Hm, nou vraag ik me af of mensen dit blog lezen omdat ze wel vaker mijn blogs lezen en dus louter zin hebben in een blog van mij óf omdat ze het woord 'naakt' zien staan en een spannende tekst en/of plaatjes verwachten..
Helaas voor groep nummero 2: het wordt gewoon een typisch Paulablog, zonder spannend naakt.
Nou, voor dat overgebleven handjevol mensen: afgelopen weekend ben ik op twee verschillende manieren met naakt geconfronteerd. De eerste keer was heel erg bewust. Ik heb vrijdag namelijk een heerlijk dagje doorgebracht in Thermen Bussloo. Nou ga ik wel vaker naar de sauna, dus ik vind het stukje bij beetje minder moeilijk om en plein public naakt rond te lopen en ik vind de andere naakten ook geen ramp. Ik let er eigenlijk amper op. Maar ook al let ik er niet op, in de zin van of ik ga kijken hoe groot, klein, mooi of scheef iemands lichaam (of lichaamsdeel) is; je zíet de mensen wel. En bij 'zien' hoort, hoe slecht dat soms ook is, onbewust 'een mening hebben over'.
Dat werd me vooral duidelijk bij de tweede keer dat ik met naakt geconfronteerd werd. Gisteravond. Ik was wat aan het zappen en kwam langs het programma 'Adam zkt Eva' op RTL5. Ik heb denk ik maar twee minuutjes gekeken, maar ving de woorden "Ja, hij is wel.. euh.. ja.. groot, hihi!" op van de 'Eva' in kwestie en de 'Adam' deze aflevering wist niks leukers te zeggen dan "Tja, er zit wel veel overtollig vet aan, maar dat hoeft misschien niets uit te maken..".
Ok, niet mijn programma dus. Maar wél eerlijk. Want tuurlijk heb je een mening over elkaars naakte lichaam. Dat heb je ook over elkaars kleding, haardracht en bril, dus het zou gek zijn als we naakt opeens alles mooi zouden vinden of nog gekker; opeens veel onverschilliger zouden worden in smaak.
Waar het mij vooral wringt bij dit programma is het idee: 'Als je elkaar voor het eerst ontmoet in je blootje, je je niet meer kan 'verschuilen' achter zoiets als kleding. Je bent puur en alleen 'je ware ik' en zal dus ook elkaar écht moeten leren kennen, omdat kleding niks weg kan geven'. Het idee wordt hier dus geschetst dat je identiteit vooral zichtbaar is door kleding. Maar daar twijfel ik ten zeerste aan..
Misschien komt het omdat ik regelmatig bezoekjes aan sauna's breng, maar ik weet inmiddels volgens mij toch heel goed te vertellen welk soort mens naast mij in een stoomcabine zit! Om dat in te kunnen schatten heb je namelijk helemaal geen kleren nodig! Aan de manier waarop iemand loopt, zit of praat, kun je echt al wel vertellen of het een introvert, extrovert, trots, verlegen, alternatief of bijvoorbeeld zakelijk iemand is! En uiteraard heb ik dat wel eens gecontroleerd door te kijken welke kleding ze vervolgens in de kleedruimte weer aantrekken en in welke auto ze stappen. En jawel, mijn vermoedens werden bevestigd. Het hele 'idee' achter 'Adam zkt Eva' vind ik daarom niet helemaal kloppen. Maar ja, je wilt als RTL5 zijnde een programma met naakte mensen toch verantwoorden op de een of andere manier, dus dan is zo'n theorietje wel aardig.
Het zou wat zijn zeg, als mensen gewoon gingen kijken naar naakte mensen op tv, puur en alleen omdat het kan! Nee hoor, wij RTL5-kijkers, ik noem gelukkige stellen en ouders met kindjes, zijn zo niet.. toch?
maandag 24 maart 2014
vrijdag 14 maart 2014
Series
Voordat het straks écht veel te lekker weer is om alleen al aan binnen zitten te kunnen dénken, wil ik het even hebben over tv-series. TV-series zijn er tegenwoordig in alle vormen en maten. Tenminste, alles lijkt wel enorm veel op elkaar en alle series kun je denk ik in slechts 2 à 3 soorten verdelen, maar ik wil zeggen: er zijn er ontzettend veel. Je kan bijna niet anders dan minimaal één serie volgen.
Nou ben ik niet zo van de huidige series. Dit omdat iedereen ze zo 'totally geweldig' vindt. Als iedereen elkaar napraat en helemaal voor dat éne ding gaat, dan kruipt er juist een gevoel in mij omhoog daar volstrekt tegenin te gaan. Ik kijk hippe series daarom liever minimaal een jaar nadat de rest ze gezien heeft. Leuke vorm van napret. Nadeel is wel dat ik dan op dit moment niet kan meepraten over Wie nu Die Mol toch is, met welke vrouw die man in Divorce nu weer is vreemdgegaan en welke stoere activiteit de Expedisten van eiland Robinson nu weer moesten volbrengen. En dan heb ik het alleen nog maar over typische Nederlandse series.
