Mensenkinderen!

Het maakt niet uit waar: tijdens de lunch op werk, in een lukraak vrouwenblad en inmiddels ook al tussen mijn eigen vriendinnen (met wie ik nota bene ook gewoon zélf nog kind ben geweest (al beschouwden we onszelf natuurlijk nooit zo..)): kinderverhalen.

Vandaag weer een geboortemelding in mijn zakelijke mail ontvangen, terwijl er nog twee andere met een bolle buik door de gang strompelen. Ik begin me haast een beetje de vreemde eend in de bijt te voelen, zonder kinderen en zelfs (nog) zonder enige kinderwens. Maar nu vraag ik me af: is dat echt zo vreemd? De meeste verhalen die ik lees in de vrouwenbladen gaan namelijk over die oh zo moeilijk te behouden 'balans': "Werk, sociaal leven, m'n partner, de tennisclub, de leesclub, de hond uitlaten en-dan-ook-nog-die-kinderen!"

'Die kinderen'.

Het lijkt in de huidige tijd een behoorlijke last. Volgens mij vangt iedereen wel eens zinnen op (of spreekt ze godverhoede wel eens uit..) als "Eindelijk de kinderen een week bij opa en oma gedumpt; tijd voor mezelf en ons tweetjes!" of "Ik was zoooo blij dat ik met vriendinnen er eens een weekendje op uit kon; mag meneer eens even de kinderen opvoeden!" of de allermooiste "Het zijn schatten hoor, maar oef, wat ben ik blij dat ik eindelijk eens kan slápen nu ze oud genoeg zijn! Heb jaren van m'n leven verloren!"

Nee, dat zijn toch niet de beelden die de Neutral- en Pamperreclames ons zo mooi voorschetsen. Lachende, lieve, prachtige kinderen met een nog mooiere, gelukkige en vooral onbespuugde moeder. Yeah right...

Nu ga ik binnenkort naar Disneyland Parijs. Hét paradijs voor kinderen. En voor mij. Afgezien van alle kinderen..
Nou heb ik echt geen hekel aan kinderen of zo (nee, echt niet), maar de sfeer wordt er mijns inziens gewoonweg niet altijd leuker op.
Lieve stelletjes die het naar hun zin hebben in attracties versus huilende kinderen in de wachtrij omdat ze niet durven/de rij te lang vinden/honger hebben/etc.
Gezellige groepen vrienden die genieten van een mooie spannende show versus ouders die chagrijnig vroegtijdig de zaal moeten verlaten omdat hun koter moe is/jengelig doet/bang is/etc.
En ja, dat vind ik soms jammer. Jammer, omdat mijn totally-happy-feeling even onderbroken wordt of omdat ik ergens medelijden voel voor de ouders die niet de vakantie ervaren die hen voorgespiegeld werd door die, daar zijn ze weer, ellendige euforische reclames!

Maar toch ben ik graag in Disneyland Parijs. En waarom? Vooral omdat ik me dan weer lekker even, jawel, kind voel.
Ik mag dan weer even kind zijn, lachen om grappige tekenfilmfiguren, me verwonderen om mooie shows en me even geen zorgen hoeven maken om volwassen dingen als deadlines, professioneel overkomen of zal-ik-dit-wel-of-niet-in-mijn-blog-zetten-stress..
En dat is denk ik juist de kracht van kind zijn: het je niets uitmaken dat je als een kleuter staat te schreeuwen in een wachtrij en er niet bij stilstaan dat je ouders de show niet kunnen afkijken omdat jij moe bent. Dit klinkt negatief, maar deze kracht heeft ook een mooie kant.
Want wie wil nou niet zonder enige schaamte verwondering tonen? Tranen niet weg hoeven te slikken tijdens prachtige shows en scènes? Zonder vreemde blikken hand in hand met tekenfilmfiguren op de foto kunnen staan?
Wat dat betreft hebben kinderen het zo gek nog niet..

En stiekem begrijp ik die ouders van tegenwoordig dan ook wel weer: Ok, dan mis je misschien de show, moet je de wachtrij van de attractie verlaten, moet je snel-even-tussendoor-tennissen, is het rondje met de hond even wat korter dan normaal, maar als je dan thuiskomt weet je weer waarom: het onbeschrijfelijke onbevangen 'vrij zijn' van je kleine.
En dat maakt die moeilijke balans of die spuugvlekken in je kleren denk ik opeens een stuk minder erg!