Er was eens...

Er was eens...
Als ik ooit een biografie ga schrijven (wat tegenwoordig helemaal niet zo'n gek idee is: zie blog 1), dan begin ik hem met 'Er was eens...' Als je deze zin hoort wéét je gewoon dat er een mooi, diepgaand en boeiend verhaal achteraan komt. En niet zomaar een verhaal, nee, een sprookje.. Ik kan er uren naar luisteren. Ze zijn volgens mij altijd indrukwekkend, spannend, bevatten een overduidelijke moraal en eindigen altijd goed. Toch?

Nu blijkt dat de sprookjes waarmee ik ben opgegroeid, zoals De Kleine Zeemeermin, in de originele versie helemaal niet altijd een happy end hebben! Zo eindigt het meisje met de schelpenbikini niet gelukkig getrouwd met de prins, nee, ze lost op in zeeschuim omdat meneer de prins achter een ander vrouwtje aangaat! De klootzak...
Maar nee, ik wil geen verbitterd iemand zijn die niet meer gelooft in sprookjes. Sprookjes geven hoop en vreugde en zetten je aan tot nadenken of soms zelfs veranderingen in je (kijk op) leven.

Gelukkig zijn er ook nog genoeg mensen die er met mij net zo over denken. Zoals Arnhem. Of Arnerijntje moet ik dan eigenlijk zeggen; het prinsesje van het Sprookjesfestival in Arnhem.

Afgelopen zaterdag zijn mijn vriend en ik de stad Arnhem ingewandeld om 'op zoek te gaan naar de puntmuts van de kabouter': een gratis activiteit in het kader van dit Sprookjesfestival. Jawel, dé kabouter (?) was zijn puntmuts kwijt en diverse winkels hadden er één voor hem gemaakt en in hun etalage gezet. Aan ons de taak om de mooiste uit te kiezen voor meneer mini.
Nu waren de puntmutsen groot. Dan bedoel ik: past-op-een-gewone-mensen-hoofd-groot. Dit zorgde voor de nodige, grappige, verwarring bij de winkeliers. Enkelen beschouwden de standaard aangeleverde piepschuim cone niet als muts, maar als huisje van de kabouter! Dus werden er deurtjes en raampjes (met van die poezelige gordijntjes uiteraard, want die hebben kabouters) opgeplakt/ingevreesd/opgeverfd/etc. Maar de creaties waren over het algemeen heel mooi, origineel en winkelgerelateerd; het was een leuk dagje!

Dichtbij sprookjesstad Arnhem bleek ook zusje Nijmegen niet vreemd van sprookjes te zijn. Eergisteren bezocht ik samen met mijn moeder het poëziefestival Onbederf'lijk Vers, en ook hier maakten vele dichters verwijzingen naar onder andere Vrouw Holle en Repelsteeltje (uiteraard wel de ietwat meer 'sophisticated' sprookjes dus). Mijn eerste gedachte was: leuk, nóg meer mensen die net als ik ook van sprookjes houden! Maar meteen daarna realiseerde ik me.. Nee, al deze mensen houden niet gewoon van sprookjes, ze zijn op zóek naar sprookjes.

Want waar ís die wereld waarin prinsen op witte paarden vrouwen redden? Waar mensen wijze woorden van uilen, leeuwen of vissen aannemen? Je bij de eerste ontmoeting met iemand weet dat je voor elkaar gemaakt bent?
Die wereld lijkt er niet te zijn.

Tijdens de zoektocht naar een nieuwe puntmuts voor de kabouter liepen we ongeveer eenzelfde route als een 'gezinnetje': twee kinderen en een ietwat troosteloze vader die zich niet zo goed een houding wist te geven..

Sprookjes van nu: gescheiden ouders die er dan maar het beste van proberen te maken, door kinderen mee te nemen naar werelden die mooier lijken..

Maar nee, ik zou niet verbitterd gaan schrijven. Met dit blog wil ik geen treurig beeld oproepen, maar juist een ode brengen aan sprookjes. En echt waar, als je heel goed kijkt en heel goed luistert, is de wereld om je heen niets minder dan een sprookje. Elke dag wakker worden met de zon in je gezicht of een frisse herfstbries door je haar, lachende kinderen om je heen, oude, wijze mensen met mooie anekdotes van vroeger, huisdiertjes die je met één blik een heel verhaal kunnen vertellen.

Ook mijn komt-er-misschien-ooit-biografie zal dus zeker de term sprookje mogen hebben. Een mooi en spannend verhaal over een jong meisje dat heel veel meemaakt en toen gered werd door haar prins in z'n witte Seat.

En ze leefden nog lang en gelukkig.