Fun with Fabrics - part 4

Nu het zonnetje ons weer steeds vaker komt verblijden, vind ik het wel weer tijd voor een Fun with Fabrics! Want wisseling van temperatuur betekent wisseling van kleding. En dus ook: andere stoffen!

Het moment van 'de wissel' verschilt per persoon. De één loopt nog in een dikke winterjas, inclusief sjaal, handschoenen en een muts, terwijl de ander al zonder gene de zomerjas omslaat. Ik zit er zelf altijd een beetje tussenin. Ik kies nog veilig voor de warme en lange broeken en truien, maar durf (hetzij schoorvoetend) steeds iets meer huid te laten zien. Mouwtjes opstropen, tóch maar het truitje zónder col aantrekken en kiezen voor mijn lage schoentjes in plaats van mijn winterboots met vacht aan de binnenkant. Ook de kleuren mogen weer wat feller en blijer. Zo'n wissel heeft bij mij altijd wat tijd nodig, maar ach, het is toch nog pas februari..

Dat doet me denken; het is nog niet eens zo lang geleden dat ik in mijn vorige Fun with Fabrics schreef over diverse (fleece-/bont-/alpaca-)kleedjes voor de koude avonden! Hm, de seizoenen veranderen tegenwoordig wel heel snel, lijkt het.. Maar dat is een andere discussie. Nu wil ik het hebben over dé stof waar je niet omheen kan als het ook maar íets warmer wordt: linnen.

Vooral mannen zijn er gek op. Hippe mannen. Volgens mij zie ik in de lente/zomer elke dag wel een man voorbij lopen met een witte (of nee, 'schelp-rook-beige-blanke') linnen broek met daaronder knalrode schoentjes. Of kanariegele. Of gifgroene. In elk geval: hip. Maar niet zomaar hip; hip op een natuurlijke wijze nog wel!

Linnen wordt namelijk gemaakt uit de plant vlas. Na het trekken (oogsten) wordt het vlas gedroogd. Daarna wordt het vlas 'geroot' door het uit te spreiden over het veld, waar het gedurende enkele weken wordt blootgesteld aan regen, dauw en zonneschijn. Vervolgens worden de vezels middels 'zwingelen' en 'hekelen' (ik heb dit van Wikipedia geplukt, dus vraag me er niet naar..) gescheiden van het stro. Korte vezels (de touwvezels of lokken) worden gebruikt voor het spinnen van touw en grove garens; de fijne, lange vezels (het lint) leveren uiteindelijk het fijnste linnengaren op. Het stro wordt gebruikt voor het persen van platen voor de bouw.

 

Nou worden doodgewone spijkerbroeken ook van een natuurproduct, katoen, gemaakt, maar het mooie bij linnen is, is dat het zo zíchtbaar natuurlijk is. Het liefst nog met onvermalen donkere sprietjes stro verstopt tussen de witte vezels.

Het enige probleem is dat je bij linnen wel heel erg zeker moet weten dat het supermooi weer is. Neem deze week; gister was het prachtig, vandaag wordt er plots tóch weer regen verwacht.. En dan draag ik toch liever een donkerblauwe spijkerbroek van katoen, dan een witte broek gemaakt van luchtige vlasvezels... *exposed*

Smakelijk

Trends? Normaal moet ik er niks van hebben. "Dit is nu in, dus dit móet je hebben!", "Dat is zooo 2013, dat draag ik echt niet meer!" Nonsens. Gewoon leven naar je eigen smaak en keuzes, zeg ik altijd maar.
Maar helaas, ook ik ben voor een trend gevallen. Ik noem het een trend, omdat ik er nu al vanuit ga dat men dit nú allemaal helemaal 'tha bomb' vindt, maar over een tijdje weer iets nieuws hips heeft gevonden. Of lekkers en gezonds in dit geval.

Ik heb het namelijk over de super-, power- en rawfoods. Of ze daadwerkelijk helpen weet ik niet. Ik weet sowieso niet of íemand dat al weet. Is er al écht goed onderzoek naar gedaan? Men dacht vroeger ook dat melk en appels gezond waren, maar nu blijkt steeds vaker dat melk drinken als volwassene helemaal geen (goed) nut heeft en dat appels je hele gebit verknallen! Bbrr. Misschien slimmer om toch af te wachten of die amazing-foods echt wel werken?

