woensdag 13 november 2013

Ik spendeer mijn centjes aan...

Storm op de Filipijnen. Veel slachtoffers. Vreselijk nieuws.
Vanochtend op tv, bij dat journaalachtige praatprogramma'tje 'Vandaag de Dag', waren Nederlandse 'ouders' aan het woord over 'hun Filipijntje'. "We dachten meteen 'Oh nee toch, wat nu?!' Onze Joekiwaki woont op de Filipijnen! Geen idee waar ergens precies, maar toch..." Ach, die mooie adoptie-ouderliefde..

Een kindje 'adopteren' in het buitenland. Een mooie daad, zou je denken. Nu werd een paar maanden geleden al bekend dat veel van die kindjes niet eens meer in levende lijve op deze aardbol blijken rond te lopen. En doen ze dat gelukkig nog wel, dan krijgen ze er wellicht weinig van mee dat er lieve vrijgevige mensen bestaan die elke maand geld naar hen overmaken..

Maar of dit goede doel nou deugt of niet; deze ramp komt, qua tijd van het jaar, wel 'precies op het juiste moment'. Want het is niet alleen de verkoop van pepernoten en chocoladeletters die elk jaar rond deze tijd plaatsvindt, ook het commercieel inspelen op onze charitatieve zelf begint voor mijn gevoel elk jaar eerder. Reclames vol met zielige kindjes met vliegen op de ogen, poezelige ijsbeertjes die überschattig in de camera kijken of Bekende Nederlanders die zich weer voor een enorm bedrag laten zien in een reclame over een goed doel. De ironie..

Nu moet ik eerlijk bekennen: mij spelen ze niet op mijn meelevende zelf, die reclames, maar op mijn zenuwen..
Nee, ik ben echt geen gevoelloze hork en vind het ook echt wel erg wat er allemaal voor een narigheid in de wereld gebeurt, maar als ik ergens niet aan mee wil doen, dan is het aan de goede-doelen-december-gekte.

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik hier kwade reacties op kan krijgen, maar ik zeg het maar eerlijk: ik ben gewoonweg geen goede-doelen-mens. Óf ik vertrouw niet wat de hoge bazen van het 'goede' doel met mijn centjes doen, óf ik ben ervan overtuigd dat je mensen of dieren niet moet helpen met kleine luttele donaties, maar problemen bij de kern moet aanpakken, óf ik ervaar steeds de vieze nasmaak dat men alleen maar schenkt aan goede doelen om er zelf een beter mens door te lijken. Al is het maar in je eigen ogen.

Over een goed mens zijn gesproken; ik voelde me afgelopen weekend plots een heel goed mens. De treinverbinding tussen Driebergen-Zeist en Utrecht lag eruit; er waren NS-bussen ingezet. In de trein en op de stations werd herhaaldelijk omgeroepen dat je wel gewoon moest in- en uitchecken op je begin- en eindhalte. Dus als je van Arnhem naar Utrecht wilde en je moest in Driebergen-Zeist de trein uit en de bus in, mocht je nog niet uitchecken, maar moest je wachten tot je in station Utrecht was aangekomen.

Werkelijk waar: iedereen checkte uit in Driebergen-Zeist en pakte zonder gene de NS-bus verder. Ik niet, ik ging netjes met een per kilometer doorrekenende OV-chipkaart in de NS-bus zitten. En ja, ik voelde me goed daardoor! Het enige wat me een minder fijn gevoel gaf, was dat er in de bus geen conducteur rondliep..


Dat zou nog eens mooi zijn geweest: een hele bus vol met mensen die zich niet aan de regels hebben gehouden. Die een paar euro voor een treinreisje al te veel vonden.

Allemaal een boete. Veel slachtoffers. Prachtig nieuws.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten