Hallo...? Huisarts...?

Sinds eerste Kerstdag ziek. Ontstoken iets in m'n keel. Gezwel ter grootte van een golfbal. Eten en drinken doet zeer. En dat met Kerst..

Maaaar we hebben allemaal geleerd niet meteen te piepen, dus ik wacht het eerst wat daagjes af. De pijn kan immers na een nachtje slapen opeens minder worden! Niet dus.
Dus besloot ik vandaag mijn huisarts maar eens te bellen. Helaas, die heeft vakantie. 'Bel 0900-1515' staat er op de website. Op dat nummer neemt niemand op. Na 20 keer bellen ook niet. Ik probeer tóch het originele nummer even.
"We zijn op vakantie; u moet 0900-1515 bellen". Nja, ok.. Voel ik me naast ziek, ook nog eens beetje dom..

Uit wanhoop Google ik naar andere huisartsen in de buurt. Ja, er is er één níet op vakantie!

"Goedemiddag, met praktijk X".
"Hallo, met Paula. Ik wil graag een afspraak maken omdat ik een receptje voor een kuurtje behoef, gezien ik al een kleine week op Ibuprofen leef en de ontsteking/het gezwel in mijn keel er niet minder op wordt".
"Prima, dat kan geregeld worden!"
Dat valt me mee!
"Wat is uw geboortedatum?"
"12 december 1986"
...
"Ik kan u niet vinden in ons bestand.."
"Dat kan kloppen; ik zit normaal bij huisartsenpraktijk Klarendal, maar zij zijn op vakantie en er neemt niemand op bij hun vervangend nummer, dus vandaar dat ik het bij u probeer."
"Oh, maar zo werkt dat niet. Huisartsenpraktijk Klarendal valt onder een andere groep dan wij, dus wij helpen u niet."
??
"...Maar ik ben ziek..."
"Dat is dan erg jammer, maar wij hebben geen relatie met huisartsenpraktijk Klarendal, dus ook niet met u."

Aaaarrgh!

Dus toch maar weer het 0900-nummer bellen.
Na wederom een groot aantal keer 'in gesprek' te horen, neemt er eindelijk iemand op!

"Goedemiddag, met praktijk Y".
"Hallo, met Paula. Ik wil graag een afspraak maken omdat ik een receptje voor een kuurtje behoef, gezien ik al een kleine week op Ibuprofen leef en de ontsteking/het gezwel in mijn keel er niet minder op wordt".
"Dat wordt donderdag."
"Niet eerder?"
"Nee, dat kan niet, wij hebben het druk hoor, het is het eind van het jaar, wat denk je?!"
"..Euh.. Maar echt niet een klein momentje ergens tussendoor?"
"Nee..."
"Echt niet?"
...
"Oh wacht, morgen, om 16.00 uur, zie ik nog een plekje staan..."

Dit geloof je toch niet? Wat is er met de zorg gebeurd hier in Nederland?!

Nu zijn er een hoop mensen die trots zijn op 'onze' zorg. Op dat je, in tegenstelling tot in het buitenland, overal geholpen wordt en dat wij zo'n fijne verplichte zorgverzekering hebben en wat al niet meer..

Nou, ik weet nu wel beter. Ik ga me haast schuldig voelen dat ik naar de dokter moet, ik moet me zowat extra aanstellen voor een heel klein beetje aandacht, ik word uiterst onvriendelijk toegesproken als ik gewoon een afspraak wil maken en moet haast tegen het brutale aan geregeld zien te krijgen de dokter te ontmoeten voor een simpel kuurtje..

Ze zorgen er zo in elk geval wel voor dat ik nu heeeel gezond blijf proberen te leven; alles zolang ik maar niet naar de huisarts hoef!
Voorkomen is beter dan genezen.. Nu snap ik hem...

Kerstwens

Oef, na 3 weken weer eens een blog schrijven blijkt niet zo makkelijk. Nu loop ik normaliter over van inspiratie en ideeën, maar nu.. niks! De enige inspiratie die ik lijk te hebben komt van, jawel, Disney.. In de afgelopen 3 weken ben ik namelijk 5 dagen aaneengesloten in Disneyland Parijs geweest en ik moet je zeggen: het was geweldig! Zeker aan te raden, zo net voor Kerst. Alles mooi in Kerstsfeer en zo..

Maar goed, dan kom je terug van die sprookjesachtige wereld en dan begint werk weer even, afgezien van de vrije Kerstdagen dan. En dat is zwaar, dat contrast. Alles in Disneyland Parijs is mooi en leuk en kleurrijk en lief en zacht en dan opeens zit je weer in je kantoor; alles is kaal en wit en strak en stil en zakelijk. Ja, dat is even wennen ja.. Maar die stilte geeft ook wel weer even tijd om na te denken. Terwijl ik naar de hagelwitte muren kijk, valt mijn oog op een - nog witter - whiteboard. Tussen wat pseudo-intelligente-maar-uiteraard-knetterzakelijke kriebels erop, hangt een blaadje met daarop de tekst: "No one is busy in this world, It's all about priorities".

Dat doet me denken aan goede voornemens. Welke prioriteiten stel je in 2014? Nu heb ik al wat mensen daarover gesproken; de meeste daarvan roepen heel stellig dat ze daar ab-so-luut niet aan doen, maar ik denk dat iedereen wel minstens een béétje nadenkt over 'wat volgend jaar te doen'. Daar hoeft natuurlijk niet direct het label 'goed voornemen' op geplakt te worden, maar toch. Een beetje bewustzijn kan nooit kwaad.

Het ergste is echter als mensen goede voornemens van je verwáchten, of eisen haast! "Goh, wat ga jij volgend jaar doen; meer sporten, minder eten?"

Die krijgt dus geen kerstkaart dit jaar van mij...

Nu vind ik dat sporten sowieso een beetje een wassen neus vaak. Kijk, nou zijn er mensen die echt goed bezig zijn, maar de meesten, tja, die neig ik toch een beetje te bestempelen als ietwat hypocriet. "Ik sport elke week minstens 1,5 uur, jij niet, en dat is slecht!", terwijl ze de 4 kilometer die ze van hun werk afwonen met de auto pakken en - nog erger - niet de trap pakken naar de tweede verdieping waar we werken, maar nee, de lift!

Maar nee, ik ga daar niet over zeuren, want het is Kerst. Kerst is een tijd van bezinning, vriendschap, samenzijn, etcetera. En daarmee is het ook een hele emotionele tijd. Zo heb ik al vele tissues weggesnoven bij het kijken naar It's a Wonderful Life, diverse Christmas Carols en gister de nieuwe Disneyfilm Frozen. En jawel, we zijn weer bij inspiratiebron Disney aangekomen..

Maar let wel, het zijn niet alleen de films van Disney die emoties bij me oproepen, maar vooral de mooie herinneringen aan de prachtige vakantie(s) in Disneyland Parijs.. Het samenzijn aldaar met mensen die onbeschrijfelijk veel voor me betekenen. Mensen met wie je kunt lachen, huilen, (écht) praten, noem maar op!

Inspiratie haal je dus niet uit een merk, maar uit de magie van vriendschap. Ik stel hierbij dus voor: kies maar één goed voornemen voor volgend jaar: koester je vriendschappen en schenk ze voldoende aandacht.

Fijne Kerst familie, vrienden, collega's en overige lezers!
Op naar een mooi en magisch 2014!

(zucht.. ik moet volgens mij echt stoppen met het kijken naar tissue-kerstfilms...)

Kaasplankje samenstellen bij Delekkerstekaas.nl

Als er iets is waar mijn wenkbrauwen van gaan fronsen dan zijn het Bekende Nederlanders in reclames. Mensen die, omdat ze nou eenmaal een grappig bekend snoetje hebben, al tonnen verdienen en dan ook nog eens met een electriciteitskabel, een hip nieuw drankje, een heel kek jurkje van een bestelsite of een mobiele telefoon van een specifieke aanbieder, in een reclame gaan staan. Ik vraag me dan altijd af: waarom?