Nee. Ik ga niet de bange burger uithangen, maar probeer het gewoon! Enkele weken geleden ben ik ermee begonnen. Eigenlijk niet eens zo zeer omdat het een trend is, maar puur omdat ik gewoonweg niet wist wat ik (gezond) moet eten als ontbijt. Dan dit maar eens proberen, dacht ik, en ik kocht een hele waslijst aan 'gezonde dingen': goji-bessen, inca-bessen, mulberries, kokosvezels en chiazaad. Nu gooi ik dat elke ochtend in mijn yoghurt (magere uiteraard) en hoop die dag dan heel gezond te zijn begonnen.
Eerlijk is eerlijk; het smaakt best ok allemaal, die foodjes. En ik voel me er ook wel energiek door, maar op zich.. zo voelde ik me ook toen ik ontbeet met crackers met kaas of met ontbijtkoek.

Vandaag tijdens Koffietijd (euhm.. ja, ik ben vandaag een dagje vrij.. ik zapte er toevallig langs.. anyway, ik keek weer naar Koffietijd, ok?!) hadden ze het ook over superfoods, maar nu wilden ze juist de nadruk leggen op onze goeie ouwe groenten. Avocado, wortel, broccoli, spruitjes. Tja, dat kan natuurlijk ook. Waarom rare bessen en zaden eten, terwijl we gewoon een broccoli kunnen koken?
Ho, nee, wacht! 'Gooi nooit groente in een pan vol met water', is de dochtertrend van de eet-meer-powergroente-trend. Groente koken haalt alle smaak en vitamines weg, blijkt! Groente stomen, wokken en goh, als we toch bezig zijn, rauw eten, is 'het ding' dezer dagen. Er zijn zelfs al restaurants geopend die 'raw food' serveren. En ja, die zaken lopen ontzettend goed!

En daar wrikt het bij mij. Bij 'uit eten' denk ik aan lekker voedsel, mooi en goed bereid en prachtig opgediend. Het liefst dan ook nog voedsel dat ik niet zelf thuis zal/kan maken, want dat maakt het nog net iets exclusiever voor m'n gevoel. Maar je gaat toch geen uit-eten-prijs betalen voor een bord met daarop een stronk broccoli die, hopelijk, gewoon even gewassen is! Maar nee, iedereen loopt er mee weg..
Zouden rauwe groentes misschien een hallucinerende werking hebben? Ik zeg, ik wacht eerst af tot er gedegen onderzoek naar is gedaan. Tot die tijd blijf ik bij de rare bessen en zaden waarvan ik geen idee heb waar ze vandaan komen en wat ze met me doen... Ha, basta!

Feestdagen

Aaah, die heerlijke tijd vól met feestjes!
Naast alle kan-er-toch-echt-niet-omheen-verjaardagsfeestjes, zit deze tijd van het jaar vol met naweeën van eerdere feestjes, stress en plezier tijdens actuele feestjes, voorbereidingen voor komende feestjes en ruim-van-tevoren-ideetjes-en-plannen voor nog latere feestjes.

Nou zijn al die feestjes enerzijds natuurlijk (sociaal gewenst) hartstikke leuk! Je ziet 'de ander' weer eens, laat merken dat je om elkaar geeft, er is altijd wel lekker eten en drinken bij, het plezier van cadeautjes geven en krijgen; het kan niet op! Maar anderzijds is het soms ook een beetje onwennig allemaal...

Zo moeten veel mensen per definitie al niks van al die feestjes hebben.
"Commerciële rommel", "Is het gek dat veel Nederlanders overgewicht hebben, met al dat feestvoer?!", "Al die zooi die je krijgt, die dan toch weer in de kelder belandt!"
Maar oh wee als ze níks krijgen..

Dan is er nog die kindervreugde waar aan gedacht moet worden.
Voor een beetje kind tegenwoordig is het elke maand in deze periode wel weer feest. En dus verwacht een kind ook elke maand iets leuks, lekkers of liefs. En áls hij of zij dan heel netjes níks verwacht, dan is er altijd wel weer een kindje in de klas die wél iets gekregen heeft, dus hup, dan moet die van jou ook weer wat..

