woensdag 23 oktober 2013

Being Fair about yourself

Dure auto's, jassen van alpacabont, exclusieve - fusion - hapjes en drankjes. Het was een waar feest.
Afgelopen zaterdag ben ik met mijn schoonfamilie naar de Mookerheide Fair geweest. De crème de la crème van (outdoor) living.

Naast alle prachtige hebbedingetjes die er te bewonderen (en uiteraard te koop) waren, werden er ook diverse demonstraties gegeven. Schapendrijven, Jack Russeltjes die met een sneltreinvaart een parcourtje afrennen, vliegvissen (hopelijk ben ik niet de enige die dacht dat dat vissen zijn die heel hoog uit het water kunnen springen waardoor het lijkt alsof ze vliegen..), een paard-en-wagen-parade, roofvogels: vervelen hoefde je je er zeker niet!

Maar eerlijk is eerlijk; het allerleukst om te aanschouwen tijdens zo'n fair zijn toch echt de bezoekers zelf.
Gekleed alsof ze naar een trouwerij gaan, liepen ze op hun meest chique hakschoentjes en slangenlederenlaarsjes door de modder, kritisch oordelend over de stands en de andere bezoekers. Want uiteraard is zo'n fair geplaatst rond een mooi landgoed, en tja, daar kan het nog wel eens drassig zijn.. Terwijl de op-hun-mooist-gekleedde-upperclass bijna onverstaanbaar wat mompelde in wannabe Gooisch tijdens het afdingen bij één van de stands - want dat doen ze, mensen met heel veel geld, afdingen - giechelde ik van binnen, dit mooie schouwspel gadeslaand.

Nu vind ik het soms lastig hoe ik de-mensen-met-veel-te-veel-geld moet interpreteren. Moet ik bewonderenswaardig zijn? Jaloers? Of juist neerbuigend? En geïrriteerd? Het beste is denk ik gewoon: ze niet als meer of minder beoordelen dan anderen. Klinkt logisch en het meest ethisch, maar stiekem blijkt dit best lastig..

Nu wil ik dit niet bekijken vanuit hoe ík anderen aanschouw, interpreteer en vervolgens in een hokje plaats (want ja, dat doen we stiekem allemaal écht wel), maar vanuit hoe anderen mij of jou beoordelen. In dit blog wil ik daarnaast geen moraal of wijze les overbrengen, maar jullie lezers een klein testje laten doen. Een in-hoeverre-beïnvloedt-de-manier-waarop-je-overkomt-op-anderen-de-manier-waarop-anderen-jou-beoordelen-testje.

Het gaat als volgt: draag de ene week je wat gemakkelijkere, niet te strak zittende kleding en trek je sneakers aan.
Ga hiermee naar werk, de kledingwinkel, de kapper, de dagopvang en doe in deze kleding je boodschappen.
Doe deze zelfde activiteiten de week erop ook, maar kleed je dan ontzettend netjes. Trek je hakjes aan, kies leuke bij-je-outfit-passende sieraden uit, sla een hip sjawltje om en kies voor nette, stijlvolle kleding.

Je zult merken dat je compleet anders behandeld wordt. En jawel, daar is tóch de beoordeling: hoe chiquer je gekleed gaat, hoe beter men je behandelt. Nu kun je dit natuurlijk ook wijten aan andere variabelen. Zo ga je onbewust automatisch rechterop en gracieuzer lopen op hakjes in nette kleding en ben je geneigd je wat slobberiger te gedragen in je spijkerbroek met sweatshirt. Maar dan nog; wil je beter behandeld worden, speel dan het spel mee van de upperclass.


Nee, mijn blog is nog niet voorbij. Ik merk dat ik het tóch niet kan laten er een moraal achter te plakken.
Dat spel móet je namelijk niet willen spelen. Blijf lekker jezelf en zorg dat je met ándere eigenschappen aanzien en respect verkrijgt; niet door je dure auto en bontkraagje. Laat alle uiterlijke opsmuk van je afvallen en laat de ander de echte jou kennen. Natuurlijk kun je dan nog steeds naar chique fairs en dergelijke, maar dan wel als jezelf! Pas dan voel je je echt zo vrij als een vis in de lucht (want ik blijf er stiekem toch in geloven dat vliegvissen bestaan)!

vrijdag 18 oktober 2013

Er was eens...

