgezien van vele folders en gratis pennen) met lege handen thuisgekomen..

Maar wat ik hiermee aan wil geven: ook wat zulke gerafelde, pardon, geraffineerde meubelen betreft; zij komen ook pas tot hun recht in een net en strak interieur. Mijn pleidooi dus voor vandaag: koop vooral géén dure nieuwe meubels, maar kijk eens kritisch naar je huis. Gooi al die frutsels uit de open kast en op de vensterbank weg (of - laten we eerlijk wezen; weggooien doen wij Nederlands niet snel - zet ze in de kelder of uit het zicht) en zet je oude versleten bank in de spotlight! Laat je kind met stiften wat kleuren op schilderstape en plak deze vervolgens lukraak op de muur.
 
Dankjewel Woonbeurs; ik kan weer trendy het komende seizoen in!

maandag 30 september 2013

Vandaag ben ik...

Compleet zonder verwachtingen ben ik gisteravond naar het Nationaal Film Festival Jong Talent gegaan: Een doorlopend filmprogramma bestaande uit korte en wat langere films; zowel speelfilmpjes als animatiefilmpjes en documentairetjes. Mijn moeder nodigde me uit en ach, ik had toch geen andere plannen voor deze zondagavond.

Na een reeds actieve dag vol indrukken van het World Statues festival in Arnhem, stapte ik tegen 18.00 uur in de trein richting Nijmegen. Ik wilde niet te laat komen, want ondanks dat mam zondag nog had kunnen reserveren, verwachte ik een zeer volle zaal. Nijmegen staat immers bekend als culturele, creatieve studentenstad en welke student wil er nou niet naar een, nota bene gratis, nationaal filmevenement!

Nou, geen één dus! Viel me dat even tegen: we waren de enige twee bezoekers in de bioscoop voor deze films! Eigenlijk moet ik zeggen: dat viel me juist reuze mee, want we hadden nu de hele zaal voor onszelf, hoefden ons dus niet aan anderen te irriteren (of zij aan ons..), konden direct onbeschaamd ons oordeel over de films met elkaar delen en voelden ons daardoor eventjes echte Nationaal Film Festival VIPs!

Wat de films betreft: ik wilde openminded de films aanschouwen, dus had nog niks aan plots of recensies gelezen. Wat ons direct opviel: van de 6 films die we gezien hebben, gingen er maar liefst 2 over 'het leven van de hooligan'! Erg indrukwekkend; ik was verbijsterd over hoe hard en meedogenloos het er daar aan toe gaat! Wat ik me tijdens het kijken naar die hooligans tevens af begon te vragen, was of die acteurs 'in het echt' óók hooligan zijn. Zo leek het namelijk wel. De tattooages van de voetbalclubs oogden echt, het voorkomen, het taaltje..
Stel, de acteurs zíjn ook echt (wellicht wat minder extreem) hooligan/voetbalfanaat: hoe is het dan om er zo één te spélen? En hoe reageren je bijbehorende 'maten' daarop? Speel je jezelf of speel je een uitvergroting van jezelf? Waar ligt de grens tussen natuurgetrouw acteren of iets dusdanig neerzetten dat het belachelijk maken wordt? Neem je jezelf normaliter dan wel serieus of zie je je 'karakter' juist als een uitlaatklep? Acteren wij niet allemaal in het dagelijks leven? Nemen wij geen specifieke rollen aan, afhankelijk van de betreffende situatie? Hoe dicht staan we dan nog bij onze aard? Wie zijn we eigenlijk..?

 
Ok Paula, rustig aan nu, het is pas maandagochtend. Nog een hele dag, hele week en heel leven te gaan. Tijd genoeg dus om te achterhalen wie we écht zijn. Maar ik weet in elk geval wél dat ik in dit leven vaker naar korte films ga kijken. Geeft (blijkbaar..) veel stof tot nadenken!
 
Hm, stof.. Daar wijd ik m'n volgende blog wel weer aan!

maandag 23 september 2013

Aap-noot-mies?

"Poes begint met een puh".