Maar is het nog wel duidelijk waaróm mensen op die bepaalde momenten iets liefs, lekkers of leuks achterlaten bij een ander?
Ik liep gister namelijk in een niet nader te noemen 'drogist' en toen viel mijn oog eerst op de zwaar afgeprijsde chocolade-Kerstballen..
'Hè, das grappig! Wie kun je daar nu nog blij mee maken?', dacht ik.
'Maar hé, wat ligt daarnaast? Ach, natuurlijk: chocoladehartjes voor Valentijn! Dat is logisch, want dat feestje is deze week', dacht ik toen.
Ik vervolgde mijn weg naar de kassa en raakte verstrikt in rekken vol met Carnavalkleertjes, 5 kilo zakken confetti (het eerste wat in me opkwam waren duizenden verdwaalde minisnippers in m'n huis, tussen de bankkussens, in de kattenbak, in m'n koffiekopje, tussen de planten... bbrrr) en uiteraard de felgekleurde boa's, grote zitten-niet-lekker-maar-staan-wel-grappig plastic brillen en pastel-(lees: door de zon verkleurde) serpentines. 'Nja, kan ik ergens ook nog wel inkomen, want dat feestje behoeft ook wel wat voorbereiding, wil je origineel voor de dag komen', besloot ik.
Maar nee, ik was de winkel nog niet uit en werd wéér geconfronteerd met feest.. Ik rekende af bij de kassa en botste tegen grote dozen met zakken vol Paaseitjes aan. 'Maar natuurlijk! Eind april mogen we weer eitjes zoeken..', zei ik in mezelf, en bedacht meteen dat dat nog ruim twee maanden duurt..

Zowaar, vier feesten in één winkel; tegelijkertijd! De verleiding lag er te stellen dat alle feestjes dus, zoals letterlijk in de winkel, op één hoop gegooid kunnen worden en dat het inderdaad één grote commerciële bulk is. Maar ik trapte er niet in. Ik geloof nog steeds in de waarde achter de afzonderlijke feestdagen. Niet dat ik nou de winkel uit liep, een chocolade-Kerstballetje etend met een felgekleurde boa om m'n nek hangend. Nee, dat deed ik niet. En ik had ook nog geen Paaseitjes gekocht. Gewoonweg omdat ik er nu (nog) geen behoefte (meer) aan heb. Alles op z'n tijd, zeggen we dan.

Alles op z'n tijd?! Ik heb nog bijna-over-de-datum-bakmix voor Kerstkransjes in de kast liggen! Hmm, met een beetje glazuur maak ik er bloemenkransjes van voor Pasen... :)

Mooie woorden

Ik weet niet of het door dat mooie zonnetje komt, door de goede voornemens die ik volgens mij toch echt niet heb gemaakt of door de stand van de sterren in het Chinese jaar van het Paard, maar ik heb nu toch al enige weken lang de enorme neiging op te ruimen. En dan niet in de zin van stofzuigen of zo (al zou dat misschien wel verstandiger en sowieso schoner zijn..), maar opruimen als in 'oude, niet meer bruikbare of niet meer belangrijke dingen de deur uit doen'.

Nou vind ik dingen wegdoen eigenlijk heel erg moeilijk. Niet dat ik nou opgegeven moet worden voor zo'n draak van een programma waarin mensen met vreemde verzamelwoedes ronduit vernederd worden, maar ik ben gewoon niet zo weggooierig. Ik denk vaak óf dat ik er zelf nog wat leuks mee kan doen, óf dat ik anderen er blij mee kan maken door spullen weg te geven óf dat ik mezelf én anderen blij kan maken door iets op Marktplaats te verkopen. Nou ligt die keus natuurlijk wel aan het soort rommel (of 'waardevolle spullen', voor het geval ik de laatste optie kies) die ik op wil ruimen..

Zo heb ik vandaag heel wat spullen op werk gewoonweg weggegooid. Oude volgekriebelde schrijfblokken, waarvan ik eerst nog dacht dat daar toch écht nog wel iets nuttigs in kon staan. Onbelangrijke rapportages over nog onbelangrijkere dingen. Financieel geneuzel over zaken die al lang niet meer actueel zijn. Vakantieoverzichten van collega's die al lang niet meer in dienst zijn. Hup, allemaal de shredder in! Ook minstens 200 mailtjes (waarvan denk ik toch wel 90% écht niet meer opgevolgd hoefde te worden..) zijn verwijderd.

Heerlijk, dat gevoel. Kan het iedereen aanraden!

Wat ik minder makkelijk weg kan gooien is kleding. Die ga ik dus nog weggeven. Mocht de ander er ook niets mee willen/kunnen, dan deponeer ik de zakken in zo'n bak-voor-ver-weg. Geen idee wat er dan precies mee gebeurt, maar het voelt hoe dan ook beter dan mijn kleding in de prullenbak te werpen tussen de opgefrommelde zakdoekjes, bananenschillen (ja, I know, die moeten eigenlijk in de GFT-bak..) en slagroombussen.

Maar nu kwam ik laatst iets tegen wat ik écht niet weg kan gooien. Al heb ik er de afgelopen 20 jaar misschien nooit iets mee gedaan.

Mijn vriendenboekje.

Nou stond dat vriendenboekje vooral vol met klasgenootjes. En dat waren echt niet allemaal vrienden. Op zich is er wat dat betreft weinig veranderd tussen de vriendenboekjes van toen en het Facebook van nu..
En ja, het was dus best schrijnend om dat boekje weer eens te lezen. De zichtbaarheid dat de één het boekje al teruggaf toen ze nog maar halverwege de pagina was.. Of dat iemand antwoordde bij 'Wij zijn vriendjes, omdat..' 'Nee, wij zijn klasgenootjes'..

Maar toch koester ik zo'n boekje. Het is een geschiedschrijving! Hoeveel van zo'n documenten worden er nu nog gemaakt, met zo veel hart en ziel erin? Men 'vindt iets leuk' of niet tegenwoordig!

Voor mij is dat niet voldoende. En dus heb ik weer een nieuw vriendenboekje gekocht!

Hopelijk wordt deze trend opgepakt en creëren we hiermee mooie waardevolle spullen die nooit weggegooid zullen worden. Leuke boekjes, vol nieuwe en mooie herinneringen. Vol met lege pagina's die vol (ja, echt vol, niet half!) geschreven kunnen worden.. Vol met lieve woorden...
 

Hm, hopelijk is er nog geen programma voor mensen met vreemde vriendenboekjeswoedes...

Jong?

27 jaar oud. Of 27 jaartjes jong..
Hoe dan ook, mijn leeftijd is 27. Nu vind ik zelf dat dat nog bar jong klinkt. 'In the prime of her life' zelfs!
Maar helaas ben ik de afgelopen week meermaals op het feit gedrukt dat ik toch echt niet meer bij 'de jongste generatie' hoor..

Het begon vorig weekend, toen ik met mijn moeder naar het Gemeentemuseum in Den Haag ging. Altijd leuk, die moeder-dochter-uitstapjes. Maakt ook niet uit hoe oud je bent!
Het was het laatste weekend dat de expositie over Coco Chanel bezocht kon worden en die wilden we toch nog wel even zien. Leuke expositie met mooie originele kledingstukken en wat algemene informatie over het leven van. We misten helaas wel wat écht persoonlijke informatie, die niet ook al via Google te vinden is, maar dat gemis werd gelukkig gecompenseerd door de mogelijkheid typische Chanel-jasjes aan te passen en daarmee jezelf of de ander maf op foto te zetten.

Toen we de Chanel-expositie gezien hadden, liepen we het Gemeentemuseum nog even verder in en kwamen we terecht in de 'Wonderkamers'. Een mix van verschillende kamers, met verschillende thema's en zeer diverse objecten erin. Ik zocht naar een op-de-muur-beplakte-beschrijving-van-wat-er-in-die-kamertjes-te-zien-is, maar ik zag niks staan.

Wat is dit nou? Ik ga al jaren naar musea en was er aan gewend dat ik dan, zodra ik een kamer binnenloop, op een muur kan lezen wat er te zien is. Ik wist dus even niet zo goed wat-te-doen.
Nu kon ik me gelukkig herinneren dat het Gemeentemuseum een keer uitgelicht werd bij (ja, ik kijk dat soms) Koffietijd. Er was me iets bijgebleven over tablets.
Ik dus naar een medewerker en vroeg hoe deze kamers werkten. We kregen een tablet in onze handen gedrukt. En ja, ook al werk ik thuis en op werk regelmatig met een tablet; ik voelde me oud. Want ik wist niet direct wat ik ermee moest doen, ging überzorgvuldig met het ding om, omdat het in mijn ogen toch een waardevol iets is en keek wat hulpeloos rond, zoekend naar medewerkers. Die pikten mijn wanhoop echter niet op, dus moesten we zelf ondervinden hoe het werkte.

En leuk dat het was! We huppelden van kamertje naar kamertje, losten grappige puzzels op en eindigden met zowaar ons eigen digitale mini-museumpje met daarin kunst die we zelf hadden uitgekozen!

Ha, stiekem ben ik dus nog niet zo oud, dacht ik! Tablets hebben voor mijn geen geheimen!

Maar enkele dagen geleden op werk mocht ik me weer verbazen over hoeveel tijd er al verstreken is sinds mijn jeugd. Het ging over 'knutselmiddagen' op school. Blijkbaar wordt van de nieuwe moeders tegenwoordig verwacht dat ze zich minimaal één keer per maand inzetten als ondersteuning tijdens 'knutselmiddagen' op de basisschool.
Ik was nieuwsgierig en vroeg wat zo'n knutselmiddag nou precies inhield. "De klas wordt opgedeeld in groepjes van 5 à 6 kinderen en bij elk groepje zit een moeder". (Nu kon ik de discussie beginnen over waarom er geen váder bij zit, maar dat deed ik niet.) Wat ik wel deed was schrikken. Een begeleider per 6 kinderen?! Ik kan me herinneren dat knutselmiddagen 'in mijn tijd' (oei, dit zijn ernstig oud-klinkende woorden..) bestonden uit: "Maak maar iets wat hier op lijkt; hier liggen wat scharen en papier en daar wat Prit: Succes!" Tuurlijk ging er dan wel eens een kind naar huis met half lang en half kort haar, stukken papier aan zijn kleding geplakt of in het ergste geval met een hand vol met pleisters, maar daar leerde je dan weer van! Goede aanpak was dat: Houd kinderen niet té strak, maar laat ze zelf op ontdekkingstocht gaan!

Nu vraag ik me af, zullen de 'kinderen van nu' op ontdekkingstocht gaan naar dingen die ze niet begrijpen, puur omdat dat dingen zijn van 'voor hun tijd'? Zal een kindje, geboren in de afgelopen tien jaar, zich afvragen wat het rare vierkante blokje is in onder andere Word, waarmee je documenten kan opslaan? Of als het met z'n mobieltje belt naar het mobiele nummer van z'n vriendje en moeders vraagt: "Wie heb je aan de lijn?", vraagt een kind zich dan af over welke 'lijn' z'n moeder het heeft?

Ach, misschien dat als wij het straks over een smartphone en whats-appen hebben, dan kijkt de nieuwste generatie óns weer raar aan. Sterker nog, de woorden 'smsen' en 'chatten' zijn nu al ouderwets!
Dat doet me denken; waarom gebruiken we het woord 'schrijven' nog steeds, terwijl iedereen tegenwoordig vrijwel alleen nog maar typt..? Ja, van zo'n ontdekking breekt je klomp!       Euh... je wat?

Interieurtips

Aaah, weer lekker wakker worden op zondag met Eigen Huis & Tuin.
Kijken hoe andere mensen zich in het zweet werken tijdens het klussen, terwijl ik lekker in m'n huispak op de bank geniet van m'n cappuccino'tje en croissantje met jam.
Maar naast het heerlijke besef van dat contrast in activiteit, doe ik ook graag ideetjes op tijdens zo'n programma. Nu gaat dat op zondagochtend niet altijd helemaal zoals gewenst.
"Schat, wat was dat hippe ideetje ook alweer, van net voor de reclames?"
"Euh... geen idee, ik weet alleen nog dat ik het sap wilde pakken..."

Tja, zondagochtend blijkt helaas niet het beste moment om heel mentaal actief te zijn..
Gelukkig zijn er dan altijd nog de woonbladen. Ook vol met ideetjes en te allen tijden beschikbaar!

Nu zijn die woonbladen soms bar jaloersmakend. Ze staan vol met de mooiste interieurs die nota bene geen fluit hebben gekost.
"Sloophoutenkast, gewoon bij het grofvuil zien staan!"
"Vintage poef van mijn overgrootmoeder gekregen!"
"Originele Frans-Afrikaanse tafel voor acht personen; voor € 50,- op de rommelmarkt gevonden!"

Ik vind zoiets dus nooit. Niet dat ik nou ook heel actief op zoek ben, maar áls ik me een keer op een rommelmarkt of zulk soort snuisterijfeestjes bevind, dan vind ik geen mooie tafels, vraagt men er alsnog een bedrag voor dat ik denk 'dan toch liever een nieuwe', bedenk ik me 'mooie tafel, maar hoe krijg ik die thuis?' of realiseer ik me te erg dat er heel veel andere, onbekende, waarschijnlijk hele vieze mensen aan die tafel hebben gezeten.
Hè bah, nee toch!
En hup, ik zit vervolgens toch weer thuis aan mijn niet-originele maar wel heel handige en stevige IKEA-tafel..

Originele dingen vinden voor in huis vind ik dus nog bar lastig. Maar nu is dat volgens die woonbladen eigenlijk heel makkelijk. Zij stouwen die bladen elke week vol met originele ideetjes. Alhoewel.. origineel?
Ik heb in de afgelopen maand misschien al vier woonbladen doorgelezen en ik elk van die bladen is het echt té hip en cool en vintage en origineel doch übertrendy om de volgende dingen in huis te hebben:
- een Eames stoel
- een 'flesvaas' met daarin één zo'n gestileerde tak
- iets van sloophout
- een open woonkeuken

Verder behoef je eigenlijk ook maar heel weinig, want 'less is more': ook in interieurs tegenwoordig.
Nou heb ik geen probleem met een Eames stoel, een flesvaasje (woord van 2014?) en een sloophouten kast, tijdschriftenrek, salontafel of kattenbak, maar die open leefkeuken..
Ik denk dat dat in de praktijk tóch niet zo praktisch blijkt..

Ik zie het al voor me.
Ik nodig vrienden of familie uit om te komen eten. Nou ben ik van het kaliber kok dat zich niet heel strikt aan recepten houdt, maar creatief wil zijn. Soms levert dat hele leuke dingen op, maar soms ook niet..
En het koken zelf ziet er ook alles behalve charmant uit. Ik zet alle ingrediënten enerzijds ietwat autistisch op volgorde van wanneer-het-in-de-pan-moet, maar anderzijds; zodra ik aan het koken ben, creëer ik chaos. Ik kijk wat moeilijk, lichtelijk gestresst rond, wil álles tegelijk doen en bedenk pas op het moment dat ik alles in de pan voldoende opgewarmd heb, dat ik de oven nog aan moest zetten..
En dat dan met alle gasten 'gezellig om me heen in de woonkeuken'.
Niet dus!

De keuken is voor mij dus geen openbare plek, maar toch meer een privéplek. Niemand hoeft te weten hoe ik kook, welk merk pannen en messen ik gebruik en wat ik in de koelkast heb staan. En stiekem denk ik dat meer mensen dat realiseren als ze een open woonkeuken hebben aangeschaft..
Nee, ik moet er niet aan denken dat iemand mij op mijn vingers zit te kijken terwijl ik mijn croissantje met jam smeer en een pak sap uit de koelkast trek... Ik blog het wel gewoon; is men ook op de hoogte!
Goedemorgen! :)

Ok, ok, eerlijk is eerlijk:
SST-ideetje, overgenomen uit de 101woonideeën!

Verandering

Verandering is goed, zeggen mensen wel eens. Maar wat is er dan precies zo goed aan? En vooral, wat is verandering nou eigenlijk?

Soms is verandering heel duidelijk: de ene dag heeft iemand blond haar, de andere dag donkerbruin met een kastanjerood gloedje. Een helder geval van een plotselinge verandering. Of de nieuwe kleur beter staat, nja, daar valt over te twisten..

Soms is verandering heel geleidelijk en kun je eigenlijk pas achteraf spreken van verschillen. Zoals met muziek. In de afgelopen 20 jaar heeft er regelmatig verandering plaatsgevonden, waardoor je van verschillende stromingen van muziek kan spreken. Zo was muziek eerst nogal grungy, werd het daarna een beetje bouncy, dat ging geleidelijk over in happy, dat sloeg op zijn beurt weer door in een soort slutty-muziek en nu zijn we weer getemd tot een soort poëtry als muziek; de singer-songwritergeneratie. Maar gedurende die 20 jaar kon je niet van de ene dag op de andere dag zeggen: 'Oh, er heeft vannacht weer een verandering plaatsgevonden in de muziek!' Dat zou wat zijn zeg; net allemaal leuke liedjes gedownload en goeie albums gekocht, blijk je plots weer achter te lopen en ouderwets te zijn!