Een ander duidelijk 'soort' van tv-series zijn de kookprogramma's. Vooral NET5 is hier gek op. Masterchef 'ergens in de wereld', My Kitchen Rules, Smaken Verschillen, zo'n australisch grietje die in een handomdraai heerlijke gerechten op tafel zet; als je wilt kun je uren achter elkaar naar kookprogramma's kijken. Omdat ik zelf nou niet bepaald de keukenprinses in huis ben, wil ik zo'n programma's ook nog wel eens kijken. Ideetjes opdoen en zo. Maar als ze de ingrediënten erbij pakken (kruidje van dit, takje van dat, snufje van zus, theelepeltje van zo) en de tools op tafel uitspreiden (7 verschillende messen, 5 snijplanken, zowel de knoflookpers als de keukenmachine als de blender als de staafmixer als de elektrische appelboor en ga zo maar door), dan haak ik af. Helaas heb ik dan al wel dusdanig zin gekregen in lekker bereid en overheerlijk smakend voedsel, dat we uiteindelijk eindigen bij een restaurant in plaats van aan onze eigen eettafel. Ja, kookprogramma's zijn dus vooral duur voor mij, heb ik maar geconcludeerd.
Dan maar series proberen te kijken die niets met eten te maken hebben. In tegendeel! Series vol afgehakte lichaamsdelen en bloed en zo! Denk aan CSI 'ergens in de wereld', Bones, Dexter. Heerlijk! Van zo'n series kan ik echt genieten. Het zet je aan het denken over de vermeende criminelen, zoals de ouderwetse 'whodunnit'-films deden, maar dan verdeeld in afleveringen van een hapbaar klein uurtje.
Leuk, series waarbij je een beetje gaat nadenken; dat kan vast nog beter, dacht ik! En dus zijn we een ruime tijd geleden gestart met Game of Thrones.
???
In het begin was het nog wel leuk, met de Lannisters en de Starks en drakenvrouwtje Targaryen. Maar nu we inmiddels bij seizoen 2 (of 3, misschien ben ik het spoor al eerder kwijtgeraakt) zijn aangekomen, weet ik écht niet meer wie nu achter wie aan zit, wie nu stiekem toch wél goed (of was het nou slecht) blijkt te zijn en wat de rol van 'onze' Carice nou eigenlijk toevoegt, behalve wat extra naaktscènes..
Helaas, zo'n series moeten het voor mij dus ook ontgelden.
Ik kom dus toch snel weer uit bij de typisch Hollandse series. Zoals elke woensdagavond: Tussen Kunst en Kitsch. Rustig vanuit onze luie bank naar mensen kijken die denken een heel kostbaar dingetje op zolder te hebben gevonden. Vermaak! En toch heeft ook deze serie spanning, want elke keer als spontane, blije Nelleke van der Krogt iets kostbaars *HUP* oppakt, slaat mijn hart om.. Dat móet een keer misgaan...!
Nou ben ik niet zo van de huidige series. Dit omdat iedereen ze zo 'totally geweldig' vindt. Als iedereen elkaar napraat en helemaal voor dat éne ding gaat, dan kruipt er juist een gevoel in mij omhoog daar volstrekt tegenin te gaan. Ik kijk hippe series daarom liever minimaal een jaar nadat de rest ze gezien heeft. Leuke vorm van napret. Nadeel is wel dat ik dan op dit moment niet kan meepraten over Wie nu Die Mol toch is, met welke vrouw die man in Divorce nu weer is vreemdgegaan en welke stoere activiteit de Expedisten van eiland Robinson nu weer moesten volbrengen. En dan heb ik het alleen nog maar over typische Nederlandse series.
Een ander duidelijk 'soort' van tv-series zijn de kookprogramma's. Vooral NET5 is hier gek op. Masterchef 'ergens in de wereld', My Kitchen Rules, Smaken Verschillen, zo'n australisch grietje die in een handomdraai heerlijke gerechten op tafel zet; als je wilt kun je uren achter elkaar naar kookprogramma's kijken. Omdat ik zelf nou niet bepaald de keukenprinses in huis ben, wil ik zo'n programma's ook nog wel eens kijken. Ideetjes opdoen en zo. Maar als ze de ingrediënten erbij pakken (kruidje van dit, takje van dat, snufje van zus, theelepeltje van zo) en de tools op tafel uitspreiden (7 verschillende messen, 5 snijplanken, zowel de knoflookpers als de keukenmachine als de blender als de staafmixer als de elektrische appelboor en ga zo maar door), dan haak ik af. Helaas heb ik dan al wel dusdanig zin gekregen in lekker bereid en overheerlijk smakend voedsel, dat we uiteindelijk eindigen bij een restaurant in plaats van aan onze eigen eettafel. Ja, kookprogramma's zijn dus vooral duur voor mij, heb ik maar geconcludeerd.
