Ok, ik trok het in de felle zon vandaag tot 13.15 uur, maar toen moest ik er toch echt uit. Dat zei zowel mijn hoofd, mijn huid, als mijn kat. Laatstgenoemde wilde ook wel weer graag naar binnen. Het voelt echter wel raar; buiten schijnt een stralende zon, maar binnen is het pikkedonker (omdat ik de gordijnen dicht laat, zodat het nog een béétje koel blijft hier). En ik kies ervoor in het donker te gaan zitten. Op de mooiste dag van het jaar.
Maar goed, dit wordt geen blog waarin ik de zeurende Nederlander ga uithangen. Nu ís het uiteindelijk mooi weer; dan ga ik ook niet klagen.
Dat het nu zo heet is, doet me trouwens wel denken aan hoe heet ik het gister kreeg tijdens het lezen van een artikel. Heet van woede was dat.
Het artikel ging over een man in België die 7 jaar geleden werd vrijgesproken, maar tóch in de gevangenis werd gestopt. Niemand leek de fout door te hebben; zowel de verdachte, de advocaat, de gevangenis of justitie niet.
Tot zover vond ik het verhaal een beetje ongeloofwaardig en vooral grappig, maar toen werd vermeld om welke reden de man was vrijgesproken toentertijd. Hij werd vrijgesproken op basis van artikel 71: Onweerstaanbare drang.
Ik vond het nogal spannend klinken, dus ik ging te rade op internet. Ik vond het volgende:
'Artikel 71 stelt dat er niet van een misdrijf wordt gesproken wanneer de dader in staat van geestesstoornis was of wanneer hij gedwongen werd door een macht die hij niet heeft kunnen weerstaan.'
Nou vind ik het excuus 'geestesstoornis' bij delicten altijd al wat vervelend. Het lijkt er in mijn ogen namelijk heel vaak op dat de kaart 'Ik wist niet wat ik deed/ik kwam plotseling in een psychose terecht/ik had een black-out/ik ben psychisch beschadigd/o.i.d.' gespeeld wordt, terwijl de dader donders goed wist wat hij deed. Heel jammer vind ik dat.
Maar wat mij nog veel meer verbaasd, is het tweede stuk van het wetsartikel: 'gedwongen worden door een macht die je niet kunt weerstaan.' Let op: we hebben het hier niet over een macht in de vorm van een persoon of instantie die jou verplicht iets te doen. We hebben het over je eigen psyche. De stemmetjes-in-je-hoofd.
Wat ik hier vooral betreurenswaardig vind, is dat 'onweerstaanbare drang' nu voor mij samenhangt met criminaliteit. Terwijl ik - toch echt geen crimineel - die woorden best vaak op mezelf betrek!
"Ja, sorry dat die zak chips nu al leeg is, maar ik voelde zo'n onweerstaanbare drang om door te eten!"
"Hoezo raar dat we weer een vakantie naar Disneyland geboekt hebben? Dat is gewoon die onweerstaanbare drang!"
"Ik heb zo'n onweerstaanbare drang lekker op een terras te gaan zitten en heel veel biertjes te gaan drinken! Proost!"
"Geen zin? Maar mijn onweerstaanbare drang dan..?"
Kortom: iedereen heeft wel eens een onweerstaanbare drang. Criminelen dus ook.
Maar onder bovenstaand lijstje past gewoonweg niet een zin als:
"Tja, het leegroven van die huizen en daarmee meteen wat ernstige slachtoffers maken.. Ja... Dat kwam door een onweerstaanbare drang! Ja! Niks aan te doen dus! Ik moest wel! Ja. Van die drang ja..."
Dus ik denk: Neen. Bewaar de woorden 'onweerstaanbare drang' voor leuke dingen, zoals lekker eten, luxe reisjes en fijne momenten. En geníet juist van hetgeen we 'onweerstaanbare drang' noemen!
Maak er allemaal wat moois van deze fijne dagen!
woensdag 1 juli 2015
maandag 15 juni 2015
Fun with Fabrics - part 9
Fashion. Een boeiend iets. Wat is bijvoorbeeld de definitie van fashion? Een manier van kleden, om jezelf, je smaak en waar je voor staat te openbaren? Is fashion slechts een tijdelijke trend? Of is het 't tegenovergestelde van vintage?
Als je het drie zinnen achter elkaar opschrijft, is het in elk geval een beetje een raar woord.
Fashion. Fash Ion. Fas Hion. Fashion.
Momenteel is het Fashion Festival gaande in homecity Arnhem. Voorheen ook wel bekend als MOBA. Of nee, het is nu heel.erg.iets.anders, zegt de organisatie zelf. Na goed, of het nu wel of niet hetzelfde feestje onder een andere naam is: mode staat in het middelpunt. Afgelopen zaterdag was zo'n beetje de aftrap (voor mij in elk geval), met de Nacht van de Mode in homesmalltown Klarendal.
Nu moet ik eerlijk zeggen: ik was geen fan van de Nacht van de Mode. Elk jaar startte ik enthousiast mijn avond, maar moest naderhand concluderen dat die 'Nacht van de Mode' niets meer was dan winkels die hun openingstijden wat opgerekt hadden.
Er werd daarnaast wel wat georganiseerd met een vleugje fashion, food en funky-stuff eromheen, maar dat was vaak dusdanig rommelig geregeld, dat het resultaat niet noemenswaardig was.