Er was eens...
Als ik ooit een biografie ga schrijven (wat tegenwoordig helemaal niet zo'n gek idee is: zie blog 1), dan begin ik hem met 'Er was eens...' Als je deze zin hoort wéét je gewoon dat er een mooi, diepgaand en boeiend verhaal achteraan komt. En niet zomaar een verhaal, nee, een sprookje.. Ik kan er uren naar luisteren. Ze zijn volgens mij altijd indrukwekkend, spannend, bevatten een overduidelijke moraal en eindigen altijd goed. Toch?


Nu blijkt dat de sprookjes waarmee ik ben opgegroeid, zoals De Kleine Zeemeermin, in de originele versie helemaal niet altijd een happy end hebben! Zo eindigt het meisje met de schelpenbikini niet gelukkig getrouwd met de prins, nee, ze lost op in zeeschuim omdat meneer de prins achter een ander vrouwtje aangaat! De klootzak...
Maar nee, ik wil geen verbitterd iemand zijn die niet meer gelooft in sprookjes. Sprookjes geven hoop en vreugde en zetten je aan tot nadenken of soms zelfs veranderingen in je (kijk op) leven.


Gelukkig zijn er ook nog genoeg mensen die er met mij net zo over denken. Zoals Arnhem. Of Arnerijntje moet ik dan eigenlijk zeggen; het prinsesje van het Sprookjesfestival in Arnhem.


Afgelopen zaterdag zijn mijn vriend en ik de stad Arnhem ingewandeld om 'op zoek te gaan naar de puntmuts van de kabouter': een gratis activiteit in het kader van dit Sprookjesfestival. Jawel, dé kabouter (?) was zijn puntmuts kwijt en diverse winkels hadden er één voor hem gemaakt en in hun etalage gezet. Aan ons de taak om de mooiste uit te kiezen voor meneer mini.
Nu waren de puntmutsen groot. Dan bedoel ik: past-op-een-gewone-mensen-hoofd-groot. Dit zorgde voor de nodige, grappige, verwarring bij de winkeliers. Enkelen beschouwden de standaard aangeleverde piepschuim cone niet als muts, maar als huisje van de kabouter! Dus werden er deurtjes en raampjes (met van die poezelige gordijntjes uiteraard, want die hebben kabouters) opgeplakt/ingevreesd/opgeverfd/etc. Maar de creaties waren over het algemeen heel mooi, origineel en winkelgerelateerd; het was een leuk dagje!

Dichtbij sprookjesstad Arnhem bleek ook zusje Nijmegen niet vreemd van sprookjes te zijn. Eergisteren bezocht ik samen met mijn moeder het poëziefestival Onbederf'lijk Vers, en ook hier maakten vele dichters verwijzingen naar onder andere Vrouw Holle en Repelsteeltje (uiteraard wel de ietwat meer 'sophisticated' sprookjes dus). Mijn eerste gedachte was: leuk, nóg meer mensen die net als ik ook van sprookjes houden! Maar meteen daarna realiseerde ik me.. Nee, al deze mensen houden niet gewoon van sprookjes, ze zijn op zóek naar sprookjes.

Want waar ís die wereld waarin prinsen op witte paarden vrouwen redden? Waar mensen wijze woorden van uilen, leeuwen of vissen aannemen? Je bij de eerste ontmoeting met iemand weet dat je voor elkaar gemaakt bent?
Die wereld lijkt er niet te zijn.

Tijdens de zoektocht naar een nieuwe puntmuts voor de kabouter liepen we ongeveer eenzelfde route als een 'gezinnetje': twee kinderen en een ietwat troosteloze vader die zich niet zo goed een houding wist te geven..

Sprookjes van nu: gescheiden ouders die er dan maar het beste van proberen te maken, door kinderen mee te nemen naar werelden die mooier lijken..

Maar nee, ik zou niet verbitterd gaan schrijven. Met dit blog wil ik geen treurig beeld oproepen, maar juist een ode brengen aan sprookjes. En echt waar, als je heel goed kijkt en heel goed luistert, is de wereld om je heen niets minder dan een sprookje. Elke dag wakker worden met de zon in je gezicht of een frisse herfstbries door je haar, lachende kinderen om je heen, oude, wijze mensen met mooie anekdotes van vroeger, huisdiertjes die je met één blik een heel verhaal kunnen vertellen.

Ook mijn komt-er-misschien-ooit-biografie zal dus zeker de term sprookje mogen hebben. Een mooi en spannend verhaal over een jong meisje dat heel veel meemaakt en toen gered werd door haar prins in z'n witte Seat.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

zaterdag 5 oktober 2013

Fun with Fabrics - part 2

Gisteren een bezoekje aan de Woonbeurs in de Rai te Amsterdam gebracht. Denk er al jaren aan daar eens heen te gaan, want ik ben altijd wel benieuwd naar hippe meubels, nieuwe trends in interieur en creatieve ideeën voor mijn eigen paleisje.

Dit jaar was het ook wel erg lastig er níet heen te gaan. De gratis kaarten werden met bosjes weggegeven bij woonbladen. Meteen handig; want nu kon ik me, voordat ik op de Woonbeurs zelf was, al een beetje inlezen in de nieuwe trends. Nu moet ik zeggen.. ik hou niet zo van trends. Kant-en-klare 13 in een dozijn tijdelijke dingen die iedereen dan opeens in zijn huis heeft, terwijl men eigenlijk niet eens weet hóe de trends echt in huis verwerkt moet worden..

Neem nou de 'decoratieve tape'. Het idee is: plak foto's en printjes met leuke teksten met decoratief tape 'heel nonchalant' op de muur. Nou volgen velen deze trend. Maar ze lijken niet door te hebben dat die tape alleen tot zijn recht komt, als de rest van je huis superdesign, zeer strak en übernetjes is! Zo niet, dan is het meer een kwestie van "Goh, moet je nog lijstjes kopen...?"

Heel genant dus. Snel over naar de volgende trend: versletenheid. Heb je net met moeite je meubels, waarvan de bekleding zo goed als weggevaagd, stug en verdwenen is, verkocht of zelfs weggegeven via Marktplaats, komt het weer in de mode! En dat brengt ons bij het tweede stofje dat we gaan behandelen: vintage velours.
 
Nu vind ik de term 'vintage' sowieso al een beetje lastig. Je weet namelijk niet altijd of het écht tweedehands betreft of een gemaakte vintage-look. Zelfde probleem heeft de term 'brocante'.
Gelukkig is er dan altijd nog de prijs, die vaak wat meer duidelijkheid geeft..
 
Maar goed, terug naar vintage velours. Vintage velours (naar de Franse naam voor fluweel) wordt geweven in 2 lagen waarbij het poolgaren de twee lagen aan elkaar linkt. Scheiding van de 2 lagen gebeurt op weefgetouwen door een vlijmscherp mes. Hierdoor voelt het weefseloppervlak zacht aan en heeft een matte glans. De grondstof kan katoen, wol, mohair of synthetisch zijn. (Bron: Wikipedia)
Hoe ze nu precies dat velours weer oud en versleten maken weet ik niet, maar - om weer even terug te komen op de prijs - het is blijkbaar reden genoeg om wat extra nulletjes achter de prijs te plaatsen.. Inderdaad, ik ben gister (afgezien van vele folders en gratis pennen) met lege handen thuisgekomen..

Maar wat ik hiermee aan wil geven: ook wat zulke gerafelde, pardon, geraffineerde meubelen betreft; zij komen ook pas tot hun recht in een net en strak interieur. Mijn pleidooi dus voor vandaag: koop vooral géén dure nieuwe meubels, maar kijk eens kritisch naar je huis. Gooi al die frutsels uit de open kast en op de vensterbank weg (of - laten we eerlijk wezen; weggooien doen wij Nederlands niet snel - zet ze in de kelder of uit het zicht) en zet je oude versleten bank in de spotlight! Laat je kind met stiften wat kleuren op schilderstape en plak deze vervolgens lukraak op de muur.
 
Dankjewel Woonbeurs; ik kan weer trendy het komende seizoen in!