Ja, lees die zin nog maar eens.. Dat is even schrikken hè! Tenminste, ik ga er vanuit dat deze zin iedereen boven.. een bepaalde leeftijd, zijn of haar wenkbrauwen eventjes laat fronsen. Dat gebeurde bij mij namelijk ook toen ik een kleuter deze uitspraak hoorde doen. Wat mijn gelaat helemaal uit z'n pasvorm trok was nota bene de prijzende en lovende reactie van de ouders van de betreffende kleuter! "Goed zo, Jayloreno!", of een andere moderne-hippe-niet-uit-te-spreken-naam..

Verbijsterd als ik was: ik moest hier het mijne van weten. Dus ik ging te rade bij vriendinnen en collega's. Zij-die-met-kinderen-leven keken mij ietwat schaapachtig aan, want deze nieuwe manier van letters leren blijkt al enige tijd gebruikelijk te zijn. 'Leeuw begint met een llll, olifant begint met een ò, varken begint met een vvvv, kraanvogel begint met een ke'. Het is niet eens goed te typen, de uitspraak van een ká tegenwoordig!
Op werk moet ik regelmatig spellen, om namen of postcodes te controleren, en ik doe dat dan op de traditionele manier: "De Bé van Bernard en de Vé van Victor?" Maar nu begin ik me af te vragen of we in de nabije toekomst niet over moeten schakelen op de nieuwe manier. "De Buh van Bernard...?" Ik hoop van niet..

Over nieuwe manieren van taalkundig onderwijs gesproken: ik weet nog goed dat in mijn basisschooljaren net een nieuwe manier van woorden leren zijn intrede had gedaan. Alwaar kinderen voorheen netjes het oeroude aap-noot-mies op konden dreunen, waren de eerste woorden die ik officieel op school leerde: ik-maan-vis.
Hoe ontzettend ik me daarover kon opwinden! Ten eerste vanwege dat 'ik'. Het eerste woord dat je officieel leert schrijven: 'ik'. En dan nóg vragen mensen zich af hoe we in zo'n individualistische maatschappij terecht zijn gekomen.. Daarnaast kon ik er met m'n kop niet bij dat maar liefst twee van de eerste drie woordjes die ik leerde dezelfde uitspraak hadden! Beide met een i! Hoe dubbelop!

Hm, ik merk dat de frustratie van toen weer in m'n vingers begint te kruipen. M'n kat laat al ietwat chagrijnig weten dat ik harder op het toetsenbord begin te rammen.. M'n kat. Kat is met een kaaaaaa. Vroeger, nu en wat mij betreft ook in de verre toekomst. Ik ga niet anders gebruiken!
Lekker puh..

maandag 16 september 2013

Fun with Fabrics - part 1

Hier geniet ik dus echt van: de stiekem naderende Herfst.
Het zonnetje dat zich zachtjes nog op je wangen laat landen, terwijl er af en toe al wat regendruppeltjes je kapsel of kleding proberen te verknallen.. Bomen die nog wat enthousiaste groene bladeren hebben, maar ook al wat bruine, afvallende blaadjes tonen. Cafeetjes die al steeds vaker van die heerlijke warme fleecedekentjes over de terrasstoeltjes hebben hangen. Die heerlijke geur van pasgevallen regen en ontluikende kou. Vroeg de gordijnen dicht en lekker warm tegen elkaar aan op de bank tv kijken, wanneer buiten het onweer de race aangaat met de donder.

Met dat tv kijken moet het sowieso wel goed komen in de herfst. Eind september starten namelijk (in Amerika in elk geval) de nieuwe seizoenen van mijn favoriete series weer! Nu wil ik geen blog vol schrijven over mijn favo series en over welke afleveringen ook alweer zo leuk waren, maar ik wil wél een link leggen tussen één van deze series en mijn hobby interieur. Nu zal lang niet iedereen (hint: op enkele geeks na) weten naar welke serie ik verwijs, maar ik zal zo nu en dan een blog gaan schrijven over het wat wel en wat niet te doen met bepaalde stoffen. Kortom, fun with fabrics!
 
We beginnen met het oh zo ouwelijke en afgrijselijke tweed. Tenminste, dat was mijn mening. Of is, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Maar de reden waarom ik tweed kies, is omdat dat sowieso heel herfstig is en omdat afgelopen weekend in het AD weekendmagazine stond dat tweed een trend wordt. Ze hadden het hier dan wel over kleding, maar dat is qua textielgebruik maar een kleine stap verwijderd van interieur. Ik ben nu dus wel benieuwd of tweed ook in interieur de komende trend kan zijn..

Wat is tweed eigenlijk? 'Tweed is een grove, wollen stof uit Groot-Brittannië. De stof ontleent zijn naam aan de streek waar het voor het eerst werd geproduceerd; langs de rivier de Tweed. Tweed vertoont een schuine keperlijn en wordt, uit geverfde garens, zeer dicht en hecht geweven. Het is dan ook goed wind- en waterwerend.'
(Bron: Wikipedia)
 

Als kleding heel erg geschikt voor in de herfst dus. Maar in het interieur biedt het ook zeker mogelijkheden. Bijvoorbeeld als bekleding van de krabpaal: dat geweven stofje moet hemels zijn voor kattennagels! Nee, zonder gekkigheid; als je van een old-English stijl houdt, kan tweed ook zeker jouw trend zijn in de wereld van interieurs! Plaids voor op bed of over de bank voor een huiselijke sfeer, stijlvolle hoesjes voor om de poef heen, wandkleden om de kamer wat diepgang te geven.. Tweed biedt zeker zo zijn mogelijkheden!
 
Echter, ondanks dat ik denk dat tweed voor een select groepje fans zeker interessant kan zijn, zal ik het wellicht nooit als kussenhoesje of kleding gaan gebruiken. Nee, het is en blijft niet mijn ding. Mij te ouderwets en te stug. Alhoewel.. Terwijl iedereen, waaronder ik, er straks wellicht verlept bijloopt vanwege die creëert-pluisjes-in-je-haren-en-kleding-regen, wandelen die tweeddragers er in de herfst blijkbaar nog strak in het pak bij! Hm, bij nader inzien: ik blijf deze herfst wel thuis.. Lekker droog op de bank series kijken!

vrijdag 6 september 2013

What's in a name?

Leuk! 'Hoe heurt het eigenlijk' met Jort Kelder is weer gestart. Soms hilarisch, soms jaloersmakend, soms zorgwekkend kijkvermaak over 'de welgestelde mens'. Beetje à la Gert-Jan Dröges Glamourland. Heerlijk!

Wat direct opvalt tijdens dit programma is dat die welgestelde mensen allemaal de prachtigste voor- en achternamen hebben. Minimaal drie lettergrepen of met een hoop van-den-der-etjes ertussen. En het zal zeker wel eens ontkend worden, maar je naam heeft wel degelijk invloed. Iemand die solliciteert naar een 'belangrijke hoge functie' (wat dat dan precies moet zijn, daar schrijf ik nog wel een keer een blog over..) met de naam Egbert-Willem van den Draekenvleughel zal denk ik toch iets meer overwogen worden aan te nemen dan Henk Jansen. Of het moet toevallig Hank Jhanzsen zijn of zo..

Maar hoe mooi een naam ook kan zijn; eigenlijk gebruik je namen in het dagelijks spreekverkeer maar bar weinig. Probeer het maar eens te tellen op een gemiddelde dag. Eigenlijk gebruik ik namen alleen bij onbekenden of als ik naar iemand op zoek ben. "Meneer Gijsberts? Neemt u daar maar even plaats", "Is Toon ook aanwezig?", "Zou ik mevrouw Klaassen mogen spreken?", "Heb je Marie nog gezien?"

Bij gewone uitlatingen als "Mag ik het zout?" of "Ik heb een zware, lange dag gehad" hoef je de ontvanger niet persoonlijk toe te spreken. Je richt je vraag immers al bewust aan iemand. De zin gaat daarnaast over jezelf, over hetgeen dat jij op jouw broodje ei wilt doen of over hoe jij jouw dag hebt ervaren. Dus iemand anders daar letterlijk bij betrekken lijkt niet nodig. Maar nee, sommige mensen gebruiken dan alsnog graag een naam.

"Mag ik het zout, Toon?"
"Marie, ik heb een zware, lange dag gehad".

