Gister was het zo ver; storing op werk. Vanaf een uur of 14.00 tot 16.30 hadden we geen toegang tot internet, de telefoons deden het 't eerste uur niet, en we zaten zelfs een ruime tijd in het pikkedonker. Jawel; ook de lampen hadden het begeven.
Ondanks dat het natuurlijk niet de bedoeling was dat we nu even niet konden werken (want dat is dan gewoonweg het geval; alles gaat tegenwoordig digitaal, dus zonder internet of telefoon valt er gewoonweg niet te werken!) ontstond er een verrassend sociaal schouwspel. Als het ware een experiment.
In plaats van te verzuchten dat ik nou niet verder kon werken besloot ik dus maar te gaan genieten van alles wat er nu om me heen gebeurde. En ja, het was een prachtig gezicht.
Mensen zochten elkaar op, pakten er lekker een kopje koffie bij en gingen praten. En niet gewoon de standaard kantoorpraatjes, nee, de gesprekken werden persoonlijker en gevoeliger. Nou denk ik zelf dat dat ook een beetje kwam omdat de helft van de lampen uit was gevallen en er daardoor al snel een intiem sfeertje ontstond, maar toch; een 'crisis'-situatie als het hebben van geen internet maakt iets los in mensen.
Natuurlijk voelden we ons allemaal in het begin erg onthand en bezorgd. Was het werk dat ik zojuist had gedaan wel goed opgeslagen? Hoe lang gaat dit duren? Ik móet vandaag nog wat kortsluiten met een leverancier; gaat dat nog lukken? Laatstgenoemde opmerking viel overigens niet heel goed, omdat het woord 'kortsluiten' nou niet bepaald adequaat was.. De storing was namelijk ontstaan vanwege meerdere kortsluitingen, die elk afzonderlijk (lees: ging veel tijd kosten) weer heropgestart/aangesloten (weet ik hoe dat werkt..) moesten worden.. Ja, de zorgen zaten er goed in!
Maar toch ontstaat er dan op een gegeven moment zo'n natuurlijke overgave; we leggen ons er bij neer. We gaan niet steeds proberen in te loggen op internet, nee, we gaan proberen elkaar wat beter te leren kennen. Prachtig!
Maar aan elk feestje komt een eind. In dit geval met het bericht 'Alles doet het weer!'. En dan komt dat moment dat je je inmiddels lege kopje koffie weer op moet pakken, naar je eigen werkplek terugwandelt en het gewone werk weer op gaat pakken. Weg gesprek. Weg intimiteit. Weg magie.
Iedereen gaat na verloop van tijd weer naar huis en je groet elkaar weer met de standaard groet 'Fijne avond'.
Maar toch, eventjes, heel eventjes, was het standaard werkleven doorbroken. En soms mag dat best even :)
Hup, de blog is uit; aan het werk nu jij! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten