Eerlijkheidshalf blog

Al vroeg leren wij allemaal om eerlijk te zijn. Dat begint met relatief onschuldige vragen als 'Heb jij een koekje uit de koekjestrommel gepakt...?!'.
Die beantwoorden we dan volovertuigd met 'Nee hoor...', terwijl we met grote moeite onze puppy-ogen opzetten.

Later wordt onze eerlijkheid op de proef gesteld met vragen als 'Ben jij na dat schoolfeestje wel direct naar huis gefietst...?!' of 'Heb jij op die verjaardag echt niet aan de alcohol gezeten...?!' en 'Dus jullie hebben alleen maar elkaars handjes vastgehouden en gekust...?!'.

En jaar na jaar lukt het ons (ons mensen, ons vrouwen, ons creatieve geesten?) om altijd maar weer die puppy-ogen tevoorschijn te halen en volmondig 'eerlijk' te zijn.. Maar ja, dit zijn dan ook geen heel ernstige punten. Ok, dan is er een koekje minder, ok, dan ben je nog even elders een drankje gaan doen, ok, er zijn echt wel wat flessen bier en wijn doorheen gegaan en ok, die relatie tussen jou en je vriendje is wat minder onschuldig dan je ouders gehoopt hadden. Maar dat de waarheid op deze punten een beetje verdraaid wordt, is geen heel groot probleem, dunkt mij. Dat zal iedereen (ieder mens, iedere vrouw, iedere creatieve geest?) moeten beamen.

Maar dan zijn er, als je eenmaal volwassen bent, van die vragen, waar je met geen mogelijkheid, of zonder naar onderbuikgevoel, puppy-ogen bij op kunt zetten.
Ik heb het over de doodsimpele vraag 'Hoe gaat het met je?'.

Want laten we eerlijk wezen; uit gemak beantwoorden we die vraag vrijwel altijd met 'Goed', maar geheel eerlijk is dat volgens mij niet altijd..
Maar je weet stiekem ook wel dat de ander helemaal niet zit te wachten op een minder blij antwoord: dat kost meer tijd, want dan moet/gaat/wil de ander doorvragen. De ander kan door jouw antwoord óók in een minder blije bui raken, en dat wil je al helemaal niet. En je geeft tot slot een persoonlijk stukje van jezelf bloot, en als een lukraak iemand vraagt hoe het met je gaat, voel je je niet altijd op je gemak toe te geven dat je je vandaag eventjes wat minder voelt. Zou leuk zijn; een vage collega vraagt hoe het met je gaat en jij stort je levensproblemen bij hem of haar uit..
Niet doen dus.

In Amerika hebben ze hier slim op bedacht dat de vraag 'How are you?' vaak gewoonweg niets betekent. De vraag wordt gesteld, de vraag wordt altijd beantwoord met 'Goed' en niemand die eigenlijk echt geluisterd heeft naar het antwoord. Maar dat is weer een ander verhaal.

Waarom ik hier over na ben gaan denken is omdat een collega mij laatst vroeg hoe het met me ging. Het ging goed dus ik beantwoorde ook simpel met 'Goed'. Maar dat was blijkbaar niet voldoende, want ze vroeg vervolgens 'Waaróm gaat het goed?'.

En hoe stom het ook mag klinken, mijn eerste gedachte was 'Help'. Want nu moest ik opeens een verklaring neer gaan leggen waarom het goed met me gaat. En ja, dat is dan opeens best moeilijk!
Ik stamelde wat warrigs uit als 'Tja, ik ben lekker bezig met wat leuke opdrachten, het is mooi weer, ik ben gezond..'.
Maar dat voelde allemaal ook weer zo algemeen.. Mijn collega liep tevreden weg, maar daar zat ik, met de vraag in mijn hoofd waarom ik me nou eigenlijk zo goed voelde. Fijn!

Echt eerlijk zijn is blijkbaar nog best moeilijk. Het moeilijkste misschien wel tegenover jezelf. Dus daarom bij dit blog de opdracht; vraag jezélf eens hoe het met je gaat en zoek dan ook naar die waaróm. Het is heel makkelijk om te antwoorden met 'Goed' of 'Redelijk' of 'Belabberd', maar waaróm voel je je dan zo? Dat verklaart echt een hoop.
Zodra je dat gedaan hebt zul je zeker weten zeggen 'Zo, dat voelt goed!' (of redelijk of belabberd). :)