Ik sta voor de voordeur en laat m'n sleutelbos pardoes uit m'n handen vallen. Wat voelt dat licht! Ah, natuurlijk. Dat komt omdat ik er eerder vandaag de sleutel van mijn werk af heb gehaald.
Inderdaad, ik heb vanmiddag afscheid genomen van mijn inmiddels voormalig werkgever. Hier heb ik maar liefst 2,5 jaar lang gewerkt. In mijn generatie blijkt dat toch best lang te zijn. Immers, een hoop leeftijdsgenoten freelancen van opdrachtgever naar opdrachtgever, jobhoppen er vrolijk op los en zoeken en vinden gemiddeld na 1,5 jaar alweer iets nieuws.
Ik heb nu dus ergens 2,5 jaar gezeten. Teksten schrijvend. Vier dagen per week. En ja, ik vond dat leuk. Erg leuk zelfs. Maar het was tijd voor iets nieuws. Hoe spannend het misschien ook is, ik ga per 1 december aan de slag bij een andere werkgever. In elk geval voor 8 maanden.
Maar mijn carrière is niet waar ik het over wil hebben in deze blog. Ik wil het hebben over verandering. Want hoe kort 2,5 jaar wellicht voor velen mag klinken, het is lang genoeg voor gewenning.
Hoe lastig verandering kan zijn als je ergens aan gewend bent, illustreer ik graag aan de hand van een voorbeeld.
Kort voor m'n vertrek besloot mijn inmiddels oud-werkgever een verandering door te voeren. Het betrof de kapstok. Eerst stond de kapstok in een schattig nisje. Hij viel mooi weg in de muur, waardoor je er prima langs kon lopen. Waarschijnlijk was dat voor veel oud-collega's toch ietsje te ver lopen, want de kapstok werd van de ene dag op de andere dag op de hoek van twee gangpaden gezet.
Waar hij al vele jaren heerlijk verscholen in het nisje stond, werd ie dus opeens midden in het kantoor gezet. Out in the open.
Al bijna 2,5 jaar lang liep ik zorgeloos langs het nisje, met daarin de kapstok. Ik kon mijn dagelijkse wandelgang langs de kapstok bijna blindelings lopen. Ja, dat doet gewenning met je.
Tot een paar weken geleden dus.
Ik wandel richting het toilet en loop BAM tegen de verplaatste kapstok op. Au!
"Welke &%#$@......!?" ging er door me heen, maar ik kon me gelukkig inhouden.
Ik besloot dat deze verandering vast en zeker gemaakt is met de beste bedoelingen. Ik ben er dan misschien wel niet zo blij mee, de rest wellicht wel! En daarbij, pas na een tijdje kan geëvalueerd worden of de verandering geslaagd is, of dat de kapstok weer terug zijn veilige, afgeschermde nisje in moet.
Ik ga nu ook een verandering doormaken. Wil ik straks toch weer mijn veilige, afgeschermde tekstschrijverskamertje in? Of voel ik me prettiger als ik uit m'n comfortzone stap? Ik geloof dat het laatste in elk geval beter voor me is.
Ok, mensen botsen in het begin misschien wat sneller tegen je op, als je out in the open staat. Een nieuw gezicht, nieuwe ideeën. Dat heeft wat tijd nodig. Maar zodra deze nieuwe positie aan beide kanten ook weer voor gewenning heeft gezorgd, word je wel een stuk beter opgemerkt!
dinsdag 20 november 2018
donderdag 31 maart 2016
Fun with Food - part 5
Uit eten bij The Hunting Lodge in Rozendaal. Dat stond al een ruime tijd op mijn verlanglijstje. Ok, we hadden er al een keer een appelsapje gedronken op het terras, met prachtig uitzicht op kasteel Roosendael, maar dat telt niet echt. Nu hebben vriendjelief en ik er echt een diner genuttigd. Beetje vlot, maar verrukkelijk!
Nu moet ik er al wel bij vertellen dat we naar The Hunting Lodge gewandeld hebben, die betreffende avond. Dat is zo'n vijf kilometer. Als je dus spreekt over 'welke variabelen hebben eraan bijgedragen dat het eten zo lekker smaakte?', dan kan enige honger na een lange dag werken en een wandeling van vijf kilometer zeker niet ontkend worden.. Maar laat ik de avond chronologisch beschrijven.
We werden hartelijk ontvangen. Jas werd aangenomen en - opvallend - we werden naar onze plek gewezen door degene die onze jassen nog over z'n arm geslagen had. Meestal sta je of eerst nog even te wachten op het weghangen van je jassen of je wordt opgepikt door een andere medewerker die je naar je stoelen brengt. Dit was dus een snelle combivariant. Dat snelle kenmerkte sowieso de avond een beetje. Daarover zo meer.
De kaart werd ons gepresenteerd met daarbij de melding dat we het geplande 4-gangen menu nog uit konden breiden met een extra tussengerechtje. Dat deden we. Inclusief bijpassend wijnarrangement. Ik keek de kaart overigens bewust niet in, want ik hou ervan verrast te worden. We begonnen met een bubbeltje en kregen daarbij.. Ja, wat was het eigenlijk? De hele avond lang kregen we heerlijke gerechten voorgeschoteld, met leuke combinaties en spannende bereidingen op prachtig opgemaakte borden. Ik noem een tonijn, kalfstartaar, coquilles, eend, bananencake.. Maar daar lagen dan ook nog allemaal floefjes en toefjes en drapjes en crispies omheen, en zoals vaker bij een goed restaurant, wordt er bij het serveren van de borden uiterst snel én zacht uitgelegd wat je gepresenteerd hebt gekregen. "Voor u ligt een kort krokant gebakken tonijn met ... daarover een saus van ... afgemaakt met ... en daarbovenop ... Moge het smaken!" En niet dat ik dan nog even terugvraag wat de ober nou precies gezegd heeft; nee, da kannie. Niet in een fancy restaurant. Maar het was in elk geval allemaal erg lekker! De wijnen pasten ook prima. :)
Vreemd was echter wel dat het voor ons gevoel allemaal heel erg snel leek te gaan. Het was zeker niet zo dat met het ophalen van het lege bord het volgende gerecht al neergezet werd, maar - misschien mede omdat de gerechtjes niet zo heel groot waren - echt langdurig volkomen ontspannen genieten lukte ons niet helemaal. Maar ook dat kwam misschien door de wandeling vooraf?
Hoe dan ook, het mocht de pret zeker niet drukken. We hebben heerlijk gegeten, in een hele mooie lodge, en zijn geholpen door vriendelijke bediening. Wij gaan hier zeker nog een keertje heen, en nemen er dan gewoon bewust wat meer tijd voor! Of pakken simpelweg de taxi. ^_^
Nu moet ik er al wel bij vertellen dat we naar The Hunting Lodge gewandeld hebben, die betreffende avond. Dat is zo'n vijf kilometer. Als je dus spreekt over 'welke variabelen hebben eraan bijgedragen dat het eten zo lekker smaakte?', dan kan enige honger na een lange dag werken en een wandeling van vijf kilometer zeker niet ontkend worden.. Maar laat ik de avond chronologisch beschrijven.
We werden hartelijk ontvangen. Jas werd aangenomen en - opvallend - we werden naar onze plek gewezen door degene die onze jassen nog over z'n arm geslagen had. Meestal sta je of eerst nog even te wachten op het weghangen van je jassen of je wordt opgepikt door een andere medewerker die je naar je stoelen brengt. Dit was dus een snelle combivariant. Dat snelle kenmerkte sowieso de avond een beetje. Daarover zo meer.
De kaart werd ons gepresenteerd met daarbij de melding dat we het geplande 4-gangen menu nog uit konden breiden met een extra tussengerechtje. Dat deden we. Inclusief bijpassend wijnarrangement. Ik keek de kaart overigens bewust niet in, want ik hou ervan verrast te worden. We begonnen met een bubbeltje en kregen daarbij.. Ja, wat was het eigenlijk? De hele avond lang kregen we heerlijke gerechten voorgeschoteld, met leuke combinaties en spannende bereidingen op prachtig opgemaakte borden. Ik noem een tonijn, kalfstartaar, coquilles, eend, bananencake.. Maar daar lagen dan ook nog allemaal floefjes en toefjes en drapjes en crispies omheen, en zoals vaker bij een goed restaurant, wordt er bij het serveren van de borden uiterst snel én zacht uitgelegd wat je gepresenteerd hebt gekregen. "Voor u ligt een kort krokant gebakken tonijn met ... daarover een saus van ... afgemaakt met ... en daarbovenop ... Moge het smaken!" En niet dat ik dan nog even terugvraag wat de ober nou precies gezegd heeft; nee, da kannie. Niet in een fancy restaurant. Maar het was in elk geval allemaal erg lekker! De wijnen pasten ook prima. :)
Vreemd was echter wel dat het voor ons gevoel allemaal heel erg snel leek te gaan. Het was zeker niet zo dat met het ophalen van het lege bord het volgende gerecht al neergezet werd, maar - misschien mede omdat de gerechtjes niet zo heel groot waren - echt langdurig volkomen ontspannen genieten lukte ons niet helemaal. Maar ook dat kwam misschien door de wandeling vooraf?
Hoe dan ook, het mocht de pret zeker niet drukken. We hebben heerlijk gegeten, in een hele mooie lodge, en zijn geholpen door vriendelijke bediening. Wij gaan hier zeker nog een keertje heen, en nemen er dan gewoon bewust wat meer tijd voor! Of pakken simpelweg de taxi. ^_^
vrijdag 16 oktober 2015
Fun with Food - part 4
Gisteravond weer met vriendjelief uit eten geweest (via de Albert Heijn-restaurantactie. Jaja, cheap, plebs, bla bla, maakt me allemaal niet uit!) bij Bar Spijker in Arnhem.
Het restaurant ligt ontzettend verscholen. Je moet weten dat het daar zit, of al van plan zijn er te gaan eten, want na een dagje shoppen in Arnhem bijvoorbeeld, bedenk je niet díe straat/hoek van de stad in te wandelen om een restaurantje te zoeken.. Daarbij komt dat de entree van het restaurant nogal apart is. Grote houten deuren, tot op het plafond voorzien van glas, die omlijst worden door nog meer glas in houten kozijnen. Zonder gordijnen of iets ervoor. Gevolg: het is redelijk koud/tochtend binnen, je valt ontzettend op als je binnen komt (mede omdat het restaurant zelf een meter lager ligt dan de deur) en je hebt ruim zicht op de straat, en de straat dus ook op jou.
Onze jassen werden netjes aangenomen en weggehangen, we mochten gaan zitten waar we wilden en bestelden een drankje. Ik wilde een droge witte wijn en kreeg toen netjes de wijnkaart aangeboden. Vriendjelief ging voor een Grimbergen Blond. Bokbier hadden ze (nog) niet, eerst moest een ander fust leeg zijn. Jammer.
Ondanks dat we hier kwamen eten via de Albert Heijn-actie, mochten we gewoon kiezen uit het standaard menu, minus één voorgerechtoptie. Buiten dit menu bestelden we nog een 'lavas met dips' vooraf. Lekker warm turks brood met hummus, pesto en tapanade. Niet heel bijzonder, maar zeer smakelijk. Ik ging vervolgens voor de knolselderijsoep vooraf, vriendjelief voor de rosbief. Erg lekker! Mooie hoeveelheid ook. Als hoofd koos ik voor de makreel met ratatouille en mijn tafelgenoot ging voor de kalfswang. Wederom érg lekker en mooi gepresenteerd. Wat ons opviel was dat ze hun credo zeer goed nakomen: vers, biologisch en ecologisch. Zo proeft het namelijk ontzettend! Heel puur, heel eerlijk, heel echt allemaal. Geen opsmuk op je bord.
Na het hoofdgerecht, waar we toch echt al goed vol van zaten, namen we nog een dessert. Ik ging voor de ganache van chocolade en vriendjelief voor de hangop. Heeel vullend beide, maar wederom érg lekker en mooi bereid.
Maar los van al deze heerlijkheden, waren er wel wat kleine puntjes die nog wat verbeterd zouden kunnen worden. Het restaurant schommelt mijns inziens namelijk een beetje tussen correcte klasse en gezellig hip. Deze klasse was bijvoorbeeld terug te zien in het prachtige en stijlvolle interieur, de ontvangst en het vertrek: onze jassen werden teruggegeven en ons werd zelfs de hand geschud. Maar qua omgang met klanten probeerden ze juist (een enkele serveerster helaas ietwat gemaakt) heeel hip te zijn. Te merken aan het erg familiair doen, te opdringerig een voorafje voorstellen, etc. Verder wist de mannelijke ober bijvoorbeeld prima hoe een glas met logo neergezet moet worden, maar beide vrouwelijke serveersters leken hier geen weet van te hebben. Bij elke gang werd eerst bij vriendjelief het bord voorgezet, terwijl 'dames gaan voor' toch niet zo moeilijk is. Bij de servering van de borden werd ook niet verteld wat er voor ons neergezet werd. Tuurlijk weten we dat wel, maar het is wel netjes het toch nog even te melden. Twee gasten of medewerkers gingen herhaaldelijk buiten, recht voor de ingang van het restaurant, staan te roken. Of het nou medewerkers of gasten zijn; spreek men daar op aan. Een goed restaurant laat geen mensen recht voor de deur roken. Roken is niet hip.