Is het echt nodig jezelf te verkopen aan een bedrijf voor een extra 3 ton? Ik heb mijn 'vertrouwen' in diverse Bekende Nederlanders op deze manier al verloren. In programma's vond ik sommige BN'ers echt wel leuk, vooral ook omdat ik een link zag tussen de persoon en het programma: 'die creatieve vrouw, in dat leuke creatieve programma'. Maar als ze mij vervolgens heel serieus duidelijk gaat proberen te maken dat ik écht die soort tandenborstel moet kopen, dan denk ik: Tandenborstels? Jij? Please...

Toen ik via über-hip-modern-kanaal Twitter werd benaderd door een kaasbestelwebsite met de vraag of ik een blog over dat bedrijf zou willen schrijven, gingen mijn alarmbellen dus meteen af. Ik heb mijn eigen smaak, maak mijn eigen keuzes; ik ben niet voor elk karretje te spannen! Dus ik wil nu eerlijk bekennen; mijn eerste gedachte was 'zoek het maar lekker uit met je kaas'.

Maar direct daarna dacht ik: ík ben toch helemaal geen Bekende Nederlander? Ik verdien geen tonnen en heb geen bekend snoetje. Is het dan heel erg verkeerd om voor een gratis kaasplankje een blogje op te stellen? Nee, besloot ik.
Dus bij deze: een blog van mij, op verzoek van www.delekkerstekaas.nl.

Uiteraard is dit wel een eerlijk blog; ik ga niet iets schrijven waar ik niet achter sta. Nu sta ik gelukkig al heel snel achter iets dat met kaas te maken heeft, want ik ben een heuse kaasliefhebber.
Toen ik besloten had het blog te gaan schrijven, kreeg ik de mooie opdracht: 'zoek het maar lekker uit, de kaas'.
En echt waar; een kaasplankje samenstellen is echt heel erg leuk!
Uit de website vol met binnen- en buitenlandse kaasjes kozen we zes stukken kaas die ons lekker leken. Bij de kazen staat handige informatie als 'hoe smaakt deze kaas', 'welke wijn is er lekker bij' en 'mag je deze kaas eten als je zwanger bent' (jawel, daar zijn de baby's weer...). Érg handig!

De kaas werd bezorgd in een doos van piepschuim met koelelementen erin. Het openen van de doos is al een feest. En de kazen, waarvan we er inmiddels drie geprobeerd hebben, zijn érg lekker! Dus ja, ik ben enthousiast over de website.
Één noot van kritiek moet ik echter wel maken; de meeste kazen kunnen pas besteld worden vanaf 200 à 300 gram. Leuke kleine gezellige porties worden het helaas dus niet.
Maar desalniettemin vind ik het dus helemaal geen ramp dit blog-op-verzoek te schrijven. En een leuke bijkomstigheid: ik voel me nu stiekem nét een Bekende Nederlander..!

Mooie woorden

Mijn vorige blog ging over de onbevangen wereld van kinderen.
Na wat opvallende reacties als "Ben je zwanger?!" heb ik besloten het nóg een keer over kinderen te gaan hebben!
(En nee, ik ben niet zwanger).

De reden waarom ik wederom op kinderen uitkom (nee, ik heb ook geen rammelende eierstokken), is omdat mij de laatste tijd wat woorden opvielen die ik als kind heel anders interpreteerde dan wat ze eigenlijk betekenen..

Neem nou het werkwoord chinezen. Als kind heb ik dat ook wel eens gehoord, maar toen dacht ik dat dat 'Chineesje spelen' betekende, inclusief het 'laal platen' en met je wijsvingers van je ogen kleine streepjes trekken. Nu bleek dat later dus om een heel andere vorm van streepjes trekken te gaan..
Maar goed dat niemand mij vroeger heeft gevraagd te 'chinezen'..!

Nog zo'n mooie is het woord bakvis. Nu ligt de origine van dat 'scherts'woord ook wel in de echte viswereld, maar dat snap je als kind nog niet. Als iemand dan wordt uitgemaakt voor bakvis ga je zoeken: heeft diegene soms vinnen, of een puilende vissenmond, of stinkt diegene soms?
Maar goed dat ik de origine van het woord kende toen ik zélf ging puberen..