Hetzelfde vindt plaats in de computerwereld, met als kern social media. Maar ik moet zeggen: daar gaat de verandering toch wel een heel stuk sneller als bij de muziek (oeh, wat klinkt ik oud nu..). Waar we bij de muziek nog van, globaal gezien, 5 hoofdstromingen in 20 jaar kunnen spreken, is de social media al minstens 5 keer veranderd in nog maar 10 jaar!
Sowieso is de personal computer nog niet eens zo oud. Zo weet ik nog goed dat wij onze eerste computer kregen. Mooi was dat; alles ging via een floppie. Wilde je wat schrijven en opslaan: gebruik een floppie. Wilde je een spelletje spelen: pak een floppie. En zo hadden we toch twee heuse torens vol met floppies in huis staan!
Daarna kwam de computer met Word, de welbekende Startbutton linksonderin je scherm, Excel en bovenal: Patience! Aah, dat heerlijke tijdverdrijvende spelletje. Geen gedoe, geen moeilijke real-life gesprekken, geen verplicht sociaal verkeer via social media: nee, gewoon lekker opgesloten zitten 'in' je computer en kaartjes verschuiven.. (Ik neig een 'vroeger was alles beter' te typen, maar dan ga ik me écht te oud voelen, dus nee..)

Toen kwam internet en BOEM, mensen gingen andere mensen digitaal opzoeken. Met de nadruk op digitaal, want ik denk dat ik zo'n 90% van mijn 'vriendjes' op social media hoogstens één keer jaar zie of zo.
Maar in dit social media-verkeer, wat nu niet meer weg te denken is, is ook veel veranderd. En dat in pas iets meer dan 10 jaar! Het begon met het opzoeken van onbekenden; het welbekende chatten. Een combinatie van spanning, het niet-weten, het fantaseren over wie 'die ander' nu precies is.. Leuk allemaal, maar ook een beetje vreemd en fout..
Gelukkig ontstonden daarna de profielensites, zoals CU2 en Thats-Me. Oeh, dat vond ik leuk. Dan had je meteen foto's en lijstjes met daarin de likes en dislikes van members op die profielensites, dus dan had je in elk geval het idéé dat je met 'echte mensen' communiceerde..
Nu gebruiken we vooral de profielensites Facebook en LinkedIn. Maar vooral bij eerstgenoemde weet ik niet precies meer wat nou eigenlijk het doel is van die site..
In je statusbalk staat heel leuk de vraag 'Wat ben je aan het doen?' (In veel gevallen is deze vraag ietwat creepy of opdringerig, maar van Facebook pikken we veel, dus ach.) Eerst was dat ook hét ding van Facebook. 'Ik ben de was aan het ophangen', 'Ik ben m'n baby aan het verschonen', 'Ik zie het niet meer zitten' en meer van zulke ik-hoef-dit-eigenlijk-niet-te-weten-info. Maar het ging in elk geval wel over je Facebook-'vriendje' zélf! Net als de trend daarna: foto's! Foto's van de opgehangen was, van de in poep gedrenkte baby en de mooiste; de via Instagram zwart-wit/sepia-bewerkte selfies van verdrietige gezichtjes met groot opgezette ogen. Tja, je moet het maar willen delen..

Maar deze periode is ook alweer voorbij. We zijn nu aangekomen bij
'Dit vind ik interessante filmpjes/plaatjes/sites, dus deel ik dit met jou'.

Niks persoonlijke uitingen, niks geen zelfgemaakte foto's meer!
Wat interesseert het mij dat jij dat filmpje met die hond en die kat en die eend die PimPamPet spelen leuk vindt?!
Niks!

Dus nee, verandering is mijns inziens niet altijd goed. Verre van.
Niet dat ik nou meteen mijn Facebook-account sluit, maar toch. Vroeger was misschien toch niet eens zo heel slecht..
Zucht..
Ik ga maar weer eens Patience spelen met Alanis Morissette op de achtergrond!