Oplettende lezers merken meteen het verschil. Eén klein woordje en de gewone zinnen veranderen lichtjes in verwijtende geboden of verzoeken tot hulp of rust.

Namen gebruiken betekent dus direct de uitlating een zwaardere duiding geven. Maar dit taalkundige eigenaardigheidje geldt gelukkig ook voor lieve uitspraken.

"Ik hou van jou, Toon" en "Ik ook van jou, Marie" klinkt toch een stuk persoonlijker en betekenisvoller dan het ontelbaar uitgesproken "Ik hou van jou". Dus met een beetje beleid kan het gebruik van namen in het spreekverkeer wel degelijk op een positieve manier invloed hebben. En zo heurt het!

woensdag 28 augustus 2013

Living in a box

Een van de grote voordelen van een weekje vakantie thuis is dat ik dan mijn guilty pleasure kan bevredigen: het kijken naar Koffietijd, elke ochtend om 10.00 uur op RTL4. Lekker burgerlijk eventjes huisvrouwtje spelen, luisterend naar geneuzel over het opvoeden van kinderen, het bereiden van simpele slanke gerechtjes, leuke (zelfgemaakte!) frutsels en franjes maken en het wel en wee van Bekende Nederlanders.

Gisteren was een van de BN'ers aan de koffietafel presentator John Williams. Iets over dat zijn programma 'Een dubbeltje op z'n kant' weer een nieuw seizoen start. Programma nooit gezien en ik verwacht ook niet dat ik er naar ga kijken. Maar toch trok het interview met John mijn aandacht en wel om het volgende: tegen het einde van het vragenkanon werd hem de vraag gesteld: "Het programma gaat over mensen die echt heel weinig te besteden hebben en daarom veel moeten verkopen om alsnog rond te komen. Wat zou jij, als jij in zulke geldnood zou verkeren, als laatste je huis uit doen?".

Mooie, persoonlijke en spannende vraag, dacht ik, en ging er even wat rechter voor op de bank zitten. Na enkele seconden gaf John het, schijnbaar, sociaal gewenste antwoord "Mijn vriendin", al leek hij meteen door te hebben dat dat nogal materialistisch en vreemd klonk en verbeterde zichzelf, lachend, met: "Nee, mijn mobiel: daar zit m'n hele leven in"..

Prachtig antwoord: eerlijk en confronterend. Het antwoord van John deed me meteen denken aan de film die ik de avond ervoor had gezien: Disconnect. Erg goede film waarin drie verhalen vervlechten over de schokkende realiteit van ons dagelijks gebruik van communicatietechnologie en vooral de ernstige gevolgen ervan.. Het resultaat is een meeslepende en realistische weergave van de manier waarop mobieltjes, tablets en computers onze levens en relaties beïnvloeden. Erg confronterende film, maar heel mooi, haast documentaire-achtig weergegeven, waardoor je de ernst van deze kwestie goed beseft..

John heeft wel degelijk gelijk: Ons leven zit inmiddels inderdaad verstopt in een kastje van 5 bij 10 cm. Ik neem aan dat veel mensen bovenstaande vraag met "De mobiel" zouden beantwoorden. Maar is dit eigenlijk wel een ernstige ontwikkeling of kunnen we het juist vooruitgang noemen? Hoe makkelijk immers: een heel leven, klein en compact, altijd binnen handbereik! Een klein plat doosje met daarin al onze vrienden, hotspots en dierbare herinneringen. Al stap ik zelf toch liever ín mijn leven dan dat ik het moet zoeken tussen mijn portemonnee, lipgloss en (zelfgemaakte!) sleutelhanger in m'n handtas.

donderdag 22 augustus 2013

Kussen

"Nee, niet nóg één?!" was de reactie van m'n vriendje gisteravond toen ik thuiskwam met een, naar mijn idee, heel hip nieuw kussenhoesje. Dolletjes vind ik hem! Maar nee, vriendjelief dacht daar duidelijk anders over. Onschuldige verwijten als 'waarom moeten er nou nóg meer bij?', 'ik moet die dingen steeds verplaatsen als ik in de hoek van de bank wil zitten' en 'hopelijk is dit een fase..' werden om m'n oren geslingerd. Jawel, het eeuwige man-vrouw-issue wat betreft 'interieur' speelde zich hier af..