Een woord als 'bestekschrijver' zullen veel volwassenen op zich ook niet uit kunnen leggen, maar ze snappen nu wel dat het in elk geval niet iemand is die pakkende verkoopverhaaltjes schrijft over een mooi zilveren bestek.. Al zou dat wel een mooie baan zijn, denk ik zo..
Maar goed dat ik nooit gereageerd heb op een vacature van bestekschrijver..

Een ander woord waarvan ik hoop dat de betekenis stiekem toch ooit wordt wat ik er vroeger uit interpreteerde is 'kantoortuin'. Geen kaal kantoor om je heen, maar tussen de struiken en bomen en watervalletjes en beekjes en vogels en misschien zelfs een rendiertje hier en daar zakelijke documenten opstellen.. Hoe heerlijk is dat...

Heisessie, die sluit daar mooi op aan. Wederom wordt hier geen leuke outdoorvergadering 'op de hei' bedoeld; nee, er zit eigenlijk altijd weer zo'n kil kantorencomplex omheen.. Zonde..

Wat ook leuk is, is om sommige samengestelde woorden los te koppelen. Dat levert grappige wijzigende emoties op.

Koeien, leuk... Vlaai, mmmm... Koeienvlaai, ieuw!

Zo ook het woord moederkoek. 'Moeder' is een fijn woord, 'koek' is een fijn woord, maar van het woord 'moederkoek' word ik nou niet bepaald warm van binnen. Misschien een beetje misselijk zelfs..
Dus nee, mocht je je na dit stuk wederom afvragen hoe dat zit met mij en 'de jongere mens':
Ik heb nog ab-so-luut geen kinderwens!

Mensenkinderen!

Het maakt niet uit waar: tijdens de lunch op werk, in een lukraak vrouwenblad en inmiddels ook al tussen mijn eigen vriendinnen (met wie ik nota bene ook gewoon zélf nog kind ben geweest (al beschouwden we onszelf natuurlijk nooit zo..)): kinderverhalen.

Vandaag weer een geboortemelding in mijn zakelijke mail ontvangen, terwijl er nog twee andere met een bolle buik door de gang strompelen. Ik begin me haast een beetje de vreemde eend in de bijt te voelen, zonder kinderen en zelfs (nog) zonder enige kinderwens. Maar nu vraag ik me af: is dat echt zo vreemd? De meeste verhalen die ik lees in de vrouwenbladen gaan namelijk over die oh zo moeilijk te behouden 'balans': "Werk, sociaal leven, m'n partner, de tennisclub, de leesclub, de hond uitlaten en-dan-ook-nog-die-kinderen!"

'Die kinderen'.

Het lijkt in de huidige tijd een behoorlijke last. Volgens mij vangt iedereen wel eens zinnen op (of spreekt ze godverhoede wel eens uit..) als "Eindelijk de kinderen een week bij opa en oma gedumpt; tijd voor mezelf en ons tweetjes!" of "Ik was zoooo blij dat ik met vriendinnen er eens een weekendje op uit kon; mag meneer eens even de kinderen opvoeden!" of de allermooiste "Het zijn schatten hoor, maar oef, wat ben ik blij dat ik eindelijk eens kan slápen nu ze oud genoeg zijn! Heb jaren van m'n leven verloren!"

Nee, dat zijn toch niet de beelden die de Neutral- en Pamperreclames ons zo mooi voorschetsen. Lachende, lieve, prachtige kinderen met een nog mooiere, gelukkige en vooral onbespuugde moeder. Yeah right...

Nu ga ik binnenkort naar Disneyland Parijs. Hét paradijs voor kinderen. En voor mij. Afgezien van alle kinderen..
Nou heb ik echt geen hekel aan kinderen of zo (nee, echt niet), maar de sfeer wordt er mijns inziens gewoonweg niet altijd leuker op.
Lieve stelletjes die het naar hun zin hebben in attracties versus huilende kinderen in de wachtrij omdat ze niet durven/de rij te lang vinden/honger hebben/etc.
Gezellige groepen vrienden die genieten van een mooie spannende show versus ouders die chagrijnig vroegtijdig de zaal moeten verlaten omdat hun koter moe is/jengelig doet/bang is/etc.
En ja, dat vind ik soms jammer. Jammer, omdat mijn totally-happy-feeling even onderbroken wordt of omdat ik ergens medelijden voel voor de ouders die niet de vakantie ervaren die hen voorgespiegeld werd door die, daar zijn ze weer, ellendige euforische reclames!

Maar toch ben ik graag in Disneyland Parijs. En waarom? Vooral omdat ik me dan weer lekker even, jawel, kind voel.
Ik mag dan weer even kind zijn, lachen om grappige tekenfilmfiguren, me verwonderen om mooie shows en me even geen zorgen hoeven maken om volwassen dingen als deadlines, professioneel overkomen of zal-ik-dit-wel-of-niet-in-mijn-blog-zetten-stress..
En dat is denk ik juist de kracht van kind zijn: het je niets uitmaken dat je als een kleuter staat te schreeuwen in een wachtrij en er niet bij stilstaan dat je ouders de show niet kunnen afkijken omdat jij moe bent. Dit klinkt negatief, maar deze kracht heeft ook een mooie kant.
Want wie wil nou niet zonder enige schaamte verwondering tonen? Tranen niet weg hoeven te slikken tijdens prachtige shows en scènes? Zonder vreemde blikken hand in hand met tekenfilmfiguren op de foto kunnen staan?
Wat dat betreft hebben kinderen het zo gek nog niet..

En stiekem begrijp ik die ouders van tegenwoordig dan ook wel weer: Ok, dan mis je misschien de show, moet je de wachtrij van de attractie verlaten, moet je snel-even-tussendoor-tennissen, is het rondje met de hond even wat korter dan normaal, maar als je dan thuiskomt weet je weer waarom: het onbeschrijfelijke onbevangen 'vrij zijn' van je kleine.
En dat maakt die moeilijke balans of die spuugvlekken in je kleren denk ik opeens een stuk minder erg!

Ik spendeer mijn centjes aan...

Storm op de Filipijnen. Veel slachtoffers. Vreselijk nieuws.
Vanochtend op tv, bij dat journaalachtige praatprogramma'tje 'Vandaag de Dag', waren Nederlandse 'ouders' aan het woord over 'hun Filipijntje'. "We dachten meteen 'Oh nee toch, wat nu?!' Onze Joekiwaki woont op de Filipijnen! Geen idee waar ergens precies, maar toch..." Ach, die mooie adoptie-ouderliefde..

Een kindje 'adopteren' in het buitenland. Een mooie daad, zou je denken. Nu werd een paar maanden geleden al bekend dat veel van die kindjes niet eens meer in levende lijve op deze aardbol blijken rond te lopen. En doen ze dat gelukkig nog wel, dan krijgen ze er wellicht weinig van mee dat er lieve vrijgevige mensen bestaan die elke maand geld naar hen overmaken..

Maar of dit goede doel nou deugt of niet; deze ramp komt, qua tijd van het jaar, wel 'precies op het juiste moment'. Want het is niet alleen de verkoop van pepernoten en chocoladeletters die elk jaar rond deze tijd plaatsvindt, ook het commercieel inspelen op onze charitatieve zelf begint voor mijn gevoel elk jaar eerder. Reclames vol met zielige kindjes met vliegen op de ogen, poezelige ijsbeertjes die überschattig in de camera kijken of Bekende Nederlanders die zich weer voor een enorm bedrag laten zien in een reclame over een goed doel. De ironie..

Nu moet ik eerlijk bekennen: mij spelen ze niet op mijn meelevende zelf, die reclames, maar op mijn zenuwen..
Nee, ik ben echt geen gevoelloze hork en vind het ook echt wel erg wat er allemaal voor een narigheid in de wereld gebeurt, maar als ik ergens niet aan mee wil doen, dan is het aan de goede-doelen-december-gekte.