Kleine puntjes dus, maar als je écht klasse wilt uitstralen, dan zijn die kleine dingetjes juist die het 'm doen. Over kleine puntjes: bij de frietjes bij het hoofdgerecht zat standaard mayonaise. Vind ik netjes. Geen geneuzel over mayo bijbestellen voor € 0,50.. :)
Maar eerlijk is eerlijk, ergens heb ik het gevoel dat ik helemaal geen punt kan maken over het onwennige 'hippe' van Bar Spijker. Ik val namelijk zelf niet onder de hippe doelgroep ben ik bang. En vriendjelief ook niet. Om ons heen zaten enkel.. tja.. hele hippe mensen! Jongens in superskinny jeans met ruige baarden. Meiden in van die rare blokjassen met de nieuwste kapseltrends. Net modellen allemaal. En daar zaten wij, twee 'gewone mensen'.. Dus tja, wat wij misschien een beetje raar vinden, vindt de doelgroep van Bar Spijker juist geweldig! Die entree bijvoorbeeld; wij wisten ons niet snel genoeg van dat 'podium' af te druipen, terwijl de andere gasten er echt even een momentje van maakten. Eén andere gast ging zelfs even tijdens het eten een kort telefoongesprekje voeren op dat podium! Hip..
Kortom, Bar Spijker is bovenal een mooi vormgegeven en erg lekker restaurant, waar ze verstand hebben van goed, puur eten. De kleine minpuntjes kunnen bovendien makkelijk verholpen worden. Maar, ga er niet heen als je eigenlijk de voorkeur geeft aan doodgewone, 'boeren'gezelligheid in een simpel eetcafé'tje. Want dan zou je je misschien wel erg ongemakkelijk gaan voelen tijdens het eten, terwijl het heerlijke eten met de volste aandacht gegeten mag worden! Smakelijk!
Het restaurant ligt ontzettend verscholen. Je moet weten dat het daar zit, of al van plan zijn er te gaan eten, want na een dagje shoppen in Arnhem bijvoorbeeld, bedenk je niet díe straat/hoek van de stad in te wandelen om een restaurantje te zoeken.. Daarbij komt dat de entree van het restaurant nogal apart is. Grote houten deuren, tot op het plafond voorzien van glas, die omlijst worden door nog meer glas in houten kozijnen. Zonder gordijnen of iets ervoor. Gevolg: het is redelijk koud/tochtend binnen, je valt ontzettend op als je binnen komt (mede omdat het restaurant zelf een meter lager ligt dan de deur) en je hebt ruim zicht op de straat, en de straat dus ook op jou.
Onze jassen werden netjes aangenomen en weggehangen, we mochten gaan zitten waar we wilden en bestelden een drankje. Ik wilde een droge witte wijn en kreeg toen netjes de wijnkaart aangeboden. Vriendjelief ging voor een Grimbergen Blond. Bokbier hadden ze (nog) niet, eerst moest een ander fust leeg zijn. Jammer.
Ondanks dat we hier kwamen eten via de Albert Heijn-actie, mochten we gewoon kiezen uit het standaard menu, minus één voorgerechtoptie. Buiten dit menu bestelden we nog een 'lavas met dips' vooraf. Lekker warm turks brood met hummus, pesto en tapanade. Niet heel bijzonder, maar zeer smakelijk. Ik ging vervolgens voor de knolselderijsoep vooraf, vriendjelief voor de rosbief. Erg lekker! Mooie hoeveelheid ook. Als hoofd koos ik voor de makreel met ratatouille en mijn tafelgenoot ging voor de kalfswang. Wederom érg lekker en mooi gepresenteerd. Wat ons opviel was dat ze hun credo zeer goed nakomen: vers, biologisch en ecologisch. Zo proeft het namelijk ontzettend! Heel puur, heel eerlijk, heel echt allemaal. Geen opsmuk op je bord.
Na het hoofdgerecht, waar we toch echt al goed vol van zaten, namen we nog een dessert. Ik ging voor de ganache van chocolade en vriendjelief voor de hangop. Heeel vullend beide, maar wederom érg lekker en mooi bereid.
Maar los van al deze heerlijkheden, waren er wel wat kleine puntjes die nog wat verbeterd zouden kunnen worden. Het restaurant schommelt mijns inziens namelijk een beetje tussen correcte klasse en gezellig hip. Deze klasse was bijvoorbeeld terug te zien in het prachtige en stijlvolle interieur, de ontvangst en het vertrek: onze jassen werden teruggegeven en ons werd zelfs de hand geschud. Maar qua omgang met klanten probeerden ze juist (een enkele serveerster helaas ietwat gemaakt) heeel hip te zijn. Te merken aan het erg familiair doen, te opdringerig een voorafje voorstellen, etc. Verder wist de mannelijke ober bijvoorbeeld prima hoe een glas met logo neergezet moet worden, maar beide vrouwelijke serveersters leken hier geen weet van te hebben. Bij elke gang werd eerst bij vriendjelief het bord voorgezet, terwijl 'dames gaan voor' toch niet zo moeilijk is. Bij de servering van de borden werd ook niet verteld wat er voor ons neergezet werd. Tuurlijk weten we dat wel, maar het is wel netjes het toch nog even te melden. Twee gasten of medewerkers gingen herhaaldelijk buiten, recht voor de ingang van het restaurant, staan te roken. Of het nou medewerkers of gasten zijn; spreek men daar op aan. Een goed restaurant laat geen mensen recht voor de deur roken. Roken is niet hip.
Kleine puntjes dus, maar als je écht klasse wilt uitstralen, dan zijn die kleine dingetjes juist die het 'm doen. Over kleine puntjes: bij de frietjes bij het hoofdgerecht zat standaard mayonaise. Vind ik netjes. Geen geneuzel over mayo bijbestellen voor € 0,50.. :)
Maar eerlijk is eerlijk, ergens heb ik het gevoel dat ik helemaal geen punt kan maken over het onwennige 'hippe' van Bar Spijker. Ik val namelijk zelf niet onder de hippe doelgroep ben ik bang. En vriendjelief ook niet. Om ons heen zaten enkel.. tja.. hele hippe mensen! Jongens in superskinny jeans met ruige baarden. Meiden in van die rare blokjassen met de nieuwste kapseltrends. Net modellen allemaal. En daar zaten wij, twee 'gewone mensen'.. Dus tja, wat wij misschien een beetje raar vinden, vindt de doelgroep van Bar Spijker juist geweldig! Die entree bijvoorbeeld; wij wisten ons niet snel genoeg van dat 'podium' af te druipen, terwijl de andere gasten er echt even een momentje van maakten. Eén andere gast ging zelfs even tijdens het eten een kort telefoongesprekje voeren op dat podium! Hip..
Kortom, Bar Spijker is bovenal een mooi vormgegeven en erg lekker restaurant, waar ze verstand hebben van goed, puur eten. De kleine minpuntjes kunnen bovendien makkelijk verholpen worden. Maar, ga er niet heen als je eigenlijk de voorkeur geeft aan doodgewone, 'boeren'gezelligheid in een simpel eetcafé'tje. Want dan zou je je misschien wel erg ongemakkelijk gaan voelen tijdens het eten, terwijl het heerlijke eten met de volste aandacht gegeten mag worden! Smakelijk!
maandag 12 oktober 2015
Vergaderen 2.0
Bij welk bedrijf, voor welke opdrachtgever of aan welk project je werkt: er zal altijd vergaderd moeten worden. Zelfs als je alleen voor jezelf werkt, zonder opdrachtgevers, aandeelhouders of mensen die iets van je verwachten, zul je met jezelf bepaalde zaken moeten afspreken. Maar zo persoonlijk wil ik in dit blog niet gaan. Ik wil het nu hebben over het vergaderen met andere mensen.
Waarschijnlijk roept die term - 'vergaderen met andere mensen' - een traditioneel beeld bij je op: mensen aan een rechthoekige of ovale tafel die een bepaalde tijd, het liefst volgens vooropgestelde agendapunten, allerlei zaken doorspreken. Maar tegenwoordig moet dat anders kunnen. Ik zie namelijk (en met mij gelukkig vele anderen) een hoop nadelen aan deze traditionele vorm.
Bij de verschillende bedrijven waar ik heb gewerkt heb ik veel, heel veel deel uitgemaakt van vergaderingen. En bij elk bedrijf liep ik tegen dezelfde ergernissen aan:
1. Een traditionele vergadering duurt te lang.
Er wordt al snel 1 à 2 uur voor uitgetrokken. Daarnaast mag een vergadering altijd uitlopen 'want belangrijk'. Al snel zit je de helft van je dag te praten, te beraadslagen, te discussiëren, te kletsen, te compileren, te ouwehoeren (geef het beestje maar een naam), terwijl je veel nuttiger werk had kunnen doen! Je andere werk moet later nog gedaan worden, in een veel kortere tijd, wat kan resulteren in afgeraffeld werk of zelfs een burn-out.. Daarom: zorg dat een vergadering kort duurt!
2. Een traditionele vergadering is inefficiënt.
In het verlengde van dat een vergadering vaak te lang duurt, komt het feit dat een traditionele vergadering inefficiënt is. Omdat er lang vergaderd mag worden, voelt niemand de drang op snelle en effectieve wijze keuzes te maken, plannen te stellen en besluiten te nemen. Het gevolg: iedereen doet overal zijn plasje over, voor- en nadelen worden heen en weer gegooid, agendapunten worden doorgeschoven naar de volgende vergadering. En dan weer. En dan weer. Tot je uiteindelijk elke week minstens 2 uur kwijt bent aan vergaderen maar geen besluit, actie of plan verder bent!
3. Een traditionele vergadering is een potentiële promotie-poch-plek.
Nou probeert de traditionele vergadering echt wel efficiënt te zijn. Middels agendapunten. 'Hier alleen gaan we het over hebben en enkel hier moeten we een besluit over nemen'. Maar helaas; in elke vergadering zit wel iemand die de vergadering als dé gelegenheid ziet zijn kennis en kunde tentoon te stellen en daarmee een betere indruk te maken op zijn leidinggevende. Uiteenzettingen over luttele feitjes, langdurige beschrijvingen over zijn gedane werk, oneindig veel vragen stellen om zijn interesse en kennis te tonen.. Bleurgh. Inefficiënt, duurt lang, levert niets op en is vooral enorm irritant!
Gelukkig is er een oplossing voor.
Scrum!
Ga nou niet Googlen op Scrum, want dan vindt je vooral informatie over dure softwareprogramma's. Ik stel voor: geef je eigen praktische uitwerking aan de basisdefinitie van scrum. Die luidt:
Werken in teams in korte sprints.
Sprints? Ja, de term 'scrum' komt officieel uit de rugbysport. :)
Hoe doe je dat dan? Transparant en snel werken: Korte, staande vergaderingen, elke maandagochtend. Waar mee bezig? Met wie? Hoe ver? Hulp nodig? Ga zo door.
Zo creëer je de juiste teams, met daarin de juiste kennis en expertise, deel je op snelle en efficiënte wijze je projecten en kun je snel verder.
Kortom; geen vergaderingen meer met speciaal daarvoor gekochte luxe koeken, gelamineerde blaadjes met daarop de agendapunten, extern bestelde lunches, speciaal aangetrokken drie-delig-vergader-pak, etc.
Gewoon efficiënt vergaderen en werken, mensen.
Zo moeilijk is dat niet ;)
Zie www.tekstyl.nl
Waarschijnlijk roept die term - 'vergaderen met andere mensen' - een traditioneel beeld bij je op: mensen aan een rechthoekige of ovale tafel die een bepaalde tijd, het liefst volgens vooropgestelde agendapunten, allerlei zaken doorspreken. Maar tegenwoordig moet dat anders kunnen. Ik zie namelijk (en met mij gelukkig vele anderen) een hoop nadelen aan deze traditionele vorm.
Bij de verschillende bedrijven waar ik heb gewerkt heb ik veel, heel veel deel uitgemaakt van vergaderingen. En bij elk bedrijf liep ik tegen dezelfde ergernissen aan:
1. Een traditionele vergadering duurt te lang.
Er wordt al snel 1 à 2 uur voor uitgetrokken. Daarnaast mag een vergadering altijd uitlopen 'want belangrijk'. Al snel zit je de helft van je dag te praten, te beraadslagen, te discussiëren, te kletsen, te compileren, te ouwehoeren (geef het beestje maar een naam), terwijl je veel nuttiger werk had kunnen doen! Je andere werk moet later nog gedaan worden, in een veel kortere tijd, wat kan resulteren in afgeraffeld werk of zelfs een burn-out.. Daarom: zorg dat een vergadering kort duurt!
2. Een traditionele vergadering is inefficiënt.
In het verlengde van dat een vergadering vaak te lang duurt, komt het feit dat een traditionele vergadering inefficiënt is. Omdat er lang vergaderd mag worden, voelt niemand de drang op snelle en effectieve wijze keuzes te maken, plannen te stellen en besluiten te nemen. Het gevolg: iedereen doet overal zijn plasje over, voor- en nadelen worden heen en weer gegooid, agendapunten worden doorgeschoven naar de volgende vergadering. En dan weer. En dan weer. Tot je uiteindelijk elke week minstens 2 uur kwijt bent aan vergaderen maar geen besluit, actie of plan verder bent!
