Eerlijkheid

We zijn allemaal opgevoed (tenminste, daar ga ik van uit) met het idee dat je eerlijk moet zijn. Liegen mag niet. Of het nou gaat omdat je 'echt niet!' dat koekje uit de koekjestrommel hebt gebietst of dat je die ene avond 'echt niet!' even met een ander hebt staan vozen; liegen mag gewoon niet. In grote en kleine gevallen. 
Maar wees gerust, dit wordt geen moralistisch blog. Valt dat weer mee :)
 
Want ondanks dat we allemaal heel goed weten dat we gewoon eerlijk tegen elkaar moeten zijn, is dat in werkelijkheid soms nog verdomde lastig. Of je nou de beste vrienden van elkaar bent of onbekenden. 
Maar gelukkig, echt glashard liegen komt in mijn omgeving gelukkig weinig voor. Jaa, dat betekent dus ook dat het soms tóch nog gebeurt en ja, ik heb dat dan ook door, lieve mensen! Maar gelukkig gaat dat dan (meestal) niet om levens- of vriendschapsbedreigende zaken. 
 
Nee, echt liegen, dat doen we niet. Maar echt helemaal eerlijk zijn we ook niet..

Hoe dat zit?
Wij mensen verbloemen graag. Wij romantiseren. Wij leuken-dingen-op.
En dan vooral in ons eigen belang, zodat we er beter uitkomen.
 
Ik kwam hierachter door met verschillende groepen het onderwerp 'televisieprogramma's' aan te spreken.

Geen zwaar onderwerp dus. Niks moralistisch aan. 
Maar op de één of andere manier vertelt men nooit direct de waarheid over wat hij kijkt op televisie. Ik misschien ook niet!
 
Nee, men vertelt eerst wat hij dat denkt dat de ander wil horen:
"Oh, ik kijk amper tv. Al die domme programma's met nog dommere mensen erin.. Alleen maar onzin! Bah."
 
Dan wordt dat lichtelijk bijgesteld, om juist een beetje intellectueel over te komen:
"Ja, het nieuws, dat kijk ik dan wel. En Zembla. En soms Kassa en Keuringsdienst van Waarden."
 
Maar als men dan merkt dat de rest stiekem toch ook naar de beeldbuis kijkt, laat men wat meer los:
"En sommige gasten bij De Wereld Draait Door of dat programma van Humberto Tan, dat interesseert me ook nog wel."
 
En dan is de poort open. 'Ah, er wordt dus ook naar de commerciële omroep gekeken!'
"Jaaa, heb je dat toen gezien met die acteur? Wat een vreselijke vent hè! En ik vond hem toen in Divorce nog wel zo leuk!"
 
Er valt even een stilte: 'Ah, de serietjes worden dus ook gretig gevolgd.'
Vervolgens vallen er een hoop "Jaaa, en toen dat blablabla" en worden er een hoop quotes genoemd en personages nagedaan uit diverse series, van Boer Zoekt Vrouw tot Say Yes to the Dress en van Gooische Vrouwen tot The Big Bang Theory. Het verbloemde gesprek is veranderd in een (h)eerlijk spel van herkenning!
 
Dus: foei! Waarom eerst dat verbloemen en intellectueel proberen te doen?
Nou, eerlijk is eerlijk: ik vind het helemaal niet erg dat men (ja, ook ik) dat doet. Want communicatief gezien is het juist heel goed! Er gróeit namelijk op deze manier een gesprek, een spel. 
Als men vraagt wat je kijkt op tv en je gooit er metéén wat hippe quotes, gebeurtenissen en personages van 'makkelijk kijkvermaak' uit, dan is de spanning weg. Er valt niks meer te ontdekken. Weg gesprek. Weg spel.
 
Dus ok, een beetje verbloemen mag, maar doe aan het eind van zo'n gesprek dan ook echt alles uit de doeken. 
Ook als je stiekem soms naar MAX Geheugentrainer of Mickey Mouse Clubhuis kijkt. Want blijven ontkennen dat we daar soms ook van genieten, tja, dat is toch echt liegen!
Leve de eerlijkheid!