Dan maar series proberen te kijken die niets met eten te maken hebben. In tegendeel! Series vol afgehakte lichaamsdelen en bloed en zo! Denk aan CSI 'ergens in de wereld', Bones, Dexter. Heerlijk! Van zo'n series kan ik echt genieten. Het zet je aan het denken over de vermeende criminelen, zoals de ouderwetse 'whodunnit'-films deden, maar dan verdeeld in afleveringen van een hapbaar klein uurtje.
Leuk, series waarbij je een beetje gaat nadenken; dat kan vast nog beter, dacht ik! En dus zijn we een ruime tijd geleden gestart met Game of Thrones.
???
In het begin was het nog wel leuk, met de Lannisters en de Starks en drakenvrouwtje Targaryen. Maar nu we inmiddels bij seizoen 2 (of 3, misschien ben ik het spoor al eerder kwijtgeraakt) zijn aangekomen, weet ik écht niet meer wie nu achter wie aan zit, wie nu stiekem toch wél goed (of was het nou slecht) blijkt te zijn en wat de rol van 'onze' Carice nou eigenlijk toevoegt, behalve wat extra naaktscènes..
Helaas, zo'n series moeten het voor mij dus ook ontgelden.
Ik kom dus toch snel weer uit bij de typisch Hollandse series. Zoals elke woensdagavond: Tussen Kunst en Kitsch. Rustig vanuit onze luie bank naar mensen kijken die denken een heel kostbaar dingetje op zolder te hebben gevonden. Vermaak! En toch heeft ook deze serie spanning, want elke keer als spontane, blije Nelleke van der Krogt iets kostbaars *HUP* oppakt, slaat mijn hart om.. Dat móet een keer misgaan...!
donderdag 6 maart 2014
Carnaval
De slingers en maskers zijn weer opgeruimd, de outfits zijn gewassen en liggen weer op zolder en de straten zijn door de gemeente weer schoongeveegd. Nergens is meer te merken dat afgelopen weekend half Nederland tot het uiterste aan het feesten is geweest. Op een paar mensen na die nu serieus 40 dagen gaan vasten. Die denken vast nog heel vaak terug aan de dagen vóór het vasten, toen lekker eten en drinken nog mocht.. en hóe!
Ik heb een soort haat-liefde-verhouding met Carnaval. Voorafgaand aan het feestje kijk ik zwaar op tegen het hele gebeuren. Ik spreek negatieve zinnen uit als "al dat alcoholgebruik, al dat vreemdgaan, al dat het-kan-niet-gek-genoeg-gedoe". Ik heb er dan ook totaal nog geen zin in. Nee, ik overweeg dan nota bene het zuiden te ontvluchten!
Maar ach, de mensen waar ik om geef vieren Carnaval en die ik wil ik dan allemaal ook weer zien, dus ik besluit op het laatste moment toch maar de trein te pakken richting mijn geboortedorp Groesbeek. Want als je je hele leven Carnaval gevierd hebt in één en het zelfde dorp, dan ga je niet overstappen naar Carnaval in de stad, Arnhem in mijn geval. Dat kan gewoon niet.
Zodra ik in mijn ouderlijk huis gearriveerd ben, slaat de sfeer al een beetje om bij mij. Ik zie alle leuke Carnavalskleding liggen, met daarin herinneringen verstopt van eerdere Carnavalsfeestjes. En dan moet ik me toch realiseren dat het Carnavalsfeest stiekem toch best leuk is!
Ik hijs me in m'n veel te korte, veel te sexy outfit. En ik weet dat ik niet de enige meid ben die dat doet. Terwijl ik me omkleed schiet de gedachte door mijn hoofd dat Carnaval eigenlijk hét feest is waar je precies zo gekleed kan gaan zoals je altijd al had willen doen. Geen grenzen; alles kan. Maar wat doen wij meiden? Wij gaan elk jaar weer gekleed als gewillig (ja, ik zeg het: sletterig) grietje. Waarom?! Is dat onze droom? We mogen alles aantrekken wat we willen, maar nee, we kiezen ervoor juist zo min mogelijk aan te trekken.. Raar, maar waar..
