Scherm

Eindelijk. Eindelijk weer tijd voor een blog.

Dat heeft even geduurd, maar ik had het ook veel te druk voor een blog!
De maand mei is gewoonweg veel te vol!
Leuk vol, dat wel, maar toch.. vol..

Allemaal leuke dingetjes doen, verjaardagen, dagjes weg, vrijgezellenfeestje, fijne momentjes, huwelijksfeestje, en ja, dan reken ik de lekkere (en zeer benodigde) korte tijden van rust ook mee. Maar in korte tijden van rust schrijf ik geen blog..

Nu zou je denken; als je zó veel dingen te doen hebt, dan heb je toch ook ontzettend veel om over te schrijven? Genoeg inspiratie!
Maar nee, daar zit hem nu dus net het probleem. Als je té veel doet, dan weet je uiteindelijk niet meer wat je nou wilde schrijven.. En daarom zit ik nu al een half uur naar een grotendeels leeg vel (of nee, eerlijk is eerlijk; een leeg scherm) te kijken..

Kijken naar een schermpje.. Dat doet me denken aan een filmpje dat enige tijd geleden op Facebook en Twitter rondging. Over dat jongeren tegenwoordig alleen maar naar een schermpje kijken en de wereld om zich heen niet meer zien. In dat filmpje wordt dat feit lekker aangedikt door het tonen van een jongen die zijn ware liefde misloopt, vanwege het gestaar naar een schermpje. Kijk zelf maar even.

En? Wat vond je er van?

Nu heb ik al vele reacties op dit filmpje gelezen en die zijn overwegend positief: 'eye-opener', 'prachtig', 'confronterend', 'indrukwekkend', et cetera...

En je ziet het al aankomen; ik vind het filmpje helemaal niks! Om de belangrijkste reden al, dat ik bijna 5 minuten lang naar een filmpje heb zitten kijken.. op een schermpje! En dat is blijkbaar helemaal niet de bedoeling! Volgens datzelfde filmpje!

Nu hoop ik bij zoiets dan ook dat je juist 'beloond' wordt door zo'n filmpje vroegtijdig af te zetten, maar nee hoor.. Een echte paradox dus.

Nu ben ik het overigens wel eens met de strekking van dat filmpje; ik vind ook dat zeker jongeren veel te veel tijd op hun smartphone (of tablet, of laptop, of pc) doorbrengen en veel te veel aandacht erin stoppen.
Dus inderdaad; klap die computer dicht en zet je telefoon uit!

Maar toch bedankt dat je dit blog nog even gelezen hebt! ^_^

Een avondje uit

Er is iets aan dat ontluikende zonnetje waardoor ik zin heb in uit eten gaan.

Loungen. Terrassen. Borrelen. Barbecueën.

Lekker spontaan het liefst. Gewoon, dat iemand lukraak een appje stuurt met een lekker plan en hup, dat doen we even!

Maar is dat echt zo makkelijk..?

 

In Amerikaanse films en series altijd wel.

Ik sta dan met open mond te kijken hoe snel en detailloos zij avondjes uit plannen.

 

"Shall we go out for diner?"

"I would love to!"

"Great, I'll see you tonight"

 

En poef, in de volgende scène zitten ze in een super-de-luxe restaurant aan een overheerlijk diner.

 

In Nederland, of nee, in de 'werkelijke wereld', kan ik me dat dus echt niet voorstellen.

Het zou eerder gaan als volgt:

 

"Zullen we vanavond uit eten?"

"Hm, leuk idee, maar ik zit nog wel met een hoop werk.."

"Nja, dan gaan we toch gewoon om 20.00 uur?"

"Nee, doe dan maar 19.30. Ik wil het niet te laat maken.."

"Prima, 19.30 it is"

"Hm, ok.. Maar dan moet ik wel even een oppas regelen hoor"

"Ok.. probeer dat eerst maar even dan..."

 

...

 

"Ok, de oppas in geregeld!"

"Mooi. Naar welk restaurant gaan we dan?"

"Ik houd wel van.. euh.. vis"

"Nee, ik vind vis niet lekker. Tapas?"

"Ja, dat is misschien wel handig.. Zit er in de buurt een leuk tapas restaurant?"

"Nja, iets buiten de stad.."

"Ok.. Maar ik wil wel een wijntje drinken hoor.. Wil rij dan rijden?"

"We kunnen ook het openbaar vervoer pakken"

"Ik zoek wel even op hoe laat we dan de bus moeten pakken"

"En vergeet niet te kijken tot hoe laat de bussen terug rijden!"

"Ok, ik zoek dat even op en dan bel ik weer terug"

 

...

 

"Ok, met de bus is op zich wel te doen"

"Waar en hoe laat tref ik jou dan?"

"Doe maar iets over 19.00. Ik sta dan wel op die hoek, bij dat bankje. Dan hoef je de wijk niet helemaal in"

"Dat rode bankje?"

"Ja"

"Prima"

"Fijn. Is er eigenlijk wel plek in dat restaurant vanavond?"

"Hm, misschien is reserveren wel slim ja"

"Ik bel ze wel even" 

 

...

 

"Helaas, vanavond zit alles al vol"

"Op zich niet zo gek nee.."

"Verdomme.. Waar gaan we dan heen?"

"Weet je wat: laat dat uit eten maar zitten. Ik kom wel gewoon bij je langs en haal eerst wat af bij de Chinees"

"Heerlijk! Tot vanavond dan!"

 

Zo kan het dus ook.

Iets minder glamoureus, snel en hip, maar het is vast een übergezellige avond! :)

 

 

Kaartjes

Kaartjes maken blij. Want het krijgen van een kaartje staat, naast dat iemand in ieder geval op het moment van schrijven aan je gedacht heeft, ook voor dat iemand móeite voor je gedaan heeft! Ik stel me voor dat iemand thuis in een tas of doos met daarin honderden kaarten, die éne speciale kaart voor jou uitkiest. Of dat iemand naar de Bruna of Primera (of de supermarkt, voor de gemakkelijken onder ons) gaat, om daar uit de jungle van kaartenrekken en -torens dat ene bijzondere kartonnen velletje, inclusief envelop, te trekken.

Zelf ben ik dol op kaarten. Op hoe ze eruit zien, op wat je er allemaal (wel of niet..) op kan schrijven; eigenlijk op het hele principe van kaartjes! Dit geldt overigens wel alleen voor handgeschreven kaartjes.. Neppe 'handgeschreven' kaartjes, die je via internet (naar iemands adres) kan versturen, laten op mij toch een minder mooie indruk achter dan de écht handgeschreven (hoewel soms bijna niet te lezen..) kaartjes.. Mooi en lief uiteraard hoor! Maar toch minder..
 
Nu dacht ik altijd dat er voor alle mogelijke gelegenheden kaartjes te krijgen zijn. Verjaardagskaartjes (met eventueel de betreffende leeftijd erop), Huwelijkskaartjes, Jubileumkaartjes (met eventueel het betreffende jubileum erop), 'Met-oprechte-deelneming'-kaartjes (wat trouwens wel een heel ouderwetse uitdrukking is..), Geslaagdkaartjes, 'Gefeliciteerd-met-je-baby'-kaartjes, VUT-/Gepensioneerdkaartjes en misschien wel de allermooiste; blanco-kaartjes.
 
Maar zo simpel is het niet. Voor sommige gevallen blijkt een geschikt kaartje vinden echt een hele opgave.. Dan denk je dus: blanco-kaartjes! Maar nee. Blanco-kaartjes willen vaak nét niet zeggen wat je wilt, neigen soms té veel naar rouwkaartjes (met zo'n half dood bloempje erop), of zijn gewoon ronduit lelijk.

Waar ik hiermee naar toe wil: vroeger kon je vaak wel uit de voeten met bovenstaande kaartjes, maar tegenwoordig lijken zij niet meer te voldoen. En dat komt omdat de wereld stukje bij beetje verandert, maar de kaartjes vreemd genoeg niet!

Vroeger stuurde je een 'Gefeliciteerd-met-jullie-huwelijk'-kaart en dan was de kous af.
Nu moet je haast voor de zekerheid al een 'Geniet-maar-weer-van-je-leven-zonder-moeilijke-partner'-kaart in huis hebben, gezien de kans steeds groter wordt dat een huwelijk het niet redt (1 op de 3)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Generaties geleden stuurde je iemand die een nieuwe baan had gevonden een kaartje vol positieve woorden en dat was het.
Tegenwoordig kun je maar beter een 'Sterkte-met-je-burn-out'-kaart achter de hand houden, want zware, langdurige stress door toedoen van werk is geen zeldzaam verschijnsel meer (1 op de 10)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Of wat ook zo leuk was: een blij kaartje waarop je een bevriend stel feliciteert met hun prachtige wolk van een zoon of dochter. Vreugde alom!
Maar nee, nu zou je, als dat kind een paar jaar ouder is, toch bijna een beladen kaartje willen sturen met daarop 'Succes met je autistische/ADHD (doorhalen wat niet van toepassing is)-kind' (1 op de 20)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Maar rustig maar, dit blog eindigt echt wel positief. Het gaat namelijk helemaal niet om wát er op de kaart staat.
Zoals ik tijdens mijn studie Communicatie al (tot in den treuren) geleerd heb: 'The Medium is the Message'. Het gaat niet om welke woorden je op de kaart schrijft; het gaat om het feit dát je een kaart stuurt. Dat zegt meer dan duizend woorden.
Mooie theorie toch? :)

Grappig?

Nou wil ik me eigenlijk niet mengen in die 'Marokkanen'-discussie. Maar het is wel een feit dat ik naarstig aan het zoeken ben naar inspiratie voor een nieuw blog en met lege handen sta! Ik kan het wel hebben over mijn afgelopen weekendjes die vol met leuke activiteiten zaten zoals een vrijgezellenfeestje (nee, niet van mezelf), een verjaardagsfeestje (ook niet van mezelf, maar ik was wel gastvrouw (vriendjelief was jarig)) of spannende uitjes zoals de Escape-Room.. Maar ondanks dat al die bezigheden heel erg leuk waren, ga ik er geen blog aan wijden. Nog niet in elk geval.
Dus dan toch maar kiezen voor hét onderwerp dat bij mij angstgevoelens en nare connotaties oproept...




 De dag 1 april


Ha, je dacht aan wat anders hè! Zegt dat dan meer over hoe wij denken of over dat onderwerp?
Na goed, omdat ik geen moeilijke discussies wil oproepen, ga ik niet verder in op wat een woord alleen al met zich mee kan brengen aan emoties, gevoelens, (voor)oordelen, et cetera, maar ga ik het echt hebben over vandaag: 1 april.

Voor zover ik weet ben ik vandaag nog niet 'beetgenomen', maar die angst zit er wel voortdurend in. Vroeger was dat veel erger natuurlijk, als je naar de basisschool ging en dan steeds om je heen moest kijken of niemand iets flauws met je wilde uithalen.. Steeds alles wat tegen je gezegd werd drievoudig moest analyseren, want er kon zo maar eens een 1 aprilgrap in verstopt zitten.. Steeds controleren of je echt niet je klittenbandschoentjes aan had getrokken en daarom ab-so-luut niet naar beneden moest kijken als iemand zei dat je veter los zat.. Dat zou immers dubbel zo dom zijn..

Nee, nu sta ik er rustiger in, want ach, ik ben ouder en wijzer, en de mensen in mijn omgeving zijn ook geen kinderen meer. Die halen geen grapjes meer uit met elkaar..

Haha, nou nee, dat is waarschijnlijk al de grootste grap ooit: 'mensen worden volwassen'. Daar klopt dus helemaal niks van! Maar dat is stiekem ook helemaal niet erg. Ik ben erg blij nog een kinderhart te mogen dragen :) En dat klinkt weer alsof ik zwanger ben, maar nee hoor, dat is wederom niet het geval.. En dat is geen aprilgrap. Of nee, nu maak ik weer een dubbele ontkenning, dus zou het wél zo zijn, maar nee, het is echt een grap! Aaaargh!

Oef, wat een moeilijke dag is dit eigenlijk!

Naakt

Hm, nou vraag ik me af of mensen dit blog lezen omdat ze wel vaker mijn blogs lezen en dus louter zin hebben in een blog van mij óf omdat ze het woord 'naakt' zien staan en een spannende tekst en/of plaatjes verwachten..
Helaas voor groep nummero 2: het wordt gewoon een typisch Paulablog, zonder spannend naakt.

Nou, voor dat overgebleven handjevol mensen: afgelopen weekend ben ik op twee verschillende manieren met naakt geconfronteerd. De eerste keer was heel erg bewust. Ik heb vrijdag namelijk een heerlijk dagje doorgebracht in Thermen Bussloo. Nou ga ik wel vaker naar de sauna, dus ik vind het stukje bij beetje minder moeilijk om en plein public naakt rond te lopen en ik vind de andere naakten ook geen ramp. Ik let er eigenlijk amper op. Maar ook al let ik er niet op, in de zin van of ik ga kijken hoe groot, klein, mooi of scheef iemands lichaam (of lichaamsdeel) is; je zíet de mensen wel. En bij 'zien' hoort, hoe slecht dat soms ook is, onbewust 'een mening hebben over'.

Dat werd me vooral duidelijk bij de tweede keer dat ik met naakt geconfronteerd werd. Gisteravond. Ik was wat aan het zappen en kwam langs het programma 'Adam zkt Eva' op RTL5. Ik heb denk ik maar twee minuutjes gekeken, maar ving de woorden "Ja, hij is wel.. euh.. ja.. groot, hihi!" op van de 'Eva' in kwestie en de 'Adam' deze aflevering wist niks leukers te zeggen dan "Tja, er zit wel veel overtollig vet aan, maar dat hoeft misschien niets uit te maken..".

Ok, niet mijn programma dus. Maar wél eerlijk. Want tuurlijk heb je een mening over elkaars naakte lichaam. Dat heb je ook over elkaars kleding, haardracht en bril, dus het zou gek zijn als we naakt opeens alles mooi zouden vinden of nog gekker; opeens veel onverschilliger zouden worden in smaak.
Waar het mij vooral wringt bij dit programma is het idee: 'Als je elkaar voor het eerst ontmoet in je blootje, je je niet meer kan 'verschuilen' achter zoiets als kleding. Je bent puur en alleen 'je ware ik' en zal dus ook elkaar écht moeten leren kennen, omdat kleding niks weg kan geven'. Het idee wordt hier dus geschetst dat je identiteit vooral zichtbaar is door kleding. Maar daar twijfel ik ten zeerste aan..

Misschien komt het omdat ik regelmatig bezoekjes aan sauna's breng, maar ik weet inmiddels volgens mij toch heel goed te vertellen welk soort mens naast mij in een stoomcabine zit! Om dat in te kunnen schatten heb je namelijk helemaal geen kleren nodig! Aan de manier waarop iemand loopt, zit of praat, kun je echt al wel vertellen of het een introvert, extrovert, trots, verlegen, alternatief of bijvoorbeeld zakelijk iemand is! En uiteraard heb ik dat wel eens gecontroleerd door te kijken welke kleding ze vervolgens in de kleedruimte weer aantrekken en in welke auto ze stappen. En jawel, mijn vermoedens werden bevestigd. Het hele 'idee' achter 'Adam zkt Eva' vind ik daarom niet helemaal kloppen. Maar ja, je wilt als RTL5 zijnde een programma met naakte mensen toch verantwoorden op de een of andere manier, dus dan is zo'n theorietje wel aardig.
Het zou wat zijn zeg, als mensen gewoon gingen kijken naar naakte mensen op tv, puur en alleen omdat het kan! Nee hoor, wij RTL5-kijkers, ik noem gelukkige stellen en ouders met kindjes, zijn zo niet.. toch?

Series

Voordat het straks écht veel te lekker weer is om alleen al aan binnen zitten te kunnen dénken, wil ik het even hebben over tv-series. TV-series zijn er tegenwoordig in alle vormen en maten. Tenminste, alles lijkt wel enorm veel op elkaar en alle series kun je denk ik in slechts 2 à 3 soorten verdelen, maar ik wil zeggen: er zijn er ontzettend veel. Je kan bijna niet anders dan minimaal één serie volgen.

Nou ben ik niet zo van de huidige series. Dit omdat iedereen ze zo 'totally geweldig' vindt. Als iedereen elkaar napraat en helemaal voor dat éne ding gaat, dan kruipt er juist een gevoel in mij omhoog daar volstrekt tegenin te gaan. Ik kijk hippe series daarom liever minimaal een jaar nadat de rest ze gezien heeft. Leuke vorm van napret. Nadeel is wel dat ik dan op dit moment niet kan meepraten over Wie nu Die Mol toch is, met welke vrouw die man in Divorce nu weer is vreemdgegaan en welke stoere activiteit de Expedisten van eiland Robinson nu weer moesten volbrengen. En dan heb ik het alleen nog maar over typische Nederlandse series.

Een ander duidelijk 'soort' van tv-series zijn de kookprogramma's. Vooral NET5 is hier gek op. Masterchef 'ergens in de wereld', My Kitchen Rules, Smaken Verschillen, zo'n australisch grietje die in een handomdraai heerlijke gerechten op tafel zet; als je wilt kun je uren achter elkaar naar kookprogramma's kijken. Omdat ik zelf nou niet bepaald de keukenprinses in huis ben, wil ik zo'n programma's ook nog wel eens kijken. Ideetjes opdoen en zo. Maar als ze de ingrediënten erbij pakken (kruidje van dit, takje van dat, snufje van zus, theelepeltje van zo) en de tools op tafel uitspreiden (7 verschillende messen, 5 snijplanken, zowel de knoflookpers als de keukenmachine als de blender als de staafmixer als de elektrische appelboor en ga zo maar door), dan haak ik af. Helaas heb ik dan al wel dusdanig zin gekregen in lekker bereid en overheerlijk smakend voedsel, dat we uiteindelijk eindigen bij een restaurant in plaats van aan onze eigen eettafel. Ja, kookprogramma's zijn dus vooral duur voor mij, heb ik maar geconcludeerd.

Dan maar series proberen te kijken die niets met eten te maken hebben. In tegendeel! Series vol afgehakte lichaamsdelen en bloed en zo! Denk aan CSI 'ergens in de wereld', Bones, Dexter. Heerlijk! Van zo'n series kan ik echt genieten. Het zet je aan het denken over de vermeende criminelen, zoals de ouderwetse 'whodunnit'-films deden, maar dan verdeeld in afleveringen van een hapbaar klein uurtje.

Leuk, series waarbij je een beetje gaat nadenken; dat kan vast nog beter, dacht ik! En dus zijn we een ruime tijd geleden gestart met Game of Thrones.

???

In het begin was het nog wel leuk, met de Lannisters en de Starks en drakenvrouwtje Targaryen. Maar nu we inmiddels bij seizoen 2 (of 3, misschien ben ik het spoor al eerder kwijtgeraakt) zijn aangekomen, weet ik écht niet meer wie nu achter wie aan zit, wie nu stiekem toch wél goed (of was het nou slecht) blijkt te zijn en wat de rol van 'onze' Carice nou eigenlijk toevoegt, behalve wat extra naaktscènes..
Helaas, zo'n series moeten het voor mij dus ook ontgelden.

Ik kom dus toch snel weer uit bij de typisch Hollandse series. Zoals elke woensdagavond: Tussen Kunst en Kitsch. Rustig vanuit onze luie bank naar mensen kijken die denken een heel kostbaar dingetje op zolder te hebben gevonden. Vermaak! En toch heeft ook deze serie spanning, want elke keer als spontane, blije Nelleke van der Krogt iets kostbaars *HUP* oppakt, slaat mijn hart om.. Dat móet een keer misgaan...!

Carnaval

De slingers en maskers zijn weer opgeruimd, de outfits zijn gewassen en liggen weer op zolder en de straten zijn door de gemeente weer schoongeveegd. Nergens is meer te merken dat afgelopen weekend half Nederland tot het uiterste aan het feesten is geweest. Op een paar mensen na die nu serieus 40 dagen gaan vasten. Die denken vast nog heel vaak terug aan de dagen vóór het vasten, toen lekker eten en drinken nog mocht.. en hóe!

Ik heb een soort haat-liefde-verhouding met Carnaval. Voorafgaand aan het feestje kijk ik zwaar op tegen het hele gebeuren. Ik spreek negatieve zinnen uit als "al dat alcoholgebruik, al dat vreemdgaan, al dat het-kan-niet-gek-genoeg-gedoe". Ik heb er dan ook totaal nog geen zin in. Nee, ik overweeg dan nota bene het zuiden te ontvluchten!

Maar ach, de mensen waar ik om geef vieren Carnaval en die ik wil ik dan allemaal ook weer zien, dus ik besluit op het laatste moment toch maar de trein te pakken richting mijn geboortedorp Groesbeek. Want als je je hele leven Carnaval gevierd hebt in één en het zelfde dorp, dan ga je niet overstappen naar Carnaval in de stad, Arnhem in mijn geval. Dat kan gewoon niet.

Zodra ik in mijn ouderlijk huis gearriveerd ben, slaat de sfeer al een beetje om bij mij. Ik zie alle leuke Carnavalskleding liggen, met daarin herinneringen verstopt van eerdere Carnavalsfeestjes. En dan moet ik me toch realiseren dat het Carnavalsfeest stiekem toch best leuk is!
Ik hijs me in m'n veel te korte, veel te sexy outfit. En ik weet dat ik niet de enige meid ben die dat doet. Terwijl ik me omkleed schiet de gedachte door mijn hoofd dat Carnaval eigenlijk hét feest is waar je precies zo gekleed kan gaan zoals je altijd al had willen doen. Geen grenzen; alles kan. Maar wat doen wij meiden? Wij gaan elk jaar weer gekleed als gewillig (ja, ik zeg het: sletterig) grietje. Waarom?! Is dat onze droom? We mogen alles aantrekken wat we willen, maar nee, we kiezen ervoor juist zo min mogelijk aan te trekken.. Raar, maar waar..

Ik loop de feesttent in en zie een paar mensen met ik-mag-alcohol-bestellen-en-drinken-bandjes in hun hand staan. Ok, ik ben onder de 30, dus volgens mij moet ik zo'n bandje hebben, denk ik. Ik loop richting één van de bandjesmensen en steek m'n arm vooruit. Ik moet zelfs een beetje moeite doen zo'n bandje te scoren. Als ik richting de bar loop zie ik niemand bij mij (of bij de jongere Carnavalisten) controleren of ze een ik-ben-ouder-dan-18-bandje dragen. Ok, een wassen neus dus denk ik, die alcoholcontrole.. Maar ach, wassen neuzen vallen ook onder de Carnavalsaccessoires, dus ik maak er geen punt van.

Maar al met al vond ik dit jaar toch weer een erge leuke Carnaval! Ik hou van Carnaval! Alleen is dit helaas al weer het tweede jaar dat ik met Carnaval geveld word door buikgriep.. Een paar jaar terug was het tijdens Carnaval, dat was toen helemáál niet leuk, en nu is het erna. Dus helaas zijn we weer terug bij de haat-verhouding. Alhoewel, door die buikgriep word ik wel weer gedwongen inderdaad te gaan vasten de komende maand. En daardoor besef ik des te meer hoe fijn de dagen van Carnaval waren, vol drank en gek doen en lekker eten.. Mmm, tot volgend jaar, Carnavalisten! :)