3. Een traditionele vergadering is een potentiële promotie-poch-plek.
Nou probeert de traditionele vergadering echt wel efficiënt te zijn. Middels agendapunten. 'Hier alleen gaan we het over hebben en enkel hier moeten we een besluit over nemen'. Maar helaas; in elke vergadering zit wel iemand die de vergadering als dé gelegenheid ziet zijn kennis en kunde tentoon te stellen en daarmee een betere indruk te maken op zijn leidinggevende. Uiteenzettingen over luttele feitjes, langdurige beschrijvingen over zijn gedane werk, oneindig veel vragen stellen om zijn interesse en kennis te tonen.. Bleurgh. Inefficiënt, duurt lang, levert niets op en is vooral enorm irritant!
Gelukkig is er een oplossing voor.
Scrum!
Ga nou niet Googlen op Scrum, want dan vindt je vooral informatie over dure softwareprogramma's. Ik stel voor: geef je eigen praktische uitwerking aan de basisdefinitie van scrum. Die luidt:
Werken in teams in korte sprints.
Sprints? Ja, de term 'scrum' komt officieel uit de rugbysport. :)
Hoe doe je dat dan? Transparant en snel werken: Korte, staande vergaderingen, elke maandagochtend. Waar mee bezig? Met wie? Hoe ver? Hulp nodig? Ga zo door.
Zo creëer je de juiste teams, met daarin de juiste kennis en expertise, deel je op snelle en efficiënte wijze je projecten en kun je snel verder.
Kortom; geen vergaderingen meer met speciaal daarvoor gekochte luxe koeken, gelamineerde blaadjes met daarop de agendapunten, extern bestelde lunches, speciaal aangetrokken drie-delig-vergader-pak, etc.
Gewoon efficiënt vergaderen en werken, mensen.
Zo moeilijk is dat niet ;)
Zie www.tekstyl.nl
woensdag 7 oktober 2015
Etiquette in real life
Nou heb ik al aandacht geschonken aan tips, of eerder, 'zakelijke etiquette', voor Twitter, een blog en een bedrijfswebsite, maar het is natuurlijk ook nog steeds van groot belang je goed te gedragen in het real life sociale verkeer. In andere woorden: hoe ga je met je collega's om? Hierbij dus enkele punten die mijns inziens niet vergeten zouden mogen worden in een zakelijke omgeving.
1. Voel je nooit ergens 'te goed voor'.
Ik heb, in deze tijd van flexibele, tijdelijke banen, al bij en voor verschillende organisaties mogen werken. Maar ondanks dat we nu in die flexibele periode leven en werken, zie ik helaas overal nog uiterst conservatieve, ouderwetse medewerkers. Ik heb het over de über-hiërarchische mensen.
De 'Ik haal geen koffie voor anderen'-collega.
De 'Lieverd, wil jij dit even voor me uitprinten'-werknemers, die exact dezelfde functie als jij hebben.
De 'Wil jij dat taakje oppakken? Ik heb belangrijkere dingen te doen'-ambtgenoot.
De 'Ik wil mijn eigen kantoortje, dat even groot is als de kamertjes waar jullie met z'n vijven in zitten'-confrère.
De 'Ik wil geen standaard smartphone'tje van kantoor, ik wil graag de nieuwe iPhone'-vakgenoot.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zo'n mensen irriteren. Dus wees vooral zelf niet zo. Niemand wil zo'n medewerker onder of naast zich en niemand wil voor zo iemand werken. Dus doe dat dan ook vooral niet.
2. Blijf jezelf.
Zoals bij punt 1 al gemeld; de zakelijke wereld is wat flexibeler en vrijer geworden. We werken met tijdelijke krachten, we freelancen in het rond, men wil zich steeds verder ontwikkelen, etc. Nou zou je denken dat het er in deze vrije werkwereld om gaat wat je kan. En niet meer om of je past in het perfecte zakelijke plaatje van bedrijf X. En dan bedoel ik niet passen qua kennis en kunde, nee, ik bedoel echt heel knullig 'in het plaatje passen'.
'Wij zijn jasje-dasje, dus jij moet jasje-dasje'.
'Hier kleedt iedereen zich enorm creatief en dat wordt eigenlijk wel heel erg gewaardeerd...'.
'Ben jij van plan altijd zo gekleed naar werk te gaan? Ok, jij draagt niet standaard een mantelpakje dus..'
En zo meer.
Ja, dit staat zo heel raar, maar echt waar, het komt voor. Ik spreek uit ervaring. En nee, ik draag geen mini-rokjes met naveltruitjes, geen tuinbroeken met plastic laarzen eronder en geen washed spijkerbroeken met Mickey Mouse-shirts erboven (niet naar werk in ieder geval..).
Mijn advies; mocht men tijdens een sollicitatiegesprek aangeven dat van jou verwacht wordt een apepakkie aan te trekken als je daar aangenomen wordt: weiger dan meteen die functie. Blijf vooral lekker jezelf. Want als je op werk een rol gaat spelen, is dat uiteindelijk nadelig terug te zien in je werk.
3. Houd afstand.
De laatste alweer voor vandaag: Collega's zijn geen vrienden. Hartstikke leuk als dat in een exceptioneel geval wél zo is, maar over het algemeen 'moet je er maar het beste van maken met z'n allen'. Probeer dan ook niet 'koste wat het kost' vrienden te maken. Tuurlijk, de sociaal gewenste gesprekjes bij het koffie-automaat zijn aardig, de vrijdagmiddagborrels zijn een leuke gelegenheid weer even te koetjes-en-kalfjes-kletsen met de mens achter de collega en vergeet ook zeker niet de bedrijfsfeestjes, waar je echt wel iets meer van jezelf mag laten zien dan normaal op kantoor. Maar hou het (in de meeste gevallen) dan ook daarbij. Ga niet meteen een knutselclubje buiten werk oprichten. Drie keer per week samen sporten met je collega is misschien iets te veel van het goede. En spreek vooral ook nooit zomaar uit dat je 'naast een collega ook een beste vriend(in) hebt gevonden'!
Zulke dingen kunnen afschrikken of je komt wellicht iets te dicht bij elkaar. Mocht er dan in dat knutselclubje wat gigantisch mis gaan tussen jullie; je kan niet volledig breken met die 'vriend(in)', want je ziet elkaar tóch wel weer, op werk! En met lood in je schoenen naar werk gaan vanwege die scheve vriendschapsrelatie met je collega.. Nee, daar wordt niemand gelukkig van.
Kortom, goed werk leveren in een bedrijf met meerdere medewerkers vraagt het nodige van je. Je bent, in meer of mindere mate, afhankelijk van de aanwezigheid van je collega's. Hopelijk helpen bovenstaande tips je om je zowel sociaal te gedragen als jezelf staande te houden op je werk. Zoek die balans en geniet vervolgens van je werk en je collega's. Je zult zien; zij genieten dan ook meer van jou! :)
Zie www.tekstyl.nl
1. Voel je nooit ergens 'te goed voor'.
Ik heb, in deze tijd van flexibele, tijdelijke banen, al bij en voor verschillende organisaties mogen werken. Maar ondanks dat we nu in die flexibele periode leven en werken, zie ik helaas overal nog uiterst conservatieve, ouderwetse medewerkers. Ik heb het over de über-hiërarchische mensen.
De 'Ik haal geen koffie voor anderen'-collega.
De 'Lieverd, wil jij dit even voor me uitprinten'-werknemers, die exact dezelfde functie als jij hebben.
De 'Wil jij dat taakje oppakken? Ik heb belangrijkere dingen te doen'-ambtgenoot.
De 'Ik wil mijn eigen kantoortje, dat even groot is als de kamertjes waar jullie met z'n vijven in zitten'-confrère.
De 'Ik wil geen standaard smartphone'tje van kantoor, ik wil graag de nieuwe iPhone'-vakgenoot.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zo'n mensen irriteren. Dus wees vooral zelf niet zo. Niemand wil zo'n medewerker onder of naast zich en niemand wil voor zo iemand werken. Dus doe dat dan ook vooral niet.
2. Blijf jezelf.
Zoals bij punt 1 al gemeld; de zakelijke wereld is wat flexibeler en vrijer geworden. We werken met tijdelijke krachten, we freelancen in het rond, men wil zich steeds verder ontwikkelen, etc. Nou zou je denken dat het er in deze vrije werkwereld om gaat wat je kan. En niet meer om of je past in het perfecte zakelijke plaatje van bedrijf X. En dan bedoel ik niet passen qua kennis en kunde, nee, ik bedoel echt heel knullig 'in het plaatje passen'.
'Wij zijn jasje-dasje, dus jij moet jasje-dasje'.
'Hier kleedt iedereen zich enorm creatief en dat wordt eigenlijk wel heel erg gewaardeerd...'.
'Ben jij van plan altijd zo gekleed naar werk te gaan? Ok, jij draagt niet standaard een mantelpakje dus..'
En zo meer.
Ja, dit staat zo heel raar, maar echt waar, het komt voor. Ik spreek uit ervaring. En nee, ik draag geen mini-rokjes met naveltruitjes, geen tuinbroeken met plastic laarzen eronder en geen washed spijkerbroeken met Mickey Mouse-shirts erboven (niet naar werk in ieder geval..).
Mijn advies; mocht men tijdens een sollicitatiegesprek aangeven dat van jou verwacht wordt een apepakkie aan te trekken als je daar aangenomen wordt: weiger dan meteen die functie. Blijf vooral lekker jezelf. Want als je op werk een rol gaat spelen, is dat uiteindelijk nadelig terug te zien in je werk.
3. Houd afstand.
De laatste alweer voor vandaag: Collega's zijn geen vrienden. Hartstikke leuk als dat in een exceptioneel geval wél zo is, maar over het algemeen 'moet je er maar het beste van maken met z'n allen'. Probeer dan ook niet 'koste wat het kost' vrienden te maken. Tuurlijk, de sociaal gewenste gesprekjes bij het koffie-automaat zijn aardig, de vrijdagmiddagborrels zijn een leuke gelegenheid weer even te koetjes-en-kalfjes-kletsen met de mens achter de collega en vergeet ook zeker niet de bedrijfsfeestjes, waar je echt wel iets meer van jezelf mag laten zien dan normaal op kantoor. Maar hou het (in de meeste gevallen) dan ook daarbij. Ga niet meteen een knutselclubje buiten werk oprichten. Drie keer per week samen sporten met je collega is misschien iets te veel van het goede. En spreek vooral ook nooit zomaar uit dat je 'naast een collega ook een beste vriend(in) hebt gevonden'!
Zulke dingen kunnen afschrikken of je komt wellicht iets te dicht bij elkaar. Mocht er dan in dat knutselclubje wat gigantisch mis gaan tussen jullie; je kan niet volledig breken met die 'vriend(in)', want je ziet elkaar tóch wel weer, op werk! En met lood in je schoenen naar werk gaan vanwege die scheve vriendschapsrelatie met je collega.. Nee, daar wordt niemand gelukkig van.
Kortom, goed werk leveren in een bedrijf met meerdere medewerkers vraagt het nodige van je. Je bent, in meer of mindere mate, afhankelijk van de aanwezigheid van je collega's. Hopelijk helpen bovenstaande tips je om je zowel sociaal te gedragen als jezelf staande te houden op je werk. Zoek die balans en geniet vervolgens van je werk en je collega's. Je zult zien; zij genieten dan ook meer van jou! :)
Zie www.tekstyl.nl
donderdag 1 oktober 2015
Afscheid nemen van een product
Kun je emotioneel verbonden raken aan een product?
Tegenwoordig lijkt het er wel op. Ik zie in de stad (wat zeg ik; ook op feestjes, in restaurants, in het (openbaar) vervoer, etc.) velen voortdurend naar hun telefoon staren. Ze praten er eigenlijk amper tegen, er naar luisteren gebeurt al helemaal weinig, maar er naar kijken en een beetje op tikken, dat des te meer.
Nou kan ik me gelukkig prijzen dat ik niet zo'n relatie heb met mijn telefoon, maar ik was wel emotioneel verbonden aan een ander product, namelijk, mijn wok.
Nu hoor ik je denken: een wok?! Maar laat ik het je uitleggen.
Ik kocht mijn wok nog voordat ik op kamers ging. Ik woonde nog gewoon 'bij pap en mam' (ik vind 'in mijn ouderlijk huis' altijd zo zakelijk klinken) en kwam bij de Kruidvat mijn wok tegen. Voor slechts € 7,50 of zo. Het was al wel de euro-periode, maar het was echt heel lang geleden. Ik zeg tien jaar.
Vervolgens trok ik bij mijn toenmalige vriend in. Omdat ik zelf nog niet op kamers had gewoond, had ik weinig aan 'uitzet', behalve mijn wok dus.
Oooh, wat waren wij gelukkig met mijn wok! Hij deed zijn werk voortreffelijk! Nou bestond zijn werk dan ook voornamelijk uit simpele roerbakschoteltjes, Chicken Tonight, inhoud voor tortillawraps en pastasauzen met gehakt, maar dan nog; snel klaar, niet aangekoekt, goed gaar, lekker op temperatuur..
Ik begon te houden van mijn wok. :)
Maar goed, de relatie liep stuk. Niet die tussen mij en mijn wok, nee zeg. Nee, die met die ex-vriend.
Ik vertrok uit zijn huis en ging tijdelijk weer bij pap en mam wonen. Dat vertrek was nog even lastig, want ik nam natuurlijk mijn wok mee! Dat leek ex-vriend niet te waarderen.. Dikke discussie over 'mijn huis-mijn keuken-dus mijn wok' versus 'wie-heeft-hem-gekocht-dan?!'...
Maar uiteindelijk bleef mijn wok van mij. :)
Bij pap en mam had ik hem even verwaarloosd, want zij gebruikten natuurlijk hun eigen keukenraad! Maar deze verwaarlozing duurde gelukkig niet zo heel lang, want toen vond ik een eigen appartementje/kamer in Nijmegen. Ja, ook daar deed mijn wok het prima. Al werd zijn werk er niet veel spannender op; ik kon altijd op hem rekenen.
Na een klein jaar op mezelf gewoond te hebben, trok ik in bij vriendjelief. Met mijn wok in de koffer uiteraard! 'Oh nee, die kan wel weg, want ik heb een heel goed modern duur ding!', aldus vriendjelief.
Ach, hoe naïef hij toen nog was.. :) Modern duur ding koekte aan en ging de deur uit; mijn wok nam zijn plaats in en creëerde de meest smakelijke gerechten! En hij promoveerde! Geen Chicken Tonights meer, maar innovatieve, creatieve versnaperingen met vers gesneden groentes en kruiden en zo! En wij waren gelukkig.
Maar toen gebeurde het.
Ik had wel eens gelezen over een folietje voor in je pan. Leg dat folietje erin en je hoeft geen boter of olie te gebruiken. En daar zou je van afvallen. Nou, leg zo'n folietje vooral niet in een wok, weet ik nu..
Tussen het folietje en de bodem van mijn wok kwam een warme lucht gevangen te zitten, waardoor mijn wok het te benauwd kreeg. Hij bladderde af aan de binnenkant en ging heel erg stinken.
Ik probeerde er nog wat in te bakken, maar dat koekte aan en smaakte niet meer...
Mijn wok was niet meer.
Eén ding is wel waar; van zo'n folietje val je zeker af. Ik heb van verdriet al 2 dagen niet gegeten. :'(
Maaaaar laten we mijn wok positief herinneren: hij heeft 10 mooie en vooral lekkere jaren gehad.
En zo'n emotie zie ik men met zijn telefoon nog niet hebben! ;)
Tegenwoordig lijkt het er wel op. Ik zie in de stad (wat zeg ik; ook op feestjes, in restaurants, in het (openbaar) vervoer, etc.) velen voortdurend naar hun telefoon staren. Ze praten er eigenlijk amper tegen, er naar luisteren gebeurt al helemaal weinig, maar er naar kijken en een beetje op tikken, dat des te meer.
Nou kan ik me gelukkig prijzen dat ik niet zo'n relatie heb met mijn telefoon, maar ik was wel emotioneel verbonden aan een ander product, namelijk, mijn wok.
Nu hoor ik je denken: een wok?! Maar laat ik het je uitleggen.
Ik kocht mijn wok nog voordat ik op kamers ging. Ik woonde nog gewoon 'bij pap en mam' (ik vind 'in mijn ouderlijk huis' altijd zo zakelijk klinken) en kwam bij de Kruidvat mijn wok tegen. Voor slechts € 7,50 of zo. Het was al wel de euro-periode, maar het was echt heel lang geleden. Ik zeg tien jaar.
Vervolgens trok ik bij mijn toenmalige vriend in. Omdat ik zelf nog niet op kamers had gewoond, had ik weinig aan 'uitzet', behalve mijn wok dus.
Oooh, wat waren wij gelukkig met mijn wok! Hij deed zijn werk voortreffelijk! Nou bestond zijn werk dan ook voornamelijk uit simpele roerbakschoteltjes, Chicken Tonight, inhoud voor tortillawraps en pastasauzen met gehakt, maar dan nog; snel klaar, niet aangekoekt, goed gaar, lekker op temperatuur..
Ik begon te houden van mijn wok. :)
Maar goed, de relatie liep stuk. Niet die tussen mij en mijn wok, nee zeg. Nee, die met die ex-vriend.
Ik vertrok uit zijn huis en ging tijdelijk weer bij pap en mam wonen. Dat vertrek was nog even lastig, want ik nam natuurlijk mijn wok mee! Dat leek ex-vriend niet te waarderen.. Dikke discussie over 'mijn huis-mijn keuken-dus mijn wok' versus 'wie-heeft-hem-gekocht-dan?!'...
Maar uiteindelijk bleef mijn wok van mij. :)
Bij pap en mam had ik hem even verwaarloosd, want zij gebruikten natuurlijk hun eigen keukenraad! Maar deze verwaarlozing duurde gelukkig niet zo heel lang, want toen vond ik een eigen appartementje/kamer in Nijmegen. Ja, ook daar deed mijn wok het prima. Al werd zijn werk er niet veel spannender op; ik kon altijd op hem rekenen.
Na een klein jaar op mezelf gewoond te hebben, trok ik in bij vriendjelief. Met mijn wok in de koffer uiteraard! 'Oh nee, die kan wel weg, want ik heb een heel goed modern duur ding!', aldus vriendjelief.
Ach, hoe naïef hij toen nog was.. :) Modern duur ding koekte aan en ging de deur uit; mijn wok nam zijn plaats in en creëerde de meest smakelijke gerechten! En hij promoveerde! Geen Chicken Tonights meer, maar innovatieve, creatieve versnaperingen met vers gesneden groentes en kruiden en zo! En wij waren gelukkig.
Maar toen gebeurde het.
Ik had wel eens gelezen over een folietje voor in je pan. Leg dat folietje erin en je hoeft geen boter of olie te gebruiken. En daar zou je van afvallen. Nou, leg zo'n folietje vooral niet in een wok, weet ik nu..
Tussen het folietje en de bodem van mijn wok kwam een warme lucht gevangen te zitten, waardoor mijn wok het te benauwd kreeg. Hij bladderde af aan de binnenkant en ging heel erg stinken.
Ik probeerde er nog wat in te bakken, maar dat koekte aan en smaakte niet meer...
Mijn wok was niet meer.
Eén ding is wel waar; van zo'n folietje val je zeker af. Ik heb van verdriet al 2 dagen niet gegeten. :'(
Maaaaar laten we mijn wok positief herinneren: hij heeft 10 mooie en vooral lekkere jaren gehad.
En zo'n emotie zie ik men met zijn telefoon nog niet hebben! ;)
dinsdag 29 september 2015
Een blog voor je lezers
Als vervolg op mijn blog over tips (lees: etiquette) voor Twitter (zie blog hieronder), wil ik het nu graag hebben over hoe je nou eigenlijk een goed blog schrijft. Want ook wat blogs betreft, vind ik op internet vooral tips over zakelijke blogs. Over het weergeven van tips in je blog met bulletpoints, over dat je je product of dienst minstens X keer per zoveel aantal woorden moet noemen, etcetera. Kortom; tips over hoe je het beste een zakelijk blog schrijft. Maar, newsflash: er zijn ook veel blogschrijvers én -lezers die helemaal geen zakelijk blog willen! Hierbij dus wat tips voor een lekker leesbaar, persoonlijk blog.
1. Maak het niet té persoonlijk
Deze kop klinkt misschien meteen tegenstrijdig, maar veel persoonlijke (niet zakelijke) blogs slaan helaas ietwat door. Ik heb het over de blogs in vrouwenbladen als Libelle en Vriendin. Want wat maakt een blog een goed blog? Als men iets met de inhoud kan. Als men erover na gaat denken. Als de tekst de lezer raakt. Of misschien zelfs als de lezer een ander standpunt in wilt nemen naar aanleiding van jouw blog. Maar niet als je als lezer een uitgebreide beschrijving leest van bijvoorbeeld een boodschapje doen..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee hoor, bij de kassa moest ik het volle bedrag betalen! Ruzie ruzie ruzie. Gelukkig toch de korting uiteindelijk gekregen. Victory!'
Dat werk.
2. Maak het makkelijk leesbaar
Nu klinkt deze kop juist weer als een open deur, maar dit wordt helaas te vaak vergeten. Een blog moet behapbaar zijn. Kort en helder. Leuk en makkelijk. Maar veel schrijvers, met onze overvolle hoofden doorspekt met informatie en inspiratie, gaan onbewust tóch te diep. Ze beginnen bij één onderwerp, maar zien dan zelf een leuk bruggetje, dus hup, die brug wordt gebouwd, waarna ze via een olifantenpaadje weer een uitstapje maken naar een nieuwsfeitje en het blog vervolgens plotseling eindigen met een zware moraal..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Mijn oma maakte vroeger altijd zo'n zachte kleding. Dat had ze geleerd van een eerste generatie asielzoeker toentertijd. Dat wordt wat trouwens, met al die vluchtelingen uit Syrië. Maar vergeet vooral niet dat een betere wereld begint bij jezelf.'
Wait, what?
3. Het geschreven woord is níet altijd waar
Zoals ik al vaker heb vermeld het is hartstikke goed als je vertrouwen hebt in je eigen visie en je eigen woorden. Maar pas op. Want een kenmerk van een blog is juist dat het een mening is. Meer niet. Geen wetenschappelijk artikel. Geen knoerharde waarheid. Geen vaststaand feit. Het is juist een beschrijving, waar je als lezer wel of niet iets mee kan doen. Schrijf dus ook op die manier. Ga jouw blogs niet verkopen als de waarheid en niets dan de waarheid..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee, ik kocht hem niet. Want let op, ik deel dit feit graag met jullie: wasverzachter is gif! Echt waar! Stop nu dus met wasverzachter gebruiken! Heb je nog wat in huis staan? Gooi het weg! Nu! Wel doen hoor! Bedankt.'
Euhm.. ok?
Kortom, een gewoon, gezellig, makkelijk leesbaar én goed blog is nog niet zo makkelijk geschreven. Maar belangrijk zijn ze zeker.
Schrijf je alleen zakelijke blogs? Probeer dan eens een uitstapje te maken.
Schrijf je al persoonlijke blogs? Kijk dan even of je bovenstaande tips kunt gebruiken.
Veel succes!
www.tekstyl.nl
1. Maak het niet té persoonlijk
Deze kop klinkt misschien meteen tegenstrijdig, maar veel persoonlijke (niet zakelijke) blogs slaan helaas ietwat door. Ik heb het over de blogs in vrouwenbladen als Libelle en Vriendin. Want wat maakt een blog een goed blog? Als men iets met de inhoud kan. Als men erover na gaat denken. Als de tekst de lezer raakt. Of misschien zelfs als de lezer een ander standpunt in wilt nemen naar aanleiding van jouw blog. Maar niet als je als lezer een uitgebreide beschrijving leest van bijvoorbeeld een boodschapje doen..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee hoor, bij de kassa moest ik het volle bedrag betalen! Ruzie ruzie ruzie. Gelukkig toch de korting uiteindelijk gekregen. Victory!'
Dat werk.
2. Maak het makkelijk leesbaar
Nu klinkt deze kop juist weer als een open deur, maar dit wordt helaas te vaak vergeten. Een blog moet behapbaar zijn. Kort en helder. Leuk en makkelijk. Maar veel schrijvers, met onze overvolle hoofden doorspekt met informatie en inspiratie, gaan onbewust tóch te diep. Ze beginnen bij één onderwerp, maar zien dan zelf een leuk bruggetje, dus hup, die brug wordt gebouwd, waarna ze via een olifantenpaadje weer een uitstapje maken naar een nieuwsfeitje en het blog vervolgens plotseling eindigen met een zware moraal..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Mijn oma maakte vroeger altijd zo'n zachte kleding. Dat had ze geleerd van een eerste generatie asielzoeker toentertijd. Dat wordt wat trouwens, met al die vluchtelingen uit Syrië. Maar vergeet vooral niet dat een betere wereld begint bij jezelf.'
Wait, what?
3. Het geschreven woord is níet altijd waar
Zoals ik al vaker heb vermeld het is hartstikke goed als je vertrouwen hebt in je eigen visie en je eigen woorden. Maar pas op. Want een kenmerk van een blog is juist dat het een mening is. Meer niet. Geen wetenschappelijk artikel. Geen knoerharde waarheid. Geen vaststaand feit. Het is juist een beschrijving, waar je als lezer wel of niet iets mee kan doen. Schrijf dus ook op die manier. Ga jouw blogs niet verkopen als de waarheid en niets dan de waarheid..
'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee, ik kocht hem niet. Want let op, ik deel dit feit graag met jullie: wasverzachter is gif! Echt waar! Stop nu dus met wasverzachter gebruiken! Heb je nog wat in huis staan? Gooi het weg! Nu! Wel doen hoor! Bedankt.'
Euhm.. ok?
Kortom, een gewoon, gezellig, makkelijk leesbaar én goed blog is nog niet zo makkelijk geschreven. Maar belangrijk zijn ze zeker.
Schrijf je alleen zakelijke blogs? Probeer dan eens een uitstapje te maken.
Schrijf je al persoonlijke blogs? Kijk dan even of je bovenstaande tips kunt gebruiken.
Veel succes!
www.tekstyl.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)