Maaaar ik moet mijn altijd.oh.zo.kritische.mening nu toch echt even bijstellen :)
Het was zowaar een erg leuk avondje! Ok, ik heb slechts 4 verdwaalde bruidjes rond zien wandelen in de 'Bruidssafari', kon vanaf een mijns inziens vroege tijd geen voedsel meer bestellen op het terras van Goed.proeven (dat volgens de medewerkers heel beleefd 'VOL!!' was) en ik moest een klein half uur in de kou wachten op een catwalk, maar het resultaat mocht er zeker wezen!
Ik heb dit jaar inderdaad fashion (de hippe catwalk), food (oesters bij wijnhandel Pangkarra) en funky-stuff (poëet in bruidsjurk) mogen ervaren! Helemaal leuk waren de gesprekjes met de eigenaren van de winkels. Dus ja, zelfs in de verruimde openingstijden zag ik dit jaar een meerwaarde!
Los van al deze gezelligheid besloot ik dit jaar zelf een stapje buiten mijn comfortzone te zetten. Ik dacht: het is Fashion Festival; ik trek iets fashionables aan! En ja, dat is voor mijn doen heel wat, want ik ben het type 'praktisch doch ietwat vrouwelijk': broek, shirtje, met eventueel bij-kleur-passende armbandjes en een sjaal. Maar de magazines vertellen mij vaak dat dat eigenlijk niet (meer) kan. Tegenwoordig is het voor vrouwen tussen de 25 en 35 hip een rok tot net over de knie te dragen met daaronder sneakers.
Bbrr, niks voor mij, maar hé, het is Fashion Festival, dus hup: ik hees me er gewoon in!
Het resultaat: Ach ja.. Het was grappig voor een keer :)
Ik heb leuke noch nare opmerkingen gehoord over m'n outfit, dus het zal wel geen heel vreemde indruk achter hebben gelaten, denk ik.
Míjn definitie van fashion, na deze Nacht van de Mode? Af en toe een uitstapje buiten je comfortzone maken is prima en leuk, maar blijf vooral jezelf. Of je nou in een broek, boots of een bruidsjurk rondwandelt. De wereld is jouw catwalk!
Als je het drie zinnen achter elkaar opschrijft, is het in elk geval een beetje een raar woord.
Fashion. Fash Ion. Fas Hion. Fashion.
Momenteel is het Fashion Festival gaande in homecity Arnhem. Voorheen ook wel bekend als MOBA. Of nee, het is nu heel.erg.iets.anders, zegt de organisatie zelf. Na goed, of het nu wel of niet hetzelfde feestje onder een andere naam is: mode staat in het middelpunt. Afgelopen zaterdag was zo'n beetje de aftrap (voor mij in elk geval), met de Nacht van de Mode in homesmalltown Klarendal.
Nu moet ik eerlijk zeggen: ik was geen fan van de Nacht van de Mode. Elk jaar startte ik enthousiast mijn avond, maar moest naderhand concluderen dat die 'Nacht van de Mode' niets meer was dan winkels die hun openingstijden wat opgerekt hadden.
Er werd daarnaast wel wat georganiseerd met een vleugje fashion, food en funky-stuff eromheen, maar dat was vaak dusdanig rommelig geregeld, dat het resultaat niet noemenswaardig was.
Maaaar ik moet mijn altijd.oh.zo.kritische.mening nu toch echt even bijstellen :)
Het was zowaar een erg leuk avondje! Ok, ik heb slechts 4 verdwaalde bruidjes rond zien wandelen in de 'Bruidssafari', kon vanaf een mijns inziens vroege tijd geen voedsel meer bestellen op het terras van Goed.proeven (dat volgens de medewerkers heel beleefd 'VOL!!' was) en ik moest een klein half uur in de kou wachten op een catwalk, maar het resultaat mocht er zeker wezen!
Ik heb dit jaar inderdaad fashion (de hippe catwalk), food (oesters bij wijnhandel Pangkarra) en funky-stuff (poëet in bruidsjurk) mogen ervaren! Helemaal leuk waren de gesprekjes met de eigenaren van de winkels. Dus ja, zelfs in de verruimde openingstijden zag ik dit jaar een meerwaarde!
Los van al deze gezelligheid besloot ik dit jaar zelf een stapje buiten mijn comfortzone te zetten. Ik dacht: het is Fashion Festival; ik trek iets fashionables aan! En ja, dat is voor mijn doen heel wat, want ik ben het type 'praktisch doch ietwat vrouwelijk': broek, shirtje, met eventueel bij-kleur-passende armbandjes en een sjaal. Maar de magazines vertellen mij vaak dat dat eigenlijk niet (meer) kan. Tegenwoordig is het voor vrouwen tussen de 25 en 35 hip een rok tot net over de knie te dragen met daaronder sneakers.
Bbrr, niks voor mij, maar hé, het is Fashion Festival, dus hup: ik hees me er gewoon in!
Het resultaat: Ach ja.. Het was grappig voor een keer :)
Ik heb leuke noch nare opmerkingen gehoord over m'n outfit, dus het zal wel geen heel vreemde indruk achter hebben gelaten, denk ik.
Míjn definitie van fashion, na deze Nacht van de Mode? Af en toe een uitstapje buiten je comfortzone maken is prima en leuk, maar blijf vooral jezelf. Of je nou in een broek, boots of een bruidsjurk rondwandelt. De wereld is jouw catwalk!
vrijdag 12 juni 2015
Opvoeding
Een kind opvoeden. Ik weet niet wat dat is of hoe dat precies moet, want ik heb zelf geen kinderen. Ik probeer mijn kat (en vriendjelief) soms wel op te voeden (vaak tevergeefs helaas..), maar ondanks dat ik geen echte ervaring heb met het opvoeden van kinderen, heb ik er uiteraard wel mijn mening over!
Maar of ik het nou eens of oneens ben met bepaalde opvoedmethodes; soms kun je er als ouder gewoonweg niks aan doen hoe je kind opgroeit, of wat je kind zich aanleert. Dan wórdt je kind opgevoed door de omgeving. Door de televisie. Door winkels. Door de samenleving. En die dingen zijn soms dezelfde dingen die mij, in mijn jeugdjaren, ook mede-opgevoed hebben. En nou zie ik toch duidelijk wat verschillen..
Laat ik beginnen met Disney. Mijn jeugd (lees: leven) draagt - met trots - een grote Disneystempel. Ik ben dan ook opgegroeid met prachtige films als De Kleine Zeemeermin en Belle en het Beest. Lieve films, met een mooie moraal en vooral: zachte woorden. Want je wilt kinderen natuurlijk niet opvoeden met nare woorden, of, nog erger, scheldwoorden! Ok, in De Kleine Zeemeermin worden 'de mensen' door Koning Triton heel brutaal 'slappe, vieze, vunzige visvreters' genoemd, en in Belle en het Beest wordt zelfs heel grof 'Dood het Beest!' geroepen, maar echt zware, harde scheldwoorden? Nee, die hoorde je als kind niet via Disneyfilms!
Maar nu? Ok, nu hoor je nog steeds geen echte scheldwoorden in de animatiefilms van Disney, maar.. er wordt wel naar gehint!
Zowel in Wreck-it-Ralph, Big Hero 6 als in everyones-favorite-Disney-movie Frozen wordt de zinsnede 'What the...?!' uitgesproken. En wij volwassenen weten donders goed dat dat gevolgd wordt door een 'hell' of 'fuck'!
Foei Disney! Kleine kindjes worden nu dus opgevoed met 'hints' van krachttermen! Nou vraag ik me af of kinderen dat overnemen, zelfs als ze niet weten hoe de zin afgemaakt wordt.. Maar goed, dan nog: Foei!
Maar genoeg over al die nare woorden. Door naar een ander dingetje uit mijn jeugd dat tegenwoordig nog steeds te vinden is. Playmobil. Playmobil is vriendelijk, goed en blij. Tuurlijk zijn er wel Playmobilpiraten en -bankrovers, maar zelfs zij dragen de onuitwisbare Playmobil-smile. :) Die dus. Een blije wereld, daar bij Playmobil, met een heldere scheiding tussen goed en kwaad. Lachende brandweermannen en blije prinsessen tegenover vrolijke piraten en dolgelukkige bankrovers.. Ja, voor een kind is dat logisch. Playmobil was vroeger een eerlijke wereld voor mij, zonder bedrog of onduidelijkheid of iets dergelijks.
Maar nu zag ik laatst bij Kruidvat een doosje Playmobil liggen dat deze heldere goed-kwaad-verdeling mijns inziens ietwat opschudde.
Eén doosje lag er maar. Van de serie 'Sports & Action'. Maar welke 'sportactiviteit' toonde het doosje?
Een voetballer die met zijn valse, neppe Playmobilgrijns op een brancard van het veld wordt afgedragen!
Inderdaad! Een heuse schwalbe dus!
Iemand die pijn heeft lacht niet! En daarnaast verwacht ik bij een serie genaamd 'Sports & Action'.. nou ja, sport en actie! En geen zielig tafereel als dit..
Dus, wat leren kinderen tegenwoordig, via Disneyfilms en Playmobil?
Aanstellen is ok, vooral als je er nog een luid 'What the...?!' bij uitkraamt.
Zucht..
Zijn er meer onder jullie die zich hier over vis-, euh, opvreten?
Maar of ik het nou eens of oneens ben met bepaalde opvoedmethodes; soms kun je er als ouder gewoonweg niks aan doen hoe je kind opgroeit, of wat je kind zich aanleert. Dan wórdt je kind opgevoed door de omgeving. Door de televisie. Door winkels. Door de samenleving. En die dingen zijn soms dezelfde dingen die mij, in mijn jeugdjaren, ook mede-opgevoed hebben. En nou zie ik toch duidelijk wat verschillen..
Laat ik beginnen met Disney. Mijn jeugd (lees: leven) draagt - met trots - een grote Disneystempel. Ik ben dan ook opgegroeid met prachtige films als De Kleine Zeemeermin en Belle en het Beest. Lieve films, met een mooie moraal en vooral: zachte woorden. Want je wilt kinderen natuurlijk niet opvoeden met nare woorden, of, nog erger, scheldwoorden! Ok, in De Kleine Zeemeermin worden 'de mensen' door Koning Triton heel brutaal 'slappe, vieze, vunzige visvreters' genoemd, en in Belle en het Beest wordt zelfs heel grof 'Dood het Beest!' geroepen, maar echt zware, harde scheldwoorden? Nee, die hoorde je als kind niet via Disneyfilms!
Maar nu? Ok, nu hoor je nog steeds geen echte scheldwoorden in de animatiefilms van Disney, maar.. er wordt wel naar gehint!
Zowel in Wreck-it-Ralph, Big Hero 6 als in everyones-favorite-Disney-movie Frozen wordt de zinsnede 'What the...?!' uitgesproken. En wij volwassenen weten donders goed dat dat gevolgd wordt door een 'hell' of 'fuck'!
Foei Disney! Kleine kindjes worden nu dus opgevoed met 'hints' van krachttermen! Nou vraag ik me af of kinderen dat overnemen, zelfs als ze niet weten hoe de zin afgemaakt wordt.. Maar goed, dan nog: Foei!
Maar genoeg over al die nare woorden. Door naar een ander dingetje uit mijn jeugd dat tegenwoordig nog steeds te vinden is. Playmobil. Playmobil is vriendelijk, goed en blij. Tuurlijk zijn er wel Playmobilpiraten en -bankrovers, maar zelfs zij dragen de onuitwisbare Playmobil-smile. :) Die dus. Een blije wereld, daar bij Playmobil, met een heldere scheiding tussen goed en kwaad. Lachende brandweermannen en blije prinsessen tegenover vrolijke piraten en dolgelukkige bankrovers.. Ja, voor een kind is dat logisch. Playmobil was vroeger een eerlijke wereld voor mij, zonder bedrog of onduidelijkheid of iets dergelijks.
Maar nu zag ik laatst bij Kruidvat een doosje Playmobil liggen dat deze heldere goed-kwaad-verdeling mijns inziens ietwat opschudde.
Eén doosje lag er maar. Van de serie 'Sports & Action'. Maar welke 'sportactiviteit' toonde het doosje?
Een voetballer die met zijn valse, neppe Playmobilgrijns op een brancard van het veld wordt afgedragen!
Inderdaad! Een heuse schwalbe dus!
Iemand die pijn heeft lacht niet! En daarnaast verwacht ik bij een serie genaamd 'Sports & Action'.. nou ja, sport en actie! En geen zielig tafereel als dit..
Dus, wat leren kinderen tegenwoordig, via Disneyfilms en Playmobil?
Aanstellen is ok, vooral als je er nog een luid 'What the...?!' bij uitkraamt.
Zucht..
Zijn er meer onder jullie die zich hier over vis-, euh, opvreten?
zaterdag 23 mei 2015
Bangerd
Angsten. Ieder mens heeft daar in meer of mindere mate last van. Voor velen gelden de 'algemene' fobieën, zoals hoogtes, spinnen of clowns (laatstgenoemden zouden ook wat míj betreft verbannen mogen worden. Hup, allemaal naar een afgelegen eiland. Clowns, bah!).
Nou zijn er vast mensen die nu denken: 'Oh nee hoor, ik ben helemaal nérgens bang voor!' Maar dat geloof ik niet. Graaf nog maar even verder, want het kan niet anders dan dat je érgens bang voor bent. Het donker, je huissleutel vergeten, eenzaamheid, make-up vergeten op te doen; het kan van alles zijn!
Zelf heb ik ook wat vreemde angsten. Is het slim daar openlijk over te schrijven? Misschien niet, maar ik heb nou niet het idee dat mijn fobieën tegen me gebruikt kunnen worden, dus hup, ik openbaar ze gewoon!
Hm, ok.. Misschien niet allemaal, want dit blog ging een beetje lang worden.. :-$ Ik heb het dus beperkt tot de volgende vier:
Trappen aflopen zonder leuning. Gelukkig hebben de meeste trappen een leuning of ben ik in het gezelschap van anderen. En niemand vindt het vreemd of ongemakkelijk (volgens mij..) als ik tijdens het aflopen van een trap iemand gezellig bij de arm neem! :-) Dus deze angst levert vaak geen problemen op. Let wel: als je alléén een trap afloopt, dan waarderen onbekenden het geheel niet als je hén aanklampt.. Nee, no go. Niet doen dus! ^_^
Ja, oplopen is niet zo moeilijk nee...
Nu nog naar beneden! (Station Arnhem Centraal)
Carnaval. Het begint leuk. Elk jaar thuis gigantisch veel make-up opsmeren, zonnetje op je wang tekenen, jezelf lekker in een onooglijk rokje van tule hijsen, schlagers op de achtergrond; leuk! Maar dan.. die fietstocht richting het dorp. En dan komt de angst opzetten! 'Ik ben een dag te vroeg. Niemand is verkleed en geschminckt, BEHALVE IK!' Gelukkig is deze angst nog nooit werkelijkheid geworden, maar dat weerhoudt mij niet elk jaar eerst even m'n vriendinnen te appen voordat ik op de fiets stap.. 'Is het echt nu..? Vandaag..? Zijn jullie ook verkleed..? Echt?!' ...
Moeilijk. :-S
Gele strepen op de snelweg. Gelukkig vindt vriendjelief, naast wie ik de meeste tijd in de auto zit, gele strepen op de snelweg helemaal niet moeilijk, afleidend, raar en eng, maar dan nog zit ik op de momenten als we gele strepen moeten volgen als een oud vrouwtje in de auto. Één hand tegen het dashboard geklemd, één hand hard tegen het plafond gedrukt, zoekend naar zo'n ouderwetse handgreep boven het raampje, en schreeuwend: 'NEE NEE NEE PAS OP NEE!' Op zo'n moment moet ik niet naar passerende automobilisten kijken, en zij overigens ook niet naar mij, want dat levert ongemakkelijke en verwarde blikken op. Niet leuk. :-(
CHAOS!
Maar nu mijn vierde rare angst, en deze is misschien nog wel het jammerst. Ik durf namelijk.. geen baby's vast te houden! Nou wil ik een vergelijking maken tussen baby's en vogeltjes met gebroken vleugeltjes of zeldzaam breekbaar porselein, maar dat valt denk ik een beetje raar voor de vaders en moeders die dit blog lezen. :-) Maar je snapt mijn punt wel. Het is kwetsbaar, klein, jong, van iemand anders en mij onbekend; ik weet me gewoon geen raad met baby's! Dus wat doe ik als iemand mij aanbiedt hun baby even vast te houden? Ik ga de clown uithangen. Ik zwaai idioot met mijn armen rond om duidelijk te maken dat het geen goed idee is mij een baby te laten vasthouden. Omdat ik 'het kleine wondertje' toch echt wel poepig vind, trek ik tegelijkertijd hele rare gezichten naar hem/haar. En tot slot maak ik daar geluiden bij die hoe-dan-ook de baby ab-so-luut niet slimmer of blijer maken: 'Koekiewookieeblaaaah! Ppprrflopsiedrap! Koekiewookieeblèèèèh! Boeliewoeliepoep!'
En dan druip ik een beetje af en ga maar weer naar huis. Om dan toch nog sociaal gewenst af te sluiten met 'We passen graag eens op hoor!' ...
Ok, waar is dat eiland voor clowns precies? Ik ga een ticket boeken. :o)
Nou zijn er vast mensen die nu denken: 'Oh nee hoor, ik ben helemaal nérgens bang voor!' Maar dat geloof ik niet. Graaf nog maar even verder, want het kan niet anders dan dat je érgens bang voor bent. Het donker, je huissleutel vergeten, eenzaamheid, make-up vergeten op te doen; het kan van alles zijn!
Zelf heb ik ook wat vreemde angsten. Is het slim daar openlijk over te schrijven? Misschien niet, maar ik heb nou niet het idee dat mijn fobieën tegen me gebruikt kunnen worden, dus hup, ik openbaar ze gewoon!
Hm, ok.. Misschien niet allemaal, want dit blog ging een beetje lang worden.. :-$ Ik heb het dus beperkt tot de volgende vier:
Trappen aflopen zonder leuning. Gelukkig hebben de meeste trappen een leuning of ben ik in het gezelschap van anderen. En niemand vindt het vreemd of ongemakkelijk (volgens mij..) als ik tijdens het aflopen van een trap iemand gezellig bij de arm neem! :-) Dus deze angst levert vaak geen problemen op. Let wel: als je alléén een trap afloopt, dan waarderen onbekenden het geheel niet als je hén aanklampt.. Nee, no go. Niet doen dus! ^_^
Nu nog naar beneden! (Station Arnhem Centraal)
Carnaval. Het begint leuk. Elk jaar thuis gigantisch veel make-up opsmeren, zonnetje op je wang tekenen, jezelf lekker in een onooglijk rokje van tule hijsen, schlagers op de achtergrond; leuk! Maar dan.. die fietstocht richting het dorp. En dan komt de angst opzetten! 'Ik ben een dag te vroeg. Niemand is verkleed en geschminckt, BEHALVE IK!' Gelukkig is deze angst nog nooit werkelijkheid geworden, maar dat weerhoudt mij niet elk jaar eerst even m'n vriendinnen te appen voordat ik op de fiets stap.. 'Is het echt nu..? Vandaag..? Zijn jullie ook verkleed..? Echt?!' ...
Moeilijk. :-S
Gele strepen op de snelweg. Gelukkig vindt vriendjelief, naast wie ik de meeste tijd in de auto zit, gele strepen op de snelweg helemaal niet moeilijk, afleidend, raar en eng, maar dan nog zit ik op de momenten als we gele strepen moeten volgen als een oud vrouwtje in de auto. Één hand tegen het dashboard geklemd, één hand hard tegen het plafond gedrukt, zoekend naar zo'n ouderwetse handgreep boven het raampje, en schreeuwend: 'NEE NEE NEE PAS OP NEE!' Op zo'n moment moet ik niet naar passerende automobilisten kijken, en zij overigens ook niet naar mij, want dat levert ongemakkelijke en verwarde blikken op. Niet leuk. :-(
Maar nu mijn vierde rare angst, en deze is misschien nog wel het jammerst. Ik durf namelijk.. geen baby's vast te houden! Nou wil ik een vergelijking maken tussen baby's en vogeltjes met gebroken vleugeltjes of zeldzaam breekbaar porselein, maar dat valt denk ik een beetje raar voor de vaders en moeders die dit blog lezen. :-) Maar je snapt mijn punt wel. Het is kwetsbaar, klein, jong, van iemand anders en mij onbekend; ik weet me gewoon geen raad met baby's! Dus wat doe ik als iemand mij aanbiedt hun baby even vast te houden? Ik ga de clown uithangen. Ik zwaai idioot met mijn armen rond om duidelijk te maken dat het geen goed idee is mij een baby te laten vasthouden. Omdat ik 'het kleine wondertje' toch echt wel poepig vind, trek ik tegelijkertijd hele rare gezichten naar hem/haar. En tot slot maak ik daar geluiden bij die hoe-dan-ook de baby ab-so-luut niet slimmer of blijer maken: 'Koekiewookieeblaaaah! Ppprrflopsiedrap! Koekiewookieeblèèèèh! Boeliewoeliepoep!'
En dan druip ik een beetje af en ga maar weer naar huis. Om dan toch nog sociaal gewenst af te sluiten met 'We passen graag eens op hoor!' ...
Ok, waar is dat eiland voor clowns precies? Ik ga een ticket boeken. :o)
maandag 18 mei 2015
Aiaiaiai
Elke zondagavond kijk ik even in mijn agenda om te zien wat ik voor de komende week allemaal gepland heb. Voor deze week stond er niet veel, behalve een melding op de dinsdagavond, donderdagavond en zaterdagavond.. Enkelen zullen direct begrijpen dat we het hier hebben over... Het Eurovisie Songfestival!
Ja, ik kijk vrijwel elk jaar naar het Eurovisie Songfestival. Laten we het een guilty pleasure noemen.
Vind ik de liedjes mooi? Meestal niet. Vind ik de outfits (voor alle leeftijden) correct? Nee, vaak eerder verre van. Vind ik de creatieve deelnemers grappig? Nee, juist irritant.
Maar vind ik het Eurovisie Songfestival het kijken waard? Ja!
Omdat ik in de afgelopen tijd veel scheve gezichten mijn kant op kreeg toen ik zei dat ik het dit jaar weer ging kijken, wil ik toch even intellectueel uiteenzetten waaróm het ESF kijken de moeite waard is. ^_^
Het gaat namelijk niet eens zozeer om die liedjes, outfits of creaturen, nee, het gaat om het spel. Het hele gedoe eromheen.
Dat begint al maandan van te voren. Het land dat het voorgaande jaar heeft gewonnen zet alles op alles om de aankomende keer een prachtshow neer te zetten. Zit het land in een crisis? Balanceert het land op het randje of het wel of geen derdewereldland is? Ontvangt 80% procent van de inwoners in dat land nauwelijks een inkomen om de basisbehoeften mee te betalen?
Maakt allemaal niet uit joh! :D De hele staatskas wordt gewoon eventjes geplunderd om een gigantische concertzaal te bouwen inclusief bewegende schermen, lampen, vuurwerk, fonteinen, dansers, camera's, slingers, ballonnen, confetti, etc. etc.
Maar los van het kwakkelende land en al haar zielige bewoners: dankzij de productie van zo'n ESF-feestje zet het land zichzelf weer op de kaart! En laten we er dan maar vanuit dat dit het land en haar bewoners uiteindelijk ten goede komt, hè.. :)
Maar goed, los van deze politieke keuzes (en uiteraard die hele grap van de televoting, buurlanden die elkaar opeens heel leuk vinden, en dat België ons dan nog altijd maar een magere 'six points' geeft) is vooral de tijd kort voorafgaand aan dé avond interessant. Het is namelijk een staaltje marketing van jewelste. Neem nou 'de jurk'. Ja, die jurk van Trijntje. Of je hem nu mooi of niet vindt: die ontwerper heeft dé perfecte jurk gemaakt, want zodra de jurk bekend was, is het uren, danwel dagen, Trending Topic geweest!
Sommige mensen denken dan dat dat slecht is en maken meldingen als 'Mensen, hou op; alle aandacht gaat nu naar de jurk i.p.v. naar Trijntje of haar liedje!'. Maar dat is.juist.de.bedoeling! Dat liedje kennen we inmiddels wel. En Trijntje ook. Want de media gaan snel! Toen bekend was dat Trijntje 'ons' ging vertegenwoordigen, was dát 2 dagen nieuws. Toen het liedje bekend was, werd daar enkele dagen over gerept. Hoe zorg je er dan voor dat Trijntje (lees: Nederland) tóch de aandacht vast blijft houden tot en met de avond van het ESF? Geef haar een spannende jurk!
Hele goede marketing dus! Ik weet alleen helaas niet wie het meesterbrein hierachter is. Ontwerper Tycho Boeker? De agent achter Trijntje? Het marketingteam achter ESF-Nederland? Trijntje zelf? De overheid? Wim-Lex?! Geen idee..
Maar nu voel ik dat velen die hele jurk-manie al achter zich hebben gelaten. Oud nieuws! Been there! Dus... wat nu te doen..?
Wat denken jullie? Zal ze haar haar plotseling platinablond verven? Volledig naakte dansers het podium op laten rennen tijdens haar nummer? Eén couplet in het oud-Nederlands gaan zingen? Of gewoonweg volop winnen? :)
Ja, ik kijk vrijwel elk jaar naar het Eurovisie Songfestival. Laten we het een guilty pleasure noemen.
Vind ik de liedjes mooi? Meestal niet. Vind ik de outfits (voor alle leeftijden) correct? Nee, vaak eerder verre van. Vind ik de creatieve deelnemers grappig? Nee, juist irritant.
Maar vind ik het Eurovisie Songfestival het kijken waard? Ja!
Omdat ik in de afgelopen tijd veel scheve gezichten mijn kant op kreeg toen ik zei dat ik het dit jaar weer ging kijken, wil ik toch even intellectueel uiteenzetten waaróm het ESF kijken de moeite waard is. ^_^
Het gaat namelijk niet eens zozeer om die liedjes, outfits of creaturen, nee, het gaat om het spel. Het hele gedoe eromheen.
Dat begint al maandan van te voren. Het land dat het voorgaande jaar heeft gewonnen zet alles op alles om de aankomende keer een prachtshow neer te zetten. Zit het land in een crisis? Balanceert het land op het randje of het wel of geen derdewereldland is? Ontvangt 80% procent van de inwoners in dat land nauwelijks een inkomen om de basisbehoeften mee te betalen?
Maakt allemaal niet uit joh! :D De hele staatskas wordt gewoon eventjes geplunderd om een gigantische concertzaal te bouwen inclusief bewegende schermen, lampen, vuurwerk, fonteinen, dansers, camera's, slingers, ballonnen, confetti, etc. etc.
Maar los van het kwakkelende land en al haar zielige bewoners: dankzij de productie van zo'n ESF-feestje zet het land zichzelf weer op de kaart! En laten we er dan maar vanuit dat dit het land en haar bewoners uiteindelijk ten goede komt, hè.. :)
Maar goed, los van deze politieke keuzes (en uiteraard die hele grap van de televoting, buurlanden die elkaar opeens heel leuk vinden, en dat België ons dan nog altijd maar een magere 'six points' geeft) is vooral de tijd kort voorafgaand aan dé avond interessant. Het is namelijk een staaltje marketing van jewelste. Neem nou 'de jurk'. Ja, die jurk van Trijntje. Of je hem nu mooi of niet vindt: die ontwerper heeft dé perfecte jurk gemaakt, want zodra de jurk bekend was, is het uren, danwel dagen, Trending Topic geweest!
Sommige mensen denken dan dat dat slecht is en maken meldingen als 'Mensen, hou op; alle aandacht gaat nu naar de jurk i.p.v. naar Trijntje of haar liedje!'. Maar dat is.juist.de.bedoeling! Dat liedje kennen we inmiddels wel. En Trijntje ook. Want de media gaan snel! Toen bekend was dat Trijntje 'ons' ging vertegenwoordigen, was dát 2 dagen nieuws. Toen het liedje bekend was, werd daar enkele dagen over gerept. Hoe zorg je er dan voor dat Trijntje (lees: Nederland) tóch de aandacht vast blijft houden tot en met de avond van het ESF? Geef haar een spannende jurk!
Hele goede marketing dus! Ik weet alleen helaas niet wie het meesterbrein hierachter is. Ontwerper Tycho Boeker? De agent achter Trijntje? Het marketingteam achter ESF-Nederland? Trijntje zelf? De overheid? Wim-Lex?! Geen idee..
Maar nu voel ik dat velen die hele jurk-manie al achter zich hebben gelaten. Oud nieuws! Been there! Dus... wat nu te doen..?
Wat denken jullie? Zal ze haar haar plotseling platinablond verven? Volledig naakte dansers het podium op laten rennen tijdens haar nummer? Eén couplet in het oud-Nederlands gaan zingen? Of gewoonweg volop winnen? :)
dinsdag 12 mei 2015
Marketing door of voor je bedrijf?
Dit blog begin ik maar meteen met een directe stelling: vrijwel alles gebeurt tegenwoordig online.
Nu zullen er voor- en tegenstanders van deze uitspraak zijn, en daar kan weer een geheel blog aan gewijd worden, maar ik heb het denk ik toch echt wel bij het juiste eind, dus ik wil verder gaan op: vrijwel alles gebeurt online. :)
Ga maar eens bij je zelf na: mail, whats-app, producten bestellen, reviews lezen, reserveringen voor dinertjes maken, vakanties boeken, noem maar op.
Wat ook vaak online gebeurt is het bekijken van bedrijven. Wat doet een bedrijf, waar staan ze voor, welke sfeer ademt hun website en hoe profileren ze zichzelf op social media? Allemaal belangrijke punten, zeker, maar over laatstegenoemde wil ik even een uitstapje maken.
Het is mijns inziens namelijk niet eens zo heel interessant hoe je jezélf als bedrijf presenteert op Twitter of LinkedIn, het gaat erom wat je klanten over jou viraal de wereld in helpen, en nóg belangrijker: wat schrijven de medewerkers!
Als bedrijf voelt het heel logisch een anonieme medewerker in te huren/aan te nemen die onder naam van het bedrijf weetjes, aanbiedingen of gewoonweg algemene informatie diverse social media opgooit. 'Bedrijf X bestaat dit jaar 50 jaar', 'Ga nu naar onze website voor nieuwe aanbiedingen', 'Wist je dat product X glutenvrij is?'. Dat werk.
En hier wil ik mijn tweede directe stelling opwerpen: heel leuk allemaal, die posts, maar het is vluchtig en anoniem, dus Werkt . Maar . Amper! De oplossing? De medewerkers!
Zie het verschil:
Bedrijf X tweet: '#BedrijfX bestaat dit jaar 50 jaar'
versus
Medewerker Y tweet: 'Feest op werk! Vandaag bestaan we al 50 jaar! :D #Proost! #BedrijfX'
Dat lijkt me duidelijk.
Mijn tip: Investeer dus niet te veel in alleen een anonieme internetmedewerker, maar betrek zo veel als mogelijk àl je medewerkers in het online verkeer. Levert meer op. #Echtwaar. #Tekstyl ;)
Nu zullen er voor- en tegenstanders van deze uitspraak zijn, en daar kan weer een geheel blog aan gewijd worden, maar ik heb het denk ik toch echt wel bij het juiste eind, dus ik wil verder gaan op: vrijwel alles gebeurt online. :)
Ga maar eens bij je zelf na: mail, whats-app, producten bestellen, reviews lezen, reserveringen voor dinertjes maken, vakanties boeken, noem maar op.
Wat ook vaak online gebeurt is het bekijken van bedrijven. Wat doet een bedrijf, waar staan ze voor, welke sfeer ademt hun website en hoe profileren ze zichzelf op social media? Allemaal belangrijke punten, zeker, maar over laatstegenoemde wil ik even een uitstapje maken.
Het is mijns inziens namelijk niet eens zo heel interessant hoe je jezélf als bedrijf presenteert op Twitter of LinkedIn, het gaat erom wat je klanten over jou viraal de wereld in helpen, en nóg belangrijker: wat schrijven de medewerkers!
Als bedrijf voelt het heel logisch een anonieme medewerker in te huren/aan te nemen die onder naam van het bedrijf weetjes, aanbiedingen of gewoonweg algemene informatie diverse social media opgooit. 'Bedrijf X bestaat dit jaar 50 jaar', 'Ga nu naar onze website voor nieuwe aanbiedingen', 'Wist je dat product X glutenvrij is?'. Dat werk.
En hier wil ik mijn tweede directe stelling opwerpen: heel leuk allemaal, die posts, maar het is vluchtig en anoniem, dus Werkt . Maar . Amper! De oplossing? De medewerkers!
Zie het verschil:
Bedrijf X tweet: '#BedrijfX bestaat dit jaar 50 jaar'
versus
Medewerker Y tweet: 'Feest op werk! Vandaag bestaan we al 50 jaar! :D #Proost! #BedrijfX'
Dat lijkt me duidelijk.
Mijn tip: Investeer dus niet te veel in alleen een anonieme internetmedewerker, maar betrek zo veel als mogelijk àl je medewerkers in het online verkeer. Levert meer op. #Echtwaar. #Tekstyl ;)
maandag 4 mei 2015
Blogiotheek
Een blog schrijven. Ik doe het graag. Ik kan er m'n ideeën, gevoelens en frustraties in kwijt, moet er vaak even voor zitten, moet soms even zoeken naar inspiratie, raak heel zelden mezelf even kwijt in m'n schrijfsels, maar over het algemeen doe ik het heel graag.
Als ik met een blog start, beginnen de woorden vaak vanzelf te stromen. En dat worden er meer en meer. En voordat ik het weet, ligt er een blog voor me!
Maar ik ben niet de enige die dit doet. Verre van. Volgens mij heeft 1 op de 8 mensen in Nederland inmiddels wel een eigen blog. Met daarin ideeën, gevoelens en frustraties en daarmee komen er dus steeds meer en meer woorden op het internet en op papier te staan..
Wat mij daar zo over verbaast, is dat we nu juist in een tijd zitten van 'less is more'. Sla een lukraak boek (of een blog..) open over content en je zult als eerste zien staan dat het van groot belang is 'tot de kern te komen'. Het is zaak 'de lezer direct te geven wat hij zoekt, kort en bondig'. 'Draai er niet omheen'. We hebben immers heel weinig tijd allemaal, maar we zijn met heel veel mensen, met heel veel ideeën, gevoelens en frustraties, en al die mensen kunnen natuurlijk niet voor ieder blogje even een kwartier de tijd nemen!
Om nog maar te zwijgen van het feit dat iedereen tegenwoordig ook nog eens boeken is gaan uitbrengen!
Welja zeg, wat denken ze wel, die in-de-pen-klimmers?! Dat wij tijd over hebben?!
Om nog maar te zwijgen van het feit dat iedereen tegenwoordig ook nog eens boeken is gaan uitbrengen!
Welja zeg, wat denken ze wel, die in-de-pen-klimmers?! Dat wij tijd over hebben?!
Blijkbaar hebben we dat wel.
Want, ondanks het gebrek aan tijd, de enorme drukte, burn-outs die op de loer liggen, uit balans geraakte levens, deadlines die net wel, net niet gehaald worden: men leest blogs. Men doorwroet boeken. En men schrijft. Steeds meer en meer woorden. Om de totale bibliotheek aan ideeën, gevoelens en frustraties weer wat groter te maken. En dat is mooi. Want daar heeft men vaak wat aan! Ga het bij jezelf maar eens na, hoe vaak het geschreven woord jou tot nieuwe inzichten heeft gebracht.. Mooi toch? :)
Dus ja, ook ik draag daar graag mijn woordje aan bij.
Abonneren op:
Posts (Atom)