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik hier kwade reacties op kan krijgen, maar ik zeg het maar eerlijk: ik ben gewoonweg geen goede-doelen-mens. Óf ik vertrouw niet wat de hoge bazen van het 'goede' doel met mijn centjes doen, óf ik ben ervan overtuigd dat je mensen of dieren niet moet helpen met kleine luttele donaties, maar problemen bij de kern moet aanpakken, óf ik ervaar steeds de vieze nasmaak dat men alleen maar schenkt aan goede doelen om er zelf een beter mens door te lijken. Al is het maar in je eigen ogen.

Over een goed mens zijn gesproken; ik voelde me afgelopen weekend plots een heel goed mens. De treinverbinding tussen Driebergen-Zeist en Utrecht lag eruit; er waren NS-bussen ingezet. In de trein en op de stations werd herhaaldelijk omgeroepen dat je wel gewoon moest in- en uitchecken op je begin- en eindhalte. Dus als je van Arnhem naar Utrecht wilde en je moest in Driebergen-Zeist de trein uit en de bus in, mocht je nog niet uitchecken, maar moest je wachten tot je in station Utrecht was aangekomen.

Werkelijk waar: iedereen checkte uit in Driebergen-Zeist en pakte zonder gene de NS-bus verder. Ik niet, ik ging netjes met een per kilometer doorrekenende OV-chipkaart in de NS-bus zitten. En ja, ik voelde me goed daardoor! Het enige wat me een minder fijn gevoel gaf, was dat er in de bus geen conducteur rondliep..

Dat zou nog eens mooi zijn geweest: een hele bus vol met mensen die zich niet aan de regels hebben gehouden. Die een paar euro voor een treinreisje al te veel vonden.
Allemaal een boete. Veel slachtoffers. Prachtig nieuws.

Beste Sinterklaas...

Beste Sinterklaas,

Ik heb lang nagedacht over of ik je zou schrijven,
maar ik doe het toch maar wel, gezien mijn vragen beklijven..
Het zit namelijk zo, mijn beste vrind,
Ik ben uiterst nieuwsgierig hoe het leven je afgaat, als de welbekende Sint.

Want een oude man die van alle kinderen houdt,
klinkt dat niet een beetje, euh, tja, stout?
Toch lijkt niemand daarover te vallen,
en mag je kinderen elk jaar weer verblijden met poppen en ballen.

Je bent daarnaast niet gewoon een eeuwenoude man,
nee, een bisschop, die wonderen verrichten kan!
Dat staat in elk geval in jouw legende geschreven,
ja, jij leefde een zeer vroom leven.

Zo hielp je arme jonge meiden door hen goude munten te schenken,
waardoor ze konden trouwen en niet naar onbekende mannen hoefden te wenken..
Dan ben je ook nog de heilige van de zeevaart,
Wat een mooi gezicht is dat; jij op een boot met die lange baard!

Maar bisschoppen stonden vroeger niet heel goed bekend,
dus bén jij wel echt zo vroom, of juist een vieze vent?!
Kortom, ik kan er met mijn kop niet bij,
dat niemand daar vragen over stelt, maar wel.. over mij!

Mijn broeders en ik, wij zijn dankbare hardwerkende mensen,
is het dan zo gek dat we een beetje rust en respect wensen?
Waarom laat men ons dus niet gewoon leuk ons werk doen, wij helpen jou zo graag,
dat iedereen daarover discussieert doet mij pijn in m'n maag.

Maar helaas heeft men wel gedeeltelijk gelijk volgens de oeroude legende,
Ik was inderdaad een slaaf, maar... jij bracht dat tot een ende!
Jij hebt mij en mijn broeders vrijgekocht,
en ik bleef jou als dank vrijwillig helpen toen je hulpjes zocht.

Nu wil ik dus voor eens en altijd dat het voorbij is met dat gedoe,
anders - zoals het in de traditie behoort - krijgt men ervan langs met m'n roe!
En wees eerlijk; een Sinterklaasfeest zonder mij en mijn broeders is een zwaar gemis,
zowaar mijn naam Zwarte Piet is.

Met vriendelijke groeten,
Zwarte Piet