Nou hebben mijn vriend en ik een hele fijne relatie. We zijn echt heel gelukkig samen. Het enige dat af en toe roet in het eten lijkt te gooien is een duidelijk verschil in kijk op interieur. Dat is moeilijk, want interieur is, naast schrijven, een hele grote hobby van mij. Ik lees er veel over, kan urenlang magazines doorbladeren met mooie plaatjes van adembenemende interieurs en moet met moeite uit diverse woonwinkels getrokken worden. Deze fascinatie moet ik natuurlijk ergens kwijt kunnen.. Voilá.. à notre maison!

Natuurlijk snap ik dat deze hobby voor mijn mannelijke wederhelft niet altijd makkelijk is. 's Ochtendsvroeg op zaterdag uit je bed getrapt worden, 'omdat ze nu net aanbieding op de woonafdeling in de winkel hebben', 's avonds van de bank getrokken worden, 'omdat alle meubels in de woonkamer wel weer eens naar een andere plek verplaatst kunnen worden'.. Nee, makkelijk is het niet. Vanaf het moment dat ik bij mijn vriend introk, heb ik de dwangmatige neiging gehad het interieur aan te pakken. Zo zijn de bank, de koelkast, het matras en de schilderijtjes vervangen en heb ik zelfs het (wist niet eens dat dat voor particuliere woningen bestond) urinoir kunnen omwisselen voor een degelijk fonteintje. Nu heb ik het tv-meubel en de gordijnen ook nog op mijn verVanglijstje staan, maar daar wil mijn vriend nog niets van weten..

Desalniettemin, het mooie is dat meneer achteraf vaak tóch toegeeft dat mijn interieurideeën goed waren! Dat het huis er lichter, netter en mooier op geworden is. Schroom dus niet en koop die gigantische lijst, borduur dat kussenhoesje en vervang die lelijke oude stoel door die nét-echt-duur-design-fauteuil!
Mochten deze uitspattingen nou níet leiden tot een dankbare woninggenoot en mocht het man-vrouw-issue over bijvoorbeeld kussenhoesjes tóch ontaarden in grote ruzie, dan kan dat altijd nog opgelost worden door 'goedmaak-'kussen''. Jij blij met jouw kussen en hij met de zijne! ;-)



Zeg nou zelf...

dinsdag 13 augustus 2013

Uitgaan

En weer een foto van een mooi pittoresk straatje in Spanje. En, ach wat leuk, zo'n pseudo-creatieve foto van een hartje in het strand. Tientallen foto's van de kinderen, spelend in het zwembad bij de camping. Hèhè, de laatste map foto's wordt geopend.. Nee! Nóg een keer tientallen foto's van de kinderen, maar nu badmintonnend, trampolinespringend en karaoke-zingend met de kinderen van die andere oh zo gezellige Nederlanders in het buitenland.. Alles wordt secuur onder m'n ogen gelegd, uiteraard met de bijbehorende geromantiseerde verhalen erbij..

Jawel: mijn collega's zijn weer terug van vakantie. Hoe sterk ze voorafgaand aan hun vakanties duidelijk hadden gemaakt écht even buiten bereik te willen zijn, hoe des te meer ze me nu willen laten weten dat ze weer terug zijn. Bruin, vol nieuwe energie, een kofferbak vol foto's, filmpjes en verhalen en een hoop euro's lichter. Maar waar ik nu vooral op in wil zoomen is dat 'écht even buiten bereik te willen zijn'. Want in de praktijk blijken mensen dat dus bijna niet meer te kunnen, bleek afgelopen weken..

Terwijl we met maar, laten we zeggen, 6 man op kantoor zaten, in plaats van de voltallige 40, gingen mijn werkzaamheden natuurlijk gewoon door. Voor sommige taken moet ik anderen inlichten, of heb ik gegevens van de ander nodig. Gezien ik niet de kwaadste ben, zet ik in de vakantieperiode nadrukkelijk in mijn mails: 'Dit heeft geen haast, maar aangezien ik hier nu op dit moment mee bezig ben, mail ik je vast, dan kun jij dit na je vakantie oppakken.'