Ik loop de feesttent in en zie een paar mensen met ik-mag-alcohol-bestellen-en-drinken-bandjes in hun hand staan. Ok, ik ben onder de 30, dus volgens mij moet ik zo'n bandje hebben, denk ik. Ik loop richting één van de bandjesmensen en steek m'n arm vooruit. Ik moet zelfs een beetje moeite doen zo'n bandje te scoren. Als ik richting de bar loop zie ik niemand bij mij (of bij de jongere Carnavalisten) controleren of ze een ik-ben-ouder-dan-18-bandje dragen. Ok, een wassen neus dus denk ik, die alcoholcontrole.. Maar ach, wassen neuzen vallen ook onder de Carnavalsaccessoires, dus ik maak er geen punt van.
Maar al met al vond ik dit jaar toch weer een erge leuke Carnaval! Ik hou van Carnaval! Alleen is dit helaas al weer het tweede jaar dat ik met Carnaval geveld word door buikgriep.. Een paar jaar terug was het tijdens Carnaval, dat was toen helemáál niet leuk, en nu is het erna. Dus helaas zijn we weer terug bij de haat-verhouding. Alhoewel, door die buikgriep word ik wel weer gedwongen inderdaad te gaan vasten de komende maand. En daardoor besef ik des te meer hoe fijn de dagen van Carnaval waren, vol drank en gek doen en lekker eten.. Mmm, tot volgend jaar, Carnavalisten! :)
Ik heb een soort haat-liefde-verhouding met Carnaval. Voorafgaand aan het feestje kijk ik zwaar op tegen het hele gebeuren. Ik spreek negatieve zinnen uit als "al dat alcoholgebruik, al dat vreemdgaan, al dat het-kan-niet-gek-genoeg-gedoe". Ik heb er dan ook totaal nog geen zin in. Nee, ik overweeg dan nota bene het zuiden te ontvluchten!
Maar ach, de mensen waar ik om geef vieren Carnaval en die ik wil ik dan allemaal ook weer zien, dus ik besluit op het laatste moment toch maar de trein te pakken richting mijn geboortedorp Groesbeek. Want als je je hele leven Carnaval gevierd hebt in één en het zelfde dorp, dan ga je niet overstappen naar Carnaval in de stad, Arnhem in mijn geval. Dat kan gewoon niet.
Zodra ik in mijn ouderlijk huis gearriveerd ben, slaat de sfeer al een beetje om bij mij. Ik zie alle leuke Carnavalskleding liggen, met daarin herinneringen verstopt van eerdere Carnavalsfeestjes. En dan moet ik me toch realiseren dat het Carnavalsfeest stiekem toch best leuk is!
Ik hijs me in m'n veel te korte, veel te sexy outfit. En ik weet dat ik niet de enige meid ben die dat doet. Terwijl ik me omkleed schiet de gedachte door mijn hoofd dat Carnaval eigenlijk hét feest is waar je precies zo gekleed kan gaan zoals je altijd al had willen doen. Geen grenzen; alles kan. Maar wat doen wij meiden? Wij gaan elk jaar weer gekleed als gewillig (ja, ik zeg het: sletterig) grietje. Waarom?! Is dat onze droom? We mogen alles aantrekken wat we willen, maar nee, we kiezen ervoor juist zo min mogelijk aan te trekken.. Raar, maar waar..
Ik loop de feesttent in en zie een paar mensen met ik-mag-alcohol-bestellen-en-drinken-bandjes in hun hand staan. Ok, ik ben onder de 30, dus volgens mij moet ik zo'n bandje hebben, denk ik. Ik loop richting één van de bandjesmensen en steek m'n arm vooruit. Ik moet zelfs een beetje moeite doen zo'n bandje te scoren. Als ik richting de bar loop zie ik niemand bij mij (of bij de jongere Carnavalisten) controleren of ze een ik-ben-ouder-dan-18-bandje dragen. Ok, een wassen neus dus denk ik, die alcoholcontrole.. Maar ach, wassen neuzen vallen ook onder de Carnavalsaccessoires, dus ik maak er geen punt van.
Maar al met al vond ik dit jaar toch weer een erge leuke Carnaval! Ik hou van Carnaval! Alleen is dit helaas al weer het tweede jaar dat ik met Carnaval geveld word door buikgriep.. Een paar jaar terug was het tijdens Carnaval, dat was toen helemáál niet leuk, en nu is het erna. Dus helaas zijn we weer terug bij de haat-verhouding. Alhoewel, door die buikgriep word ik wel weer gedwongen inderdaad te gaan vasten de komende maand. En daardoor besef ik des te meer hoe fijn de dagen van Carnaval waren, vol drank en gek doen en lekker eten.. Mmm, tot volgend jaar, Carnavalisten! :)
Abonneren op:
Posts (Atom)