Geen probleem zou je denken. De vakantievierende collega is toch te druk met hartjes in het zand aan het schrijven of pleisters plakken op kinderen die van de trampoline zijn gevallen.. Niet dus! Van meerdere collega's kreeg ik ietwat gefrustreerde reacties terug: 'Ik heb nu wel wat anders aan m'n hoofd', 'Kijk in mijn agenda; IK BEN OP VAKANTIE!' en meer van zulke goedbedoelde vakantiestress-uitlatingen. Mijn vraag is dan direct: waarom, oh waarom, lees jij je zakelijke mail op vakantie? En dan bedoel ik niet de écht dringende mails, met rode vlaggetjes en 'SPOED' in het onderwerp, maar de gewone doodsaaie mailtjes.

Blijkbaar móet men altijd actief communiceren. Niet reageren is not-done, zelfs al is de reactie.. tja.. niet zo heel beleefd. Men heeft zichzelf opgelegd altijd bereikbaar te moeten zijn. Zelfs op vakantie.. Welnu: zodra je van mij leest dat ik er even op uit ben, dan is mijn mobiel ook eventjes uit. Ik kan niet gebeld worden en reageer pas op je mailtjes als ik mijn koffer thuis weer heb uitgepakt! Al verwacht ik natuurlijk wel dat je de foto's van mijn mooie hotelkamer, mijn post over dat leuke restaurantje op de boulevard en die hilarische foto van mijn verbrande hoofd éventjes Liked op Facebook!

dinsdag 6 augustus 2013

Weer een boek erbij...

Welk trendy blad ik tegenwoordig ook opensla, of welk hip praatprogramma op televisie ook voorbijflitst: er komt een versbakken schrijver aan het woord die een boek op de wereld heeft gezet. Allerhande boeken verschijnen dagelijks, over het moederschap, bankzaken, moestuintjes maken, cupcakes, cakepops of andere lekkere zoetigheden bakken, je eigen bedrijf beginnen, kantklossen en breien, biologisch uit eten, noem maar op!

Nu vraag ik me af: worden die boeken wel gekocht en gelezen? Kunnen we tegenwoordig niet al spreken van een overkill aan schrijfels? Iedereen waant zichzelf 'auteur' omdat ze leuke ideetjes weten te bundelen in een hardcopy kaft.
Blijkbaar is er behoefte aan, want men blijft boeken op de markt brengen! Zelf betrap ik me er nota bene ook wel eens op, dat als ik door een boekenzaak slenter, ik mijn oog onbewust laat vallen op verrassende boekjes over leuke alledaagse dingetjes. Een makkelijk doorbladerboekje, met leuke foto's, anekdotes en tips.. Toch even bladeren en hup, voor ik het weet heb ik weer een boekje gekocht, puur voor de heb, gewoonweg omdat het leuk en licht leesvoer is..

Maar dan nog: waarom al dat geschrijf? Waarom al die woorden delen met anderen? Zitten wij daarop te wachten? Zitten de boekenwinkels al niet vol met oude, zware, diepgewortelde, gegronde literatuur?
Wat is dat toch wat woorden van 'de gewone mens' met je doen?

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me weer: schrijven is een win-win-situatie. De lezer vindt het leuk woorden tot zich te nemen. Zeker wanneer hij zich erin herkent, wanneer hij er om kan lachen of erover na gaat denken. Wanneer hij er iets aan heeft, de gelezen stof daadwerkelijk toe gaat passen in zijn dagelijks leven of tot inzichten komt die eerder nog niet gevonden waren.
Maar misschien nog wel belangrijker, is de winst voor de schrijver zelf. Hoe heerlijk is het om je eigen warrige en rondvliegende gedachten te structureren door middel van schrijven. Losse ideeën omvormen tot heldere zinnen. Vage suggesties concretiseren tot punctuele stukken tekst. Beelden in je hoofd voor de ander visualiseren met behulp van mooie woorden..
Ik ben eruit: ik ga weer een blog beginnen. Misschien dat ik m'n blogs dan nog wel eens kan bundelen en in een blad of praatprogramma